Αγάπη μου ζίπαρα το αλμπουμ

Γενικώς η γενιά μας μου φαίνεται είναι με ανοιχτά τα πόδια.
Τι εννοώ.
Έχει το ένα πόδι σε πιο ρομαντικές, αθώες εποχές (είτε μιλάμε για μουσική, gaming, ήθη, αξίες, καταστάσεις γενικώς) ενώ το άλλο είναι βουτηγμένο στο "μέλλον που έρχεται".

Ψηφιακοί καταρράκτες ρέουν συνέχεια στη καθημερινότητά μας SD κάρτες μνήμης για 4 ευρώ, high definition εξοπλισμό (σούπερ must), επικοινωνία μέσω email, δεκαπέντε είδη instant messaging (έρχεται και το google wave), τρόποι επικοινωνίας με κάθε δυνατό πρωτόκολλο (πάει το σκηνάκι με τα ποτηράκια), αμέτρητα games, αμέτρητες παραλλαγές των ίδιων ιδεών, gadgets που σε κάνουν να θαυμάζεις τι ευρηματικότητα τέλος πάντων μπορεί ακόμα να βγάλει αυτό το κρέας μεταξύ των αυτιών σου.
Είμαστε λοιπόν όλοι δικτυωμένοι, με laptop, netbook, κινητά με υπολογιστική ισχύ τρελή (έλεος σε λίγο και dual core βγαίνουνε), δυο-τρεις ψηφιακές σα τους Γιαπωνέζους και χαιρόμαστε τη ψηφιακή μας ζωή, απελευθερωμένοι από τα προβλήματα της εποχής των γονιών μας.
Π.χ. σιγά μη τρέχω εγώ στο κυρ Παύλο να εμφανίσω τις φωτό με το μωρό. Άσε μη τη παίρνει και μάτι ο γιος του ο περίεργος. Σταπαυτά μου, παίρνω με 200 ευρουλάκια μία δεκαφεύγα Megapixels με άλλα 10 μία SD που θα χώραγε ότι βιβλίο έχω διαβάσει στη ζωή μου, παίρνω και ένα εκτυπωτάκο, (φτήνυναν και αυτοί) και είμαι έτοιμος, θεός του καράτε.

Και τα χρόνια περνάνε ψηφιακά...

Έρχεται προχτές η γυναίκα με ένα laptop φιλικού ζευγαριού στα χέρια. Οι ιδιοκτήτες του έντρομοι "δεν ανάβει και έχουμε μέσα όλες τις φωτογραφίες μας". ΟΚ δεν είναι και γιατροί ξέρω γω αλλά έκατσα και το σκέφτηκα λίγο (αφού φυσικά έσωσα 25GB με τις απίστευτες ικανότητές μου).

Φαντάσου, έχοντας μάθει στα καλά της ψηφιακής ζωής, ότι ένας normal χρήστης αποτυπώνει όλη του τη ζωή σε αρχεία (φωτογραφίες, video κλπ) τα οποία τα εμπιστεύεται σε ένα μέσο (HDD) που έχει τελικά ημερομηνία λήξης. Αυτές οι εγγυήσεις είναι κομμένες και ραμμένες ρε παιδί μου, τρία χρόνια ο δίσκος (της σειράς) σε τρία χρόνια πάει, ψόφος κ.ο.κ.
Εδώ κολλάει το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον:
Αν έρθει η θεία Κικίτσα για επίσκεψη, η αγαπημένη ενασχόληση των γονιών είναι να βγάζουνε έξω τα άλμπουμ και να δείχνουν φωτογραφίες (κιτρινισμένες καμιά φορά) από το παρελθόν. Εκεί με φωτισμένα πρόσωπα σου δείχνουν τη γιαγιά τη τάδε, την Ομόνοια ξέρω γω με 3 αμάξια σε rush hour, φωτογραφίες του τάδε γιου με το πουλάκι έξω κλασσικά κλπ κλπ.
Έχουν κάτι αποτυπωμένο και αποθηκευμένο σε ένα format κοινό και αποδεδειγμένο.
Για κάντε fast forward τη ζωή σας με τα δικά μας δεδομένα; Πόσα reinstall έχετε κάνει στο PC σας, πόσοι δίσκοι σας έχουνε καεί, πόσα USB αυτομόλησαν σε άγνωστα file συστήματα; Πόσες SD δεν ξέρετε που είναι; Το flickr θα υπάρχει μετά από είκοσι χρόνια; Το live mesh; Το JPEG format? Οι SD?

Εμείς τι άλμπουμ θα έχουμε να δείχνουμε όταν δε θα καταλαβαίνουμε π.χ. ότι το αμάξι πρέπει να κάνει logon στο cloud για να πάρει μπρός;
Αυτά,
Food for thought.