(Από τον τίτλο αυτομάτως καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μιλήσουμε ΠΑΛΙ για κάτι σχετικό με Apple :P )
Όταν έχεις υπάρξει σε αμέτρητες συζητήσεις μεταξύ gamers, (ποιο παιχνίδι αρέσει στον καθένα, ποιο περισσότερο, ποιο λιγότερο, ποιο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένα κ.ο.κ.) κάποια στιγμή εμφανίζονται patterns.
Βλέπεις δηλαδή ότι, οποιοδήποτε και να είναι το παιχνίδι υπό συζήτηση, ο χ φίλος θα μιλήσει για το χ χαρακτηριστικό του, ο ψ για το ψ και ου τω καθεξής.
Ας κρατήσουμε το παραπάνω στο buffer/clipboard του μυαλού μας.
Σε ένα ιδεατό κόσμο θα παίζαμε μέχρι να λιποθυμήσουμε.
Στον πραγματικό κόσμο όμως, το gaming δυστυχώς αποκτά κάποια όρια. Πρέπει να πάμε στη δουλειά, πρέπει να κάνουμε πιπί μας, πρέπει να βγάλουμε τη γυναίκα έξω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Όσοι από αυτούς τους "inhibitors", έχουν φωνούλα, θα ακουστούν να λένε:
"Μα τι του βρίσκεις;"
"Γιατί ξεματιάζεσαι μπροστά στην οθόνη κάνοντας κλικικλικι και βλέποντας τον εμετό από τα γραφικά;"
"Τι νόημα έχει όλο αυτό;"
Με λίγα λόγια:
ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ;Μέγα ερώτημα φίλοι μου.
Πιστεύω ότι, ο καθένας μας έχει διαφορετική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα με τα κεφαλαία γράμματα. Φυσικά πέρα από την κλασσική "Γιατί έτσι γουστάρω" εε ήθελα να πω, "Γιατί έτσι διασκεδάζω".
Βάσει λοιπόν των "στοιχείων" που έχω μαζέψει, θα σας παρουσιάσω τις κατηγορίες των gamers που πιστεύω ότι υπάρχουν (ανάμεσά μας μάλιστα):
1. Ο Ρομαντικός:Ο άνθρωπος πάντα έψαχνε/ψάχνει για διεξόδους. Διέξοδο από την βαρετή/άσχημη/άδικη/ολόιδια και πολλές φορές καταθλιπτική καθημερινότητα, τα προβλήματά του, γενικώς τα οποιαδήποτε κακώς κείμενα στη ζωή του. Διέξοδος μπορεί να είναι το ποτό ξέρω γω, το καγκούριασμα του αμαξιού, ένα νέο κούρεμα, το φαγητό, το shopping therapy ή και τα ναρκωτικά (για ποιο hardcore καταστάσεις).
Ο gamer λοιπόν που αναζητά την διέξοδο μέσω ενός παιχνιδιού έχει και αυτός κάποια χαρακτηριστικά. Όταν ξεκινάει το intro ενός νέου game θέλει να το απολαύσει και να γίνει asap immersed στο νέο αυτό κόσμο που ανοίγεται μπροστά του.
Βλέποντας την αρχή της ιστορίας που αυτό το game θα του διηγηθεί, υποσυνείδητα πάντα ελπίζει ότι η εισαγωγή θα τον συνεπάρει.Στην επόμενη σκηνή του intro, μία μουσική για παράδειγμα κλιμάκωση, θα του ρίξει μία απόκοσμη σφαλιάρα που θα τον πετάξει βίαια, από τη τσιμεντένια κωλόπολη γεμάτη από κάφρους και το υπαλληλίκι (για παράδειγμα), σε ένα φανταστικό κόσμο όπου ναι, υπάρχει σκοπός, υπάρχει νόημα. Ξαφνικά, άλλη μία φάτσα μέσα στα εκατομμύρια γίνεται ΚΑΠΟΙΟΣ. Γίνεται ο ήρωας ενός κόσμου από bytes, γίνεται κάποιος που ξέρει ότι, εάν παλέψει για το σκοπό του, θα δικαιωθεί, δεν υπάρχουν λαμόγια, σκατά και φελλοί σε αυτόν το κόσμο. Οι κανόνες του κόσμου αυτού, η "δικαιοσύνη" του, πάντα ισχύουν.
Ο gamer αυτός λοιπόν, διαβάζει πάντα το κείμενο του quest, δίνει σημασία στις επιλογές των διαλόγων, φροντίζει πάντα οι αξίες που τον διέπουν, να αντικατοπτρίζονται ΚΑΙ μέσα στο παιχνίδι. Εάν κάποια στιγμή μάλιστα, μπει στο πειρασμό να διαλέξει το "dark side" υπάρχει πιθανότητα να νιώσει ένα βάρος, μία ελαφρά ενοχή, κάτι δεν πάει καλά σκέφτεται και κάνει load πιο πριν. Δεν δίνει τόσο σημασία στο equipment του, τόση σημασία στα stats του ή στα kills του. Ο ultimate σκοπός τελικά είναι να ζήσει ο ίδιος, απαράλλακτος από τον πραγματικό του χαρακτήρα, μία περιπέτεια έξω από τα τετριμμένα.
2. Ο Loser:Υποκατηγορία του παραπάνω τύπου gamer. Ο συγκεκριμένος πλησιάζει επικίνδυνα στο να αναστρέψει ποια κατάσταση είναι η πραγματική ζωή και ποιά ή virtual/διέξοδος. Όπως όλοι μας ξέρουμε (και όπως είπε ο γνωστός Vlasfymous friend of Tsik) η ζωή δεν έχει save. Ούτε load, ούτε resurrect. Με δική τους υπαιτιότητα, με άλλων, δεν έχει σημασία, η ζωή τους είναι άσχημη. Επειδή όμως όπως προείπαμε, στα games οι "νόμοι" λειτουργούν, βρίσκουν καταφύγιο σε κάποιο virtual κόσμο. Εκεί μέσα και μέρα με τη μέρα, επειδή ο χαρακτήρας τους - το ψηφιακό τους projection - εξελίσσεται (παίρνει π.χ. σιγά σιγά level, καλύτερα stats, καλύτερο equipment κλπ), αποκτούν μία αίσθηση ολοκλήρωσης ας το πούμε. Ή ακόμα καλύτερα, μία αίσθηση ότι η ζωή τους δεν είναι τόσο σκατά. Βέβαια και παραφράζοντας μία γνωστή ατάκα, "If you gaze long enough into the game, the game will gaze back into you". Ξαφνικά θέματα όπως για παράδειγμα το imbalance στο PVP αρχίζουν να μπαίνουν στην λίστα με τα θέματα της πραγματικής ζωής. Καμιά φορά μάλιστα, ανεβαίνουν και σε προτεραιότητα. Επικίνδυνα πράγματα.
3. Ο Ασιάτης:"Τι έλεγε το quest? Αααα ναι ναι α γιαυτό..."
Ο Ασιάτης gamer δεν διαβάζει ποτέ κείμενο, βαριέται τις εισαγωγές και τα cinematics όπου οι χαρακτήρες αντί να σκοτώνουν, μιλάνε. Πρόκειται για την πιο καθαρή απόδειξη της γενετήσιας αρέσκειας του ανθρώπου, από ότι φαίνεται, στο να βλέπει έναν αριθμό να πλησιάζει σιγά σιγά έναν άλλο. Από την μία έχουμε έναν αριθμό μίας τρέχουσας κατάστασης (π.χ. XP, current kills, current stats) και από την άλλη έχουμε τον αριθμό όνειρο, τον στόχο. Το επόμενο level, το επόμενο τίτλο, το επόμενο καρότο. Δεν υπάρχει lore για αυτούς, δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει "σενάριο", δεν υπάρχει role playing. Ο μόνος σκοπός είναι το κυνηγητό του εκάστοτε αριθμητικού καρότου σαν τις μηχανές. 18 ώρες PVP, 15 ώρες farming, 10XP ακόμα, 5 kills ακόμα, πλησιάζουμε πλησιάζουμε, σε 5 μήνες θα είμαι υποψήφιος ανθυποφαντάρος στο COD, ή ενας ακόμα από τους 100.000 PVP GrandMasterGenerals στο Wow. Περνάμε δηλαδή από την αποσπασματική διέξοδο σε φανταστικούς κόσμους, στην αναστροφή του τι είναι πραγματικότητα και τι όχι και καταλήγουμε στο να έχουμε αποκτήσει δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Δουλεύει ο Ασιάτης gamer στην εταιρεία "ΔιασκέδασηΤοΛέμεΤώρα Α.Ε." και όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά πληρώνει κιόλας (μηνιαίο fee).
Hobby του; Να απαριθμεί στατιστικά από πωλήσεις, concurrent online gamers, απόψεις άλλων από forums που διαβάζει και λοιπά στατιστικά όταν των ρωτάνε εάν του άρεσε ένα game ή όχι.
4. O virtual "κάτι"Εδώ έχουμε διαφορετικές εκφάνσεις του ιδίου φαινομένου. Για τον gamer αυτής της κατηγορίας η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και game έχει θολώσει επίσης. Θεωρεί ότι επειδή είναι καλός σε κάτι στον υπολογιστή, αυτό τον κάνει αυτεπάγγελτα καλό, στο ίδιο αντικείμενο και στην πραγματική ζωή. Γιαυτό βλέπει κανείς στο δρόμο, τύπο με τελειωμένο Peugeot 106 800 κυβικά να νομίζει ότι βρίσκεται στο Grand Tourismo και να κάνει κωλιές στη Πατησίων. Αναλόγως έχουμε virtual street fighters, virtual gangsters και καλά κ.ο.κ.
5. Ο trophie whore:Ξανά θολώνει κάτι. Το "παιχνίδι", η "διασκέδαση", η παιχνιδο-κονσόλα, τα πάντα γίνονται μέσα προς την απόκτηση όλων των trophies, achievements, όπως θέλετε τα λέτε. Μόνο τότε νιώθει ολοκληρωμένος ο trophie whore. Μόνο στο 100%. Μάλλον κάτι με αριθμούς παίζει πάλι.
6. Ο Obsolete (ευγενική χορηγία από Tsik):Ο Obsolete gamer, ήταν ΚΑΠΟΤΕ gamer. Ήταν gamer, παλιά, όταν ήταν άντρας, όταν δεν είχε παντρευτεί, δεν είχε αρραβωνιαστεί/πιάσει γκόμενα/πιάσει σπίτι/γεννήσει κλπ κλπ. Ο obsolete gamer, θέλει προσοχή όταν του στέλνεις trailer από COD 5 για παράδειγμα. Ποιο 5; θα σου πει, βγήκε 5; Εγώ το είχα αφήσει στο 2. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, τα integrated graphics στο laptop. Δεν υπάρχει 3D γιαυτούς, είναι θαμμένο κάπου πίσω, μαζί με τη ελευθερία και τη ξεγνοιασιά της νιότης. Μπορείς να έχεις μία ψιλοσυζήτηση με αυτούς, αλλά θα είναι σαν να μιλάς με συνταξιούχο για το cloud cοmputing.
7. Ο Strategist:Φέρει γνωρίσματα του Ασιάτη gamer αλλά πιο εκλεπτυσμένα κάπως. O Strategist μπορεί να μιλάει ώρες επί ωρών για τη στρατηγική του και το πως νίκησε τον τάδε. Βέβαια τελικά οι RTS στρατηγικές είναι τελικά δύο, είτε ντου με το καλημέρα, είτε ντου μετά από ώρες μαζέματος ξύλου, χρυσού, μαρμάρου ξέρω γω ή πετρελαίου. Γνωστό και ως "Eitherway ΝΤΟΥ". Πάλι βλέπουμε μία έλξη προς αριθμούς που αυξάνονται σιγά σιγά, βέβαια υπό τη κάλυψη της και καλά στρατηγικής. Επίσης διαφαίνονται και κάποια ψήγματα ηγετικού υπερ-όντος/Θεού παντοδύναμου. Kρατώντας το mouse της δύναμης, ο υπέρτατος στρατηγός στέλνει στη μάχη (ή στο γειτονικό δάσος) τα μικρά και γλυκά pixeloτά υποχείριά του, η ζωή των οποίων κρέμεται από αυτό το ον πίσω από το monitor. Σε κάποιες περιπτώσεις (εάν π.χ. το game έχει heroes) εκδηλώνεται και το virtual pet συναίσθημα, επίσης έχει παρατηρηθεί αλλά δεν είναι ικανού μεγέθους ώστε να αποτελέσει μία κατηγορία από μόνο του. Πρόκειται για την "αγάπη" που νιώθει ο οργανικός δημιουργός απέναντι στο ψηφιακό του "παιδί". Το δημιουργεί αρχικά, με ιδιαίτερη σημασία στα χαρακτηριστικά του (ένα ολόκληρο βιβλίο μπορεί να γραφτεί πάλι εδώ για τη φάση όπου φτιάχνει ο καθένας μας το χαρακτήρα του)το βλέπει να αναπτύσσεται, να γίνεται καλύτερο και γενικώς το νιώθει σαν κάτι το ζωντανό το οποίο τον περιμένει κάθε μέρα να γυρίσει στο σπίτι ώστε να το φροντίσει.
8. Ο Flasher:Για τελευταία αφήνω την κατηγορία που θυμίζει περισσότερο νεοέλληνα. Ο flasher πάντα έχει το ακριβότερο PC. Εάν πρόκειται για κονσόλες, τις έχει όλες. Άλλωστε γιαυτό λέγονται και κονσ-ΟΛΕΣ, γιατί πρέπει να τις έχεις ΟΛΕΣ, σα το Pokemon ένα πράμα. Όταν βγαίνει ένα νέο game, δεν το αγοράζει εάν δεν το βρει σε super wow limited extended monadical edition και μάλιστα από eshop στο Lichtenstein. Κλασσική δικαιολογία, μα είχε μέσα το σώβρακο του original Batman, το χάρτη του unreleased demo ή κάποιο οπλοπολυβόλο. Όσον αφορά στα PC games, φυσικά μιλάμε για 5πλο SLI, unoptimized version του crysis ώστε να σέρνεται και να τρέχει μόνο σε αντρωμένα PCιά, οθόνες που κάποιες ίντσες τους αναγκαστικά βγαίνουν στο μπαλκόνι κλπ. Τα games δηλαδή αγοράζονται μόνο και μόνο για να τρέξουν demo και να βγάλουν FPS. To PC γίνεται μία μορφή ψηφιακού πέους το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων. Βέβαια, τελικά παίζουν καθόλου ή κάνουν όλη μέρα benchmarks (χμμ, πάλι αριθμοί, κάποιο pattern βλέπω εδώ).
Αυτά είχα να πω, εάν θέλετε να σας πω και ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία, ευχαρίστως, εγώ πάντως ανήκω στην Νο1
:P
