Friday, December 25, 2009
Friday, October 30, 2009
Γιατί παίζουμε...
(Από τον τίτλο αυτομάτως καταλαβαίνουμε ότι δεν θα μιλήσουμε ΠΑΛΙ για κάτι σχετικό με Apple :P )
Όταν έχεις υπάρξει σε αμέτρητες συζητήσεις μεταξύ gamers, (ποιο παιχνίδι αρέσει στον καθένα, ποιο περισσότερο, ποιο λιγότερο, ποιο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένα κ.ο.κ.) κάποια στιγμή εμφανίζονται patterns.
Βλέπεις δηλαδή ότι, οποιοδήποτε και να είναι το παιχνίδι υπό συζήτηση, ο χ φίλος θα μιλήσει για το χ χαρακτηριστικό του, ο ψ για το ψ και ου τω καθεξής.
Ας κρατήσουμε το παραπάνω στο buffer/clipboard του μυαλού μας.
Σε ένα ιδεατό κόσμο θα παίζαμε μέχρι να λιποθυμήσουμε.
Στον πραγματικό κόσμο όμως, το gaming δυστυχώς αποκτά κάποια όρια. Πρέπει να πάμε στη δουλειά, πρέπει να κάνουμε πιπί μας, πρέπει να βγάλουμε τη γυναίκα έξω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Όσοι από αυτούς τους "inhibitors", έχουν φωνούλα, θα ακουστούν να λένε:
"Μα τι του βρίσκεις;"
"Γιατί ξεματιάζεσαι μπροστά στην οθόνη κάνοντας κλικικλικι και βλέποντας τον εμετό από τα γραφικά;"
"Τι νόημα έχει όλο αυτό;"
Με λίγα λόγια:
ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ;
Μέγα ερώτημα φίλοι μου.
Πιστεύω ότι, ο καθένας μας έχει διαφορετική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα με τα κεφαλαία γράμματα. Φυσικά πέρα από την κλασσική "Γιατί έτσι γουστάρω" εε ήθελα να πω, "Γιατί έτσι διασκεδάζω".
Βάσει λοιπόν των "στοιχείων" που έχω μαζέψει, θα σας παρουσιάσω τις κατηγορίες των gamers που πιστεύω ότι υπάρχουν (ανάμεσά μας μάλιστα):
1. Ο Ρομαντικός:
Ο άνθρωπος πάντα έψαχνε/ψάχνει για διεξόδους. Διέξοδο από την βαρετή/άσχημη/άδικη/ολόιδια και πολλές φορές καταθλιπτική καθημερινότητα, τα προβλήματά του, γενικώς τα οποιαδήποτε κακώς κείμενα στη ζωή του. Διέξοδος μπορεί να είναι το ποτό ξέρω γω, το καγκούριασμα του αμαξιού, ένα νέο κούρεμα, το φαγητό, το shopping therapy ή και τα ναρκωτικά (για ποιο hardcore καταστάσεις).
Ο gamer λοιπόν που αναζητά την διέξοδο μέσω ενός παιχνιδιού έχει και αυτός κάποια χαρακτηριστικά. Όταν ξεκινάει το intro ενός νέου game θέλει να το απολαύσει και να γίνει asap immersed στο νέο αυτό κόσμο που ανοίγεται μπροστά του.
Βλέποντας την αρχή της ιστορίας που αυτό το game θα του διηγηθεί, υποσυνείδητα πάντα ελπίζει ότι η εισαγωγή θα τον συνεπάρει.Στην επόμενη σκηνή του intro, μία μουσική για παράδειγμα κλιμάκωση, θα του ρίξει μία απόκοσμη σφαλιάρα που θα τον πετάξει βίαια, από τη τσιμεντένια κωλόπολη γεμάτη από κάφρους και το υπαλληλίκι (για παράδειγμα), σε ένα φανταστικό κόσμο όπου ναι, υπάρχει σκοπός, υπάρχει νόημα. Ξαφνικά, άλλη μία φάτσα μέσα στα εκατομμύρια γίνεται ΚΑΠΟΙΟΣ. Γίνεται ο ήρωας ενός κόσμου από bytes, γίνεται κάποιος που ξέρει ότι, εάν παλέψει για το σκοπό του, θα δικαιωθεί, δεν υπάρχουν λαμόγια, σκατά και φελλοί σε αυτόν το κόσμο. Οι κανόνες του κόσμου αυτού, η "δικαιοσύνη" του, πάντα ισχύουν.
Ο gamer αυτός λοιπόν, διαβάζει πάντα το κείμενο του quest, δίνει σημασία στις επιλογές των διαλόγων, φροντίζει πάντα οι αξίες που τον διέπουν, να αντικατοπτρίζονται ΚΑΙ μέσα στο παιχνίδι. Εάν κάποια στιγμή μάλιστα, μπει στο πειρασμό να διαλέξει το "dark side" υπάρχει πιθανότητα να νιώσει ένα βάρος, μία ελαφρά ενοχή, κάτι δεν πάει καλά σκέφτεται και κάνει load πιο πριν. Δεν δίνει τόσο σημασία στο equipment του, τόση σημασία στα stats του ή στα kills του. Ο ultimate σκοπός τελικά είναι να ζήσει ο ίδιος, απαράλλακτος από τον πραγματικό του χαρακτήρα, μία περιπέτεια έξω από τα τετριμμένα.
2. Ο Loser:
Υποκατηγορία του παραπάνω τύπου gamer. Ο συγκεκριμένος πλησιάζει επικίνδυνα στο να αναστρέψει ποια κατάσταση είναι η πραγματική ζωή και ποιά ή virtual/διέξοδος. Όπως όλοι μας ξέρουμε (και όπως είπε ο γνωστός Vlasfymous friend of Tsik) η ζωή δεν έχει save. Ούτε load, ούτε resurrect. Με δική τους υπαιτιότητα, με άλλων, δεν έχει σημασία, η ζωή τους είναι άσχημη. Επειδή όμως όπως προείπαμε, στα games οι "νόμοι" λειτουργούν, βρίσκουν καταφύγιο σε κάποιο virtual κόσμο. Εκεί μέσα και μέρα με τη μέρα, επειδή ο χαρακτήρας τους - το ψηφιακό τους projection - εξελίσσεται (παίρνει π.χ. σιγά σιγά level, καλύτερα stats, καλύτερο equipment κλπ), αποκτούν μία αίσθηση ολοκλήρωσης ας το πούμε. Ή ακόμα καλύτερα, μία αίσθηση ότι η ζωή τους δεν είναι τόσο σκατά. Βέβαια και παραφράζοντας μία γνωστή ατάκα, "If you gaze long enough into the game, the game will gaze back into you". Ξαφνικά θέματα όπως για παράδειγμα το imbalance στο PVP αρχίζουν να μπαίνουν στην λίστα με τα θέματα της πραγματικής ζωής. Καμιά φορά μάλιστα, ανεβαίνουν και σε προτεραιότητα. Επικίνδυνα πράγματα.
3. Ο Ασιάτης:
"Τι έλεγε το quest? Αααα ναι ναι α γιαυτό..."
Ο Ασιάτης gamer δεν διαβάζει ποτέ κείμενο, βαριέται τις εισαγωγές και τα cinematics όπου οι χαρακτήρες αντί να σκοτώνουν, μιλάνε. Πρόκειται για την πιο καθαρή απόδειξη της γενετήσιας αρέσκειας του ανθρώπου, από ότι φαίνεται, στο να βλέπει έναν αριθμό να πλησιάζει σιγά σιγά έναν άλλο. Από την μία έχουμε έναν αριθμό μίας τρέχουσας κατάστασης (π.χ. XP, current kills, current stats) και από την άλλη έχουμε τον αριθμό όνειρο, τον στόχο. Το επόμενο level, το επόμενο τίτλο, το επόμενο καρότο. Δεν υπάρχει lore για αυτούς, δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει "σενάριο", δεν υπάρχει role playing. Ο μόνος σκοπός είναι το κυνηγητό του εκάστοτε αριθμητικού καρότου σαν τις μηχανές. 18 ώρες PVP, 15 ώρες farming, 10XP ακόμα, 5 kills ακόμα, πλησιάζουμε πλησιάζουμε, σε 5 μήνες θα είμαι υποψήφιος ανθυποφαντάρος στο COD, ή ενας ακόμα από τους 100.000 PVP GrandMasterGenerals στο Wow. Περνάμε δηλαδή από την αποσπασματική διέξοδο σε φανταστικούς κόσμους, στην αναστροφή του τι είναι πραγματικότητα και τι όχι και καταλήγουμε στο να έχουμε αποκτήσει δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Δουλεύει ο Ασιάτης gamer στην εταιρεία "ΔιασκέδασηΤοΛέμεΤώρα Α.Ε." και όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά πληρώνει κιόλας (μηνιαίο fee).
Hobby του; Να απαριθμεί στατιστικά από πωλήσεις, concurrent online gamers, απόψεις άλλων από forums που διαβάζει και λοιπά στατιστικά όταν των ρωτάνε εάν του άρεσε ένα game ή όχι.
4. O virtual "κάτι"
Εδώ έχουμε διαφορετικές εκφάνσεις του ιδίου φαινομένου. Για τον gamer αυτής της κατηγορίας η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και game έχει θολώσει επίσης. Θεωρεί ότι επειδή είναι καλός σε κάτι στον υπολογιστή, αυτό τον κάνει αυτεπάγγελτα καλό, στο ίδιο αντικείμενο και στην πραγματική ζωή. Γιαυτό βλέπει κανείς στο δρόμο, τύπο με τελειωμένο Peugeot 106 800 κυβικά να νομίζει ότι βρίσκεται στο Grand Tourismo και να κάνει κωλιές στη Πατησίων. Αναλόγως έχουμε virtual street fighters, virtual gangsters και καλά κ.ο.κ.
5. Ο trophie whore:
Ξανά θολώνει κάτι. Το "παιχνίδι", η "διασκέδαση", η παιχνιδο-κονσόλα, τα πάντα γίνονται μέσα προς την απόκτηση όλων των trophies, achievements, όπως θέλετε τα λέτε. Μόνο τότε νιώθει ολοκληρωμένος ο trophie whore. Μόνο στο 100%. Μάλλον κάτι με αριθμούς παίζει πάλι.
6. Ο Obsolete (ευγενική χορηγία από Tsik):
Ο Obsolete gamer, ήταν ΚΑΠΟΤΕ gamer. Ήταν gamer, παλιά, όταν ήταν άντρας, όταν δεν είχε παντρευτεί, δεν είχε αρραβωνιαστεί/πιάσει γκόμενα/πιάσει σπίτι/γεννήσει κλπ κλπ. Ο obsolete gamer, θέλει προσοχή όταν του στέλνεις trailer από COD 5 για παράδειγμα. Ποιο 5; θα σου πει, βγήκε 5; Εγώ το είχα αφήσει στο 2. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, τα integrated graphics στο laptop. Δεν υπάρχει 3D γιαυτούς, είναι θαμμένο κάπου πίσω, μαζί με τη ελευθερία και τη ξεγνοιασιά της νιότης. Μπορείς να έχεις μία ψιλοσυζήτηση με αυτούς, αλλά θα είναι σαν να μιλάς με συνταξιούχο για το cloud cοmputing.
7. Ο Strategist:
Φέρει γνωρίσματα του Ασιάτη gamer αλλά πιο εκλεπτυσμένα κάπως. O Strategist μπορεί να μιλάει ώρες επί ωρών για τη στρατηγική του και το πως νίκησε τον τάδε. Βέβαια τελικά οι RTS στρατηγικές είναι τελικά δύο, είτε ντου με το καλημέρα, είτε ντου μετά από ώρες μαζέματος ξύλου, χρυσού, μαρμάρου ξέρω γω ή πετρελαίου. Γνωστό και ως "Eitherway ΝΤΟΥ". Πάλι βλέπουμε μία έλξη προς αριθμούς που αυξάνονται σιγά σιγά, βέβαια υπό τη κάλυψη της και καλά στρατηγικής. Επίσης διαφαίνονται και κάποια ψήγματα ηγετικού υπερ-όντος/Θεού παντοδύναμου. Kρατώντας το mouse της δύναμης, ο υπέρτατος στρατηγός στέλνει στη μάχη (ή στο γειτονικό δάσος) τα μικρά και γλυκά pixeloτά υποχείριά του, η ζωή των οποίων κρέμεται από αυτό το ον πίσω από το monitor. Σε κάποιες περιπτώσεις (εάν π.χ. το game έχει heroes) εκδηλώνεται και το virtual pet συναίσθημα, επίσης έχει παρατηρηθεί αλλά δεν είναι ικανού μεγέθους ώστε να αποτελέσει μία κατηγορία από μόνο του. Πρόκειται για την "αγάπη" που νιώθει ο οργανικός δημιουργός απέναντι στο ψηφιακό του "παιδί". Το δημιουργεί αρχικά, με ιδιαίτερη σημασία στα χαρακτηριστικά του (ένα ολόκληρο βιβλίο μπορεί να γραφτεί πάλι εδώ για τη φάση όπου φτιάχνει ο καθένας μας το χαρακτήρα του)το βλέπει να αναπτύσσεται, να γίνεται καλύτερο και γενικώς το νιώθει σαν κάτι το ζωντανό το οποίο τον περιμένει κάθε μέρα να γυρίσει στο σπίτι ώστε να το φροντίσει.
8. Ο Flasher:
Για τελευταία αφήνω την κατηγορία που θυμίζει περισσότερο νεοέλληνα. Ο flasher πάντα έχει το ακριβότερο PC. Εάν πρόκειται για κονσόλες, τις έχει όλες. Άλλωστε γιαυτό λέγονται και κονσ-ΟΛΕΣ, γιατί πρέπει να τις έχεις ΟΛΕΣ, σα το Pokemon ένα πράμα. Όταν βγαίνει ένα νέο game, δεν το αγοράζει εάν δεν το βρει σε super wow limited extended monadical edition και μάλιστα από eshop στο Lichtenstein. Κλασσική δικαιολογία, μα είχε μέσα το σώβρακο του original Batman, το χάρτη του unreleased demo ή κάποιο οπλοπολυβόλο. Όσον αφορά στα PC games, φυσικά μιλάμε για 5πλο SLI, unoptimized version του crysis ώστε να σέρνεται και να τρέχει μόνο σε αντρωμένα PCιά, οθόνες που κάποιες ίντσες τους αναγκαστικά βγαίνουν στο μπαλκόνι κλπ. Τα games δηλαδή αγοράζονται μόνο και μόνο για να τρέξουν demo και να βγάλουν FPS. To PC γίνεται μία μορφή ψηφιακού πέους το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων. Βέβαια, τελικά παίζουν καθόλου ή κάνουν όλη μέρα benchmarks (χμμ, πάλι αριθμοί, κάποιο pattern βλέπω εδώ).
Αυτά είχα να πω, εάν θέλετε να σας πω και ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία, ευχαρίστως, εγώ πάντως ανήκω στην Νο1
:P
Όταν έχεις υπάρξει σε αμέτρητες συζητήσεις μεταξύ gamers, (ποιο παιχνίδι αρέσει στον καθένα, ποιο περισσότερο, ποιο λιγότερο, ποιο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένα κ.ο.κ.) κάποια στιγμή εμφανίζονται patterns.
Βλέπεις δηλαδή ότι, οποιοδήποτε και να είναι το παιχνίδι υπό συζήτηση, ο χ φίλος θα μιλήσει για το χ χαρακτηριστικό του, ο ψ για το ψ και ου τω καθεξής.
Ας κρατήσουμε το παραπάνω στο buffer/clipboard του μυαλού μας.
Σε ένα ιδεατό κόσμο θα παίζαμε μέχρι να λιποθυμήσουμε.
Στον πραγματικό κόσμο όμως, το gaming δυστυχώς αποκτά κάποια όρια. Πρέπει να πάμε στη δουλειά, πρέπει να κάνουμε πιπί μας, πρέπει να βγάλουμε τη γυναίκα έξω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Όσοι από αυτούς τους "inhibitors", έχουν φωνούλα, θα ακουστούν να λένε:
"Μα τι του βρίσκεις;"
"Γιατί ξεματιάζεσαι μπροστά στην οθόνη κάνοντας κλικικλικι και βλέποντας τον εμετό από τα γραφικά;"
"Τι νόημα έχει όλο αυτό;"
Με λίγα λόγια:
ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ;
Μέγα ερώτημα φίλοι μου.
Πιστεύω ότι, ο καθένας μας έχει διαφορετική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα με τα κεφαλαία γράμματα. Φυσικά πέρα από την κλασσική "Γιατί έτσι γουστάρω" εε ήθελα να πω, "Γιατί έτσι διασκεδάζω".
Βάσει λοιπόν των "στοιχείων" που έχω μαζέψει, θα σας παρουσιάσω τις κατηγορίες των gamers που πιστεύω ότι υπάρχουν (ανάμεσά μας μάλιστα):
1. Ο Ρομαντικός:
Ο άνθρωπος πάντα έψαχνε/ψάχνει για διεξόδους. Διέξοδο από την βαρετή/άσχημη/άδικη/ολόιδια και πολλές φορές καταθλιπτική καθημερινότητα, τα προβλήματά του, γενικώς τα οποιαδήποτε κακώς κείμενα στη ζωή του. Διέξοδος μπορεί να είναι το ποτό ξέρω γω, το καγκούριασμα του αμαξιού, ένα νέο κούρεμα, το φαγητό, το shopping therapy ή και τα ναρκωτικά (για ποιο hardcore καταστάσεις).
Ο gamer λοιπόν που αναζητά την διέξοδο μέσω ενός παιχνιδιού έχει και αυτός κάποια χαρακτηριστικά. Όταν ξεκινάει το intro ενός νέου game θέλει να το απολαύσει και να γίνει asap immersed στο νέο αυτό κόσμο που ανοίγεται μπροστά του.
Βλέποντας την αρχή της ιστορίας που αυτό το game θα του διηγηθεί, υποσυνείδητα πάντα ελπίζει ότι η εισαγωγή θα τον συνεπάρει.Στην επόμενη σκηνή του intro, μία μουσική για παράδειγμα κλιμάκωση, θα του ρίξει μία απόκοσμη σφαλιάρα που θα τον πετάξει βίαια, από τη τσιμεντένια κωλόπολη γεμάτη από κάφρους και το υπαλληλίκι (για παράδειγμα), σε ένα φανταστικό κόσμο όπου ναι, υπάρχει σκοπός, υπάρχει νόημα. Ξαφνικά, άλλη μία φάτσα μέσα στα εκατομμύρια γίνεται ΚΑΠΟΙΟΣ. Γίνεται ο ήρωας ενός κόσμου από bytes, γίνεται κάποιος που ξέρει ότι, εάν παλέψει για το σκοπό του, θα δικαιωθεί, δεν υπάρχουν λαμόγια, σκατά και φελλοί σε αυτόν το κόσμο. Οι κανόνες του κόσμου αυτού, η "δικαιοσύνη" του, πάντα ισχύουν.
Ο gamer αυτός λοιπόν, διαβάζει πάντα το κείμενο του quest, δίνει σημασία στις επιλογές των διαλόγων, φροντίζει πάντα οι αξίες που τον διέπουν, να αντικατοπτρίζονται ΚΑΙ μέσα στο παιχνίδι. Εάν κάποια στιγμή μάλιστα, μπει στο πειρασμό να διαλέξει το "dark side" υπάρχει πιθανότητα να νιώσει ένα βάρος, μία ελαφρά ενοχή, κάτι δεν πάει καλά σκέφτεται και κάνει load πιο πριν. Δεν δίνει τόσο σημασία στο equipment του, τόση σημασία στα stats του ή στα kills του. Ο ultimate σκοπός τελικά είναι να ζήσει ο ίδιος, απαράλλακτος από τον πραγματικό του χαρακτήρα, μία περιπέτεια έξω από τα τετριμμένα.
2. Ο Loser:
Υποκατηγορία του παραπάνω τύπου gamer. Ο συγκεκριμένος πλησιάζει επικίνδυνα στο να αναστρέψει ποια κατάσταση είναι η πραγματική ζωή και ποιά ή virtual/διέξοδος. Όπως όλοι μας ξέρουμε (και όπως είπε ο γνωστός Vlasfymous friend of Tsik) η ζωή δεν έχει save. Ούτε load, ούτε resurrect. Με δική τους υπαιτιότητα, με άλλων, δεν έχει σημασία, η ζωή τους είναι άσχημη. Επειδή όμως όπως προείπαμε, στα games οι "νόμοι" λειτουργούν, βρίσκουν καταφύγιο σε κάποιο virtual κόσμο. Εκεί μέσα και μέρα με τη μέρα, επειδή ο χαρακτήρας τους - το ψηφιακό τους projection - εξελίσσεται (παίρνει π.χ. σιγά σιγά level, καλύτερα stats, καλύτερο equipment κλπ), αποκτούν μία αίσθηση ολοκλήρωσης ας το πούμε. Ή ακόμα καλύτερα, μία αίσθηση ότι η ζωή τους δεν είναι τόσο σκατά. Βέβαια και παραφράζοντας μία γνωστή ατάκα, "If you gaze long enough into the game, the game will gaze back into you". Ξαφνικά θέματα όπως για παράδειγμα το imbalance στο PVP αρχίζουν να μπαίνουν στην λίστα με τα θέματα της πραγματικής ζωής. Καμιά φορά μάλιστα, ανεβαίνουν και σε προτεραιότητα. Επικίνδυνα πράγματα.
3. Ο Ασιάτης:
"Τι έλεγε το quest? Αααα ναι ναι α γιαυτό..."
Ο Ασιάτης gamer δεν διαβάζει ποτέ κείμενο, βαριέται τις εισαγωγές και τα cinematics όπου οι χαρακτήρες αντί να σκοτώνουν, μιλάνε. Πρόκειται για την πιο καθαρή απόδειξη της γενετήσιας αρέσκειας του ανθρώπου, από ότι φαίνεται, στο να βλέπει έναν αριθμό να πλησιάζει σιγά σιγά έναν άλλο. Από την μία έχουμε έναν αριθμό μίας τρέχουσας κατάστασης (π.χ. XP, current kills, current stats) και από την άλλη έχουμε τον αριθμό όνειρο, τον στόχο. Το επόμενο level, το επόμενο τίτλο, το επόμενο καρότο. Δεν υπάρχει lore για αυτούς, δεν υπάρχει νόημα, δεν υπάρχει "σενάριο", δεν υπάρχει role playing. Ο μόνος σκοπός είναι το κυνηγητό του εκάστοτε αριθμητικού καρότου σαν τις μηχανές. 18 ώρες PVP, 15 ώρες farming, 10XP ακόμα, 5 kills ακόμα, πλησιάζουμε πλησιάζουμε, σε 5 μήνες θα είμαι υποψήφιος ανθυποφαντάρος στο COD, ή ενας ακόμα από τους 100.000 PVP GrandMasterGenerals στο Wow. Περνάμε δηλαδή από την αποσπασματική διέξοδο σε φανταστικούς κόσμους, στην αναστροφή του τι είναι πραγματικότητα και τι όχι και καταλήγουμε στο να έχουμε αποκτήσει δεύτερη δουλειά το απόγευμα. Δουλεύει ο Ασιάτης gamer στην εταιρεία "ΔιασκέδασηΤοΛέμεΤώρα Α.Ε." και όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά πληρώνει κιόλας (μηνιαίο fee).
Hobby του; Να απαριθμεί στατιστικά από πωλήσεις, concurrent online gamers, απόψεις άλλων από forums που διαβάζει και λοιπά στατιστικά όταν των ρωτάνε εάν του άρεσε ένα game ή όχι.
4. O virtual "κάτι"
Εδώ έχουμε διαφορετικές εκφάνσεις του ιδίου φαινομένου. Για τον gamer αυτής της κατηγορίας η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και game έχει θολώσει επίσης. Θεωρεί ότι επειδή είναι καλός σε κάτι στον υπολογιστή, αυτό τον κάνει αυτεπάγγελτα καλό, στο ίδιο αντικείμενο και στην πραγματική ζωή. Γιαυτό βλέπει κανείς στο δρόμο, τύπο με τελειωμένο Peugeot 106 800 κυβικά να νομίζει ότι βρίσκεται στο Grand Tourismo και να κάνει κωλιές στη Πατησίων. Αναλόγως έχουμε virtual street fighters, virtual gangsters και καλά κ.ο.κ.
5. Ο trophie whore:
Ξανά θολώνει κάτι. Το "παιχνίδι", η "διασκέδαση", η παιχνιδο-κονσόλα, τα πάντα γίνονται μέσα προς την απόκτηση όλων των trophies, achievements, όπως θέλετε τα λέτε. Μόνο τότε νιώθει ολοκληρωμένος ο trophie whore. Μόνο στο 100%. Μάλλον κάτι με αριθμούς παίζει πάλι.
6. Ο Obsolete (ευγενική χορηγία από Tsik):
Ο Obsolete gamer, ήταν ΚΑΠΟΤΕ gamer. Ήταν gamer, παλιά, όταν ήταν άντρας, όταν δεν είχε παντρευτεί, δεν είχε αρραβωνιαστεί/πιάσει γκόμενα/πιάσει σπίτι/γεννήσει κλπ κλπ. Ο obsolete gamer, θέλει προσοχή όταν του στέλνεις trailer από COD 5 για παράδειγμα. Ποιο 5; θα σου πει, βγήκε 5; Εγώ το είχα αφήσει στο 2. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα, τα integrated graphics στο laptop. Δεν υπάρχει 3D γιαυτούς, είναι θαμμένο κάπου πίσω, μαζί με τη ελευθερία και τη ξεγνοιασιά της νιότης. Μπορείς να έχεις μία ψιλοσυζήτηση με αυτούς, αλλά θα είναι σαν να μιλάς με συνταξιούχο για το cloud cοmputing.
7. Ο Strategist:
Φέρει γνωρίσματα του Ασιάτη gamer αλλά πιο εκλεπτυσμένα κάπως. O Strategist μπορεί να μιλάει ώρες επί ωρών για τη στρατηγική του και το πως νίκησε τον τάδε. Βέβαια τελικά οι RTS στρατηγικές είναι τελικά δύο, είτε ντου με το καλημέρα, είτε ντου μετά από ώρες μαζέματος ξύλου, χρυσού, μαρμάρου ξέρω γω ή πετρελαίου. Γνωστό και ως "Eitherway ΝΤΟΥ". Πάλι βλέπουμε μία έλξη προς αριθμούς που αυξάνονται σιγά σιγά, βέβαια υπό τη κάλυψη της και καλά στρατηγικής. Επίσης διαφαίνονται και κάποια ψήγματα ηγετικού υπερ-όντος/Θεού παντοδύναμου. Kρατώντας το mouse της δύναμης, ο υπέρτατος στρατηγός στέλνει στη μάχη (ή στο γειτονικό δάσος) τα μικρά και γλυκά pixeloτά υποχείριά του, η ζωή των οποίων κρέμεται από αυτό το ον πίσω από το monitor. Σε κάποιες περιπτώσεις (εάν π.χ. το game έχει heroes) εκδηλώνεται και το virtual pet συναίσθημα, επίσης έχει παρατηρηθεί αλλά δεν είναι ικανού μεγέθους ώστε να αποτελέσει μία κατηγορία από μόνο του. Πρόκειται για την "αγάπη" που νιώθει ο οργανικός δημιουργός απέναντι στο ψηφιακό του "παιδί". Το δημιουργεί αρχικά, με ιδιαίτερη σημασία στα χαρακτηριστικά του (ένα ολόκληρο βιβλίο μπορεί να γραφτεί πάλι εδώ για τη φάση όπου φτιάχνει ο καθένας μας το χαρακτήρα του)το βλέπει να αναπτύσσεται, να γίνεται καλύτερο και γενικώς το νιώθει σαν κάτι το ζωντανό το οποίο τον περιμένει κάθε μέρα να γυρίσει στο σπίτι ώστε να το φροντίσει.
8. Ο Flasher:
Για τελευταία αφήνω την κατηγορία που θυμίζει περισσότερο νεοέλληνα. Ο flasher πάντα έχει το ακριβότερο PC. Εάν πρόκειται για κονσόλες, τις έχει όλες. Άλλωστε γιαυτό λέγονται και κονσ-ΟΛΕΣ, γιατί πρέπει να τις έχεις ΟΛΕΣ, σα το Pokemon ένα πράμα. Όταν βγαίνει ένα νέο game, δεν το αγοράζει εάν δεν το βρει σε super wow limited extended monadical edition και μάλιστα από eshop στο Lichtenstein. Κλασσική δικαιολογία, μα είχε μέσα το σώβρακο του original Batman, το χάρτη του unreleased demo ή κάποιο οπλοπολυβόλο. Όσον αφορά στα PC games, φυσικά μιλάμε για 5πλο SLI, unoptimized version του crysis ώστε να σέρνεται και να τρέχει μόνο σε αντρωμένα PCιά, οθόνες που κάποιες ίντσες τους αναγκαστικά βγαίνουν στο μπαλκόνι κλπ. Τα games δηλαδή αγοράζονται μόνο και μόνο για να τρέξουν demo και να βγάλουν FPS. To PC γίνεται μία μορφή ψηφιακού πέους το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων. Βέβαια, τελικά παίζουν καθόλου ή κάνουν όλη μέρα benchmarks (χμμ, πάλι αριθμοί, κάποιο pattern βλέπω εδώ).
Αυτά είχα να πω, εάν θέλετε να σας πω και ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία, ευχαρίστως, εγώ πάντως ανήκω στην Νο1
:P
Friday, October 2, 2009
Botnet με "αποκλειστικοτητα" στα Macs ;
Ισως να είχατε διαβασει τον περασμενο Ιανουαριο για τον ιο OSX.iService ο οποιος ειχε "φυτευτει" μεσα σε πειρατικα αντιγραφα του CS4 Suite και iWork 09 και διακινουταν μεσω torrents και αλλων P2P εφαρμογων.
Οι αναλυτες της Symantec ανακοινωσαν στο προσφατο Virus Bulletin οτι συστηματα που ειχαν μολυνθει απο τον ιο αυτον, εχουν δημιουργησει ενα δικο τους botnet αποκλειστικα απο Macs και ηδη εχουν εξαπολυσει DDoS attack εναντιον καποιου website.
Ενα botnet αποτελει ενα συνολο-δικτυο απο συστηματα τα οποια εχουν μολυνθει απο συγκεκριμενο ιο ο οποιος τα καθιστα ερμαια του δημιουργου του ιου αυτου. Στη συνεχεια ο "ιδιοκτητης" του botnet μπορει να δωσει εντολες στα συστηματα που εχει μολυνει οπως πχ η αποστολη spam, μολυνση νεων συστηματων, ομαδικη επιθεση σε websites και άλλα "ωραια".
Οπως ομως αναφερεται σε ειδικο άρθρο της Symantec , αυτο δε σημαινει οτι ολοι οι Mac users ειναι υπο απειλη και οι Mac χρηστες ειναι αρκετα ασφαλης αν λαμβανουν βασικα μετρα προστασιας. Τα μετρα που προτεινονται ειναι επιγραμματικα :
Εν κατακλειδει , αμφιβάλω εαν θα πρεπει ολοι οι νεο-φιλοι του Mac OS θα πρεπει να θορυβηθουμε ιδιαιτερα, αντιθετα θα πρεπει να χαιρομαστε γιατι ο ιος δεν εξεθεσε καποιο κενο ασφαλειας και δεν εκανε καποιο remote exploit στα συνδεδεμενα στο Internet Macs. Αντιθετα εκμεταλλεύτηκε την αφελεια μερικων που κατεβαζουν αερα πατερα ο,τι βρουν στο minova ή αλλα generic P2P sites. Αρα το συμπέρασμα ; Κατεβαζετε τα War3z σας απο καλες πηγες και όχι απο "ο,τι να'ναι".
:)
Οι αναλυτες της Symantec ανακοινωσαν στο προσφατο Virus Bulletin οτι συστηματα που ειχαν μολυνθει απο τον ιο αυτον, εχουν δημιουργησει ενα δικο τους botnet αποκλειστικα απο Macs και ηδη εχουν εξαπολυσει DDoS attack εναντιον καποιου website.
Ενα botnet αποτελει ενα συνολο-δικτυο απο συστηματα τα οποια εχουν μολυνθει απο συγκεκριμενο ιο ο οποιος τα καθιστα ερμαια του δημιουργου του ιου αυτου. Στη συνεχεια ο "ιδιοκτητης" του botnet μπορει να δωσει εντολες στα συστηματα που εχει μολυνει οπως πχ η αποστολη spam, μολυνση νεων συστηματων, ομαδικη επιθεση σε websites και άλλα "ωραια".
Οπως ομως αναφερεται σε ειδικο άρθρο της Symantec , αυτο δε σημαινει οτι ολοι οι Mac users ειναι υπο απειλη και οι Mac χρηστες ειναι αρκετα ασφαλης αν λαμβανουν βασικα μετρα προστασιας. Τα μετρα που προτεινονται ειναι επιγραμματικα :
- Τρεξτε ενα καλο Security Suite
- Να κανετε τακτικα τα updates του λειτουργικου συστηματος και των εφαρμογών.
- Μην πεφτετε στην παγιδα να τρεξετε "δωρεαν" security scans που εμφανιζονται απο pop-ups ακομα και αν ειναι απο γνωστα και "καθαρα" websites
- Χειριστείτε εξυπνα τα user accounts που δημιουργειτε. Φτιαξτε ενα περιορισμενων δικαιωματων user account για την καθημερινη σας δουλεια, και ενα account δικαιωματων διαχειριστη όποτε ειναι απαραιτητο.
- Χειριστείτε έξυπνα τα Passwords σας. Αλλαζετε τακτικα τους κωδικους που συνδεονται με λογαριασμους που μπορει να εχουν στοιχεια καρτων, λογαριασμων (πχ paypal, google checkout). Χρησιμοποιειτε συνθετα passwords με αριθμους, κεφαλαια και μικρα γραμματα και συμβολα τουλαχιστον με μηκος 8 χαρακτηρων.
- Λαμβανετε τακτικα αντιγραφα ασφαλειας του συστηματος και των δεδομενων σας (να΄ναι καλα το Time Machine)
Εν κατακλειδει , αμφιβάλω εαν θα πρεπει ολοι οι νεο-φιλοι του Mac OS θα πρεπει να θορυβηθουμε ιδιαιτερα, αντιθετα θα πρεπει να χαιρομαστε γιατι ο ιος δεν εξεθεσε καποιο κενο ασφαλειας και δεν εκανε καποιο remote exploit στα συνδεδεμενα στο Internet Macs. Αντιθετα εκμεταλλεύτηκε την αφελεια μερικων που κατεβαζουν αερα πατερα ο,τι βρουν στο minova ή αλλα generic P2P sites. Αρα το συμπέρασμα ; Κατεβαζετε τα War3z σας απο καλες πηγες και όχι απο "ο,τι να'ναι".
:)
Monday, September 14, 2009
Απλά συσκευή η πολυσυσκευή?... και η νοοτροπία του ελβετικού σουγιά...
Η δεκαετία του 90 ήταν η αρχή των κινητών τηλεφώνων για την Ευρώπη και τη χώρα μας. Πλήθος συσκευών εμφανίστηκαν και πήραν τη θέση τους σε κάποιο από τα χέρια μας, γιατί μην ξεχνάμε στην αρχή όλα είχαν την «τουβλοειδή» μορφή. Ο χρόνος τα εκπολίτισε. Τα έκανε πιο λεπτά πιο μικρά σχεδόν ανύπαρκτα και άρχιζαν να εμφανίζονται και οι πρώτες ήδη εγκατεστημένες εφαρμογές. Αργότερα γίνανε έγχρωμα, προστέθηκε ο φωτογραφικός φακός και για να μην μακρηγορούμε φτάνουμε στο απόγειο της τεχνολογίας που είναι βέβαια το Iphone.
Το μέγεθος άλλαξε. Πλέον όλο το παιχνίδι παίζεται σε αυτό που βλέπουμε δηλαδή την οθόνη. Το μάτι πλέον ευχαριστιέται χρώματα, video clip, games και πολλά άλλα σε μια συσκευή. Οι εταιρίες πολεμάνε για το ποια θα σερβίρει καλύτερα το προϊόν της και προσθέτουν απίστευτα πράγματα στις συσκευές τους. Είναι όμως χρήσιμα? Τα χρησιμοποιεί ο μέσος χρήστης στη καθημερινότητά του? Μήπως κάνουν τη συσκευή δύσχρηστη, με ελαττώματα και ανεβάζουν το κόστος της χωρίς ιδιαίτερο λόγο?
Το δικό μου προφίλ για τη χρήση του τηλεφώνου έχει ως εξής...
Να έχει καλή λήψη
Να πραγματοποιεί κλήσεις χωρίς διακοπές.
Να ακούγεται καθαρά
Να μπορώ να λαμβάνω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Και να έχει έναν ικανοποιητικό χώρο για να βάζω τις μουσικές επιλογές μου.
Να έχει καλή λήψη
Να πραγματοποιεί κλήσεις χωρίς διακοπές.
Να ακούγεται καθαρά
Να μπορώ να λαμβάνω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Και να έχει έναν ικανοποιητικό χώρο για να βάζω τις μουσικές επιλογές μου.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 και μέχρι το 2004 περίπου χρησιμοποιούσα διάφορα μοντέλα της Nokia με τελευταίο το Ν91 που επιτέλους μπορούσα να βάλω τις μουσικές μου και είχε μια ικανοποιητική απόδοση. Κάποια στιγμή είπα να προχωρήσω και να εξερευνήσω τον «ανοιχτό» κόσμο των mobile windows. Έτσι λοιπόν απέκτησα ένα QTEK με συρόμενο qwerty πληκτρολόγιο. Εντυπωσιακό στην αρχή... Μετά άρχισαν τα προβλήματα. Εννοώ προβλήματα ουσίας που είναι βέβαια οι χαμένες κλήσεις , αναπάντητες τριών ημερών να εμφανίζονται ξαφνικά και πράγματα τα οποία είναι σημαντικά για τη λειτουργία ενός ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ.
Βέβαια τα υπόλοιπα προβλήματα όπως κολλήματα και reboot κάθε τρεις και λίγο είναι περιττό να τα αναφέρω αφού εν ολίγοις είναι γνωστά για τις συσκευές με windows mobile.
Επίσης δεν είχα και το χρόνο να κάθομαι να ψαχουλεύω κάθε στιγμή το κινητό για εκείνο το software, εκείνη τη δυνατότητα και γενικά να περνάω ώρες πάνω από το τηλέφωνο και να γίνομαι ο σπαστικός της παρέας.
Πριν λίγα χρόνια προσγειώνεται το Iphone…το οποίο εγώ προσωπικά το παρομοιάζω σαν ελβετικό σουγιά με διαθέσιμα slots για έξτρα πράγματα. Ακριβώς αυτό που θέλει ο μέσος αλλά και ο high end χρήστης.
Ο μέσος σαν και μένα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του και ακούει και τη μουσικούλα του ενώ ο advanced καταφεύγει σε λύσεις jailbreak.
Για μένα το κινητό είναι πρώτα από όλα τηλέφωνο και μετά κάτι άλλο. Προσωπικά δε περνάω ώρα «χαιδεύοντας» το iphone και κατεβάζοντας ότι εφαρμογή βρίσκω μπροστά μου. Το απολαμβάνω όμως όταν περπατάω και ακούω τη μουσικούλα μου και λαμβάνω παράλληλα το ταχυδρομείο μου.
Η απλότητα της συσκευής είναι αυτό που έχει κερδίσει τόσο κόσμο και κυρίως το γεγονός ότι δεν έχασε την κύρια λειτουργία του, αυτή του τηλεφώνου. Γνωρίζω αρκετούς που απλά έχουν βάλει 2-3 εφαρμογές που τους ενδιαφέρουν και ακούνε τις μουσικές τους και είναι ικανοποιημένοι. Ξέρω ελάχιστους που έχουν χρησιμοποιήσει τα βαρόμετρα, υψόμετρα, ντεσιμπελόμετρα, κουνουποδιώχτες και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ένας developer για να πουλήσει και να επιδείξει τις δυνατότητες μιας συσκευής.
Ο μέσος σαν και μένα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του και ακούει και τη μουσικούλα του ενώ ο advanced καταφεύγει σε λύσεις jailbreak.
Για μένα το κινητό είναι πρώτα από όλα τηλέφωνο και μετά κάτι άλλο. Προσωπικά δε περνάω ώρα «χαιδεύοντας» το iphone και κατεβάζοντας ότι εφαρμογή βρίσκω μπροστά μου. Το απολαμβάνω όμως όταν περπατάω και ακούω τη μουσικούλα μου και λαμβάνω παράλληλα το ταχυδρομείο μου.
Η απλότητα της συσκευής είναι αυτό που έχει κερδίσει τόσο κόσμο και κυρίως το γεγονός ότι δεν έχασε την κύρια λειτουργία του, αυτή του τηλεφώνου. Γνωρίζω αρκετούς που απλά έχουν βάλει 2-3 εφαρμογές που τους ενδιαφέρουν και ακούνε τις μουσικές τους και είναι ικανοποιημένοι. Ξέρω ελάχιστους που έχουν χρησιμοποιήσει τα βαρόμετρα, υψόμετρα, ντεσιμπελόμετρα, κουνουποδιώχτες και ότι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ένας developer για να πουλήσει και να επιδείξει τις δυνατότητες μιας συσκευής.
Ο κόσμος δείχνει την κατεύθυνση στις εταιρίες και καλά θα είναι μερικές φορές να δίνουν λίγη σημασία. Τηλέφωνο πρώτα – καλό τηλεφωνικό κατάλογο – σωστά reminders και διαθέσιμα slots για πρόσθετες ανάγκες αν υπάρχουν.
Γεγονός όμως είναι ένα...Όταν το ρεύμa πέσει και η μπαταρία οποιουδήποτε κινητού που έχουμε, τελειώσει, έχετε πρόχειρο ένα πραγματικό ελβετικό σουγιά.
Saturday, September 12, 2009
Απο το μούρο στο μήλο ... (Τα παντα μηλα #1)
Τον Μάιο του 2008 εκανα ξανα μια δηλωση που θα με εβγαζε ψευτη σχεδον ενα χρονο μετά (οπως καθε χρονο τα τελευταια 8 και βαλε χρονια)
"Τερμα" ειπα ..."Αυτο ειναι ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ μου για τα επομενα 3 χρονια. Ηταν οταν πεταξα στα σκουπιδια (κυριολεκτικα, αλλα μετα το ανεσυρα με πουρε και κοκκινιστο στην οθονη) το Eten X800. Ο λόγος ; Το Blackberry Curve.
Αποφασισε η εταιρια λοιπον να κανει συμφωνια με την RIM και να εχουμε ολοι απο ενα Blackberry. Κατενθουσιαστηκα !! Τηλεφωνο, *ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ* push email οπου και να εισαι στον κοσμο, κατι ψιλοεφαρμογουλες για τα βασικα, κατεβαζες και δωρεαν Opera Browser και δουλευες οπου κι αν ησουν, στην κινηση , μετα το meeting, στον καφε κλπ κλπ κλπ...
Κολληματα ΜΗΔΕΝ, ξεχναγες που ειναι το on/off button και πως βγαινει η μπαταρια, ουτε κουβεντα για εφαρμογη που να κολλησει τη συσκευη ή να χαλασει κατι.
Ολα κυλουσαν ροδινα τον πρωτο καιρο ωσπου αρχισαν οι πρωτες σταγονες αμφιβολιας να κυλανε απο το καραφλο μου κεφαλι.
Στην αρχη ηταν οι εφαρμογες. Στο blackberry εφαρμογες "τζαμπα" δεν υπαρχουν. Η πειρατεια ειναι ειδος που ποτε δεν εμφανιστηκε στο blackberry. Καθε εφαρμογη που κατεβαζεις δενεται με το PIN σου (τον μοναδικο αριθμο που δινει η RIM σε καθε συσκευη, κατι σαν το IMEI αλλα property of RIM) και δεν μπορεις να το μεταφερεις, αντιγραψεις, μεταβαλεις κλπ. Ετσι λοιπον περιορισμος κατ'οικον με ο,τι δωρεαν υπαρχει , αντε κανα facebook, κανα Google Latitude, να σου και ο MSN messenger ..εε ωπα καλα εισαι μην ζητας κι αλλα.
Μετα αρχισε το κοκκινο λαμπακι. Οταν ερχεται νεο email αναβοσβηνει μια κοκκινη ενδειξη για να ενημερωσει το χρηστη. Εε αυτο ηταν .. Αναβε το λαμπακι, ετρεχε ο δουλος να δει τι εγινε, τι συνεβη, ποιος με θελει, τι εσκασε , κι ολα αυτα σε βαθμο καταναγκασμου. Το γαμημενο το λαμπακι οταν αναβε επρεπε να το ανοιξω να δω, να διαβασω, να απαντησω, να προωθησω. Η "ελευθερια" της προσβασης αρχισε να γινεται σκλαβια. Αρχισα να γινομαι ο γραφικος της οικογενειας που ετρεχε καθε λιγο και λιγακι να διαβασει το email του και τσουκου τσουκου να γραφει στο QWERTY πληκτρολογιο.
Μετα ηταν η καμερα, μετα ηταν το φτωχικο media player μετα εφταιγαν ολα... Περιπου 12 μηνες μετα, ηρθε η ρηξη... Κανενα συναισθημα, καμμια λατρεια -οπως με τα παλια μου τηλεφωνα- αρχισε το silicone skin να φθειρετε , η οθονη να παραμελειται και το πληκτρολογιο να παρακαλει για ελεος. Αρχισα να γραφω πιο πολλα email απο αυτο παρα απο το πληκτρολογιο του laptop !! Το ιδιο συνεβαινε και σε ολους τους συναδελφους.. Αρχισαν τα μηνυματα στο inbox να πληθαινουν μονο και μονο because I can. Συζητησεις που περιμεναν την επομενη μερα η το ΣΚ , ξεκιναγαν στις 11 το βραδυ της Παρασκευης και τελειωναν την Κυριακη το απογευμα τσουκου τσακα με το πληκτρολογιο.
Αυτο ηταν... Ηρθε η ωρα να απελευθερωθω. Οταν ανακοινωθηκε το 3GS και η εκδοση 3.0 του iPhone OS, ειπα οτι ειναι η ωρα να κανω το βημα ,γιατι μην γελιομαστε, τηλεφωνο χωρις ελληνικο πληκτρολογιο απο τη μανα του, χωρις copy paste χωρις σοβαρη υποστηριξη bluetooth δεν μπορω να δεχτω στα χερια μου. Τωρα ομως που ολα αυτα εφτιαξαν ηρθε η στιγμη.
Το Blackberry μπηκε στο συρταρι και το 3GS πηρε τη θεση του. Εφαρμογες, multimedia, email , social networking απο ΠΑΝΤΟΥ.. Ααα παιρνει και τηλεφωνα ..
Το iPhone σημερα ειναι η συσκευη που ονειρευομασταν με τον Lord Vec οταν το 2002 καναμε ντου στη Στουρναρη 4 λεπτα πριν κλεισουν τα μαγαζια και παρουμε το iPaq 3760 (Compaq ακομα) , και οτι αλλο εχει βγει προς την πορεια αυτη ειναι -ακομα- ενα φτωχο κακεκτυπο.
Ετσι λοιπον ειναι καιρος να αναφωνησω την ετησια δηλωση "ΤΕΡΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3... καλα, 2 χρονια".... :)
"Τερμα" ειπα ..."Αυτο ειναι ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ μου για τα επομενα 3 χρονια. Ηταν οταν πεταξα στα σκουπιδια (κυριολεκτικα, αλλα μετα το ανεσυρα με πουρε και κοκκινιστο στην οθονη) το Eten X800. Ο λόγος ; Το Blackberry Curve.
Αποφασισε η εταιρια λοιπον να κανει συμφωνια με την RIM και να εχουμε ολοι απο ενα Blackberry. Κατενθουσιαστηκα !! Τηλεφωνο, *ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ* push email οπου και να εισαι στον κοσμο, κατι ψιλοεφαρμογουλες για τα βασικα, κατεβαζες και δωρεαν Opera Browser και δουλευες οπου κι αν ησουν, στην κινηση , μετα το meeting, στον καφε κλπ κλπ κλπ...
Κολληματα ΜΗΔΕΝ, ξεχναγες που ειναι το on/off button και πως βγαινει η μπαταρια, ουτε κουβεντα για εφαρμογη που να κολλησει τη συσκευη ή να χαλασει κατι.
Ολα κυλουσαν ροδινα τον πρωτο καιρο ωσπου αρχισαν οι πρωτες σταγονες αμφιβολιας να κυλανε απο το καραφλο μου κεφαλι.
Στην αρχη ηταν οι εφαρμογες. Στο blackberry εφαρμογες "τζαμπα" δεν υπαρχουν. Η πειρατεια ειναι ειδος που ποτε δεν εμφανιστηκε στο blackberry. Καθε εφαρμογη που κατεβαζεις δενεται με το PIN σου (τον μοναδικο αριθμο που δινει η RIM σε καθε συσκευη, κατι σαν το IMEI αλλα property of RIM) και δεν μπορεις να το μεταφερεις, αντιγραψεις, μεταβαλεις κλπ. Ετσι λοιπον περιορισμος κατ'οικον με ο,τι δωρεαν υπαρχει , αντε κανα facebook, κανα Google Latitude, να σου και ο MSN messenger ..εε ωπα καλα εισαι μην ζητας κι αλλα.
Μετα αρχισε το κοκκινο λαμπακι. Οταν ερχεται νεο email αναβοσβηνει μια κοκκινη ενδειξη για να ενημερωσει το χρηστη. Εε αυτο ηταν .. Αναβε το λαμπακι, ετρεχε ο δουλος να δει τι εγινε, τι συνεβη, ποιος με θελει, τι εσκασε , κι ολα αυτα σε βαθμο καταναγκασμου. Το γαμημενο το λαμπακι οταν αναβε επρεπε να το ανοιξω να δω, να διαβασω, να απαντησω, να προωθησω. Η "ελευθερια" της προσβασης αρχισε να γινεται σκλαβια. Αρχισα να γινομαι ο γραφικος της οικογενειας που ετρεχε καθε λιγο και λιγακι να διαβασει το email του και τσουκου τσουκου να γραφει στο QWERTY πληκτρολογιο.
Μετα ηταν η καμερα, μετα ηταν το φτωχικο media player μετα εφταιγαν ολα... Περιπου 12 μηνες μετα, ηρθε η ρηξη... Κανενα συναισθημα, καμμια λατρεια -οπως με τα παλια μου τηλεφωνα- αρχισε το silicone skin να φθειρετε , η οθονη να παραμελειται και το πληκτρολογιο να παρακαλει για ελεος. Αρχισα να γραφω πιο πολλα email απο αυτο παρα απο το πληκτρολογιο του laptop !! Το ιδιο συνεβαινε και σε ολους τους συναδελφους.. Αρχισαν τα μηνυματα στο inbox να πληθαινουν μονο και μονο because I can. Συζητησεις που περιμεναν την επομενη μερα η το ΣΚ , ξεκιναγαν στις 11 το βραδυ της Παρασκευης και τελειωναν την Κυριακη το απογευμα τσουκου τσακα με το πληκτρολογιο.
Αυτο ηταν... Ηρθε η ωρα να απελευθερωθω. Οταν ανακοινωθηκε το 3GS και η εκδοση 3.0 του iPhone OS, ειπα οτι ειναι η ωρα να κανω το βημα ,γιατι μην γελιομαστε, τηλεφωνο χωρις ελληνικο πληκτρολογιο απο τη μανα του, χωρις copy paste χωρις σοβαρη υποστηριξη bluetooth δεν μπορω να δεχτω στα χερια μου. Τωρα ομως που ολα αυτα εφτιαξαν ηρθε η στιγμη.
Το Blackberry μπηκε στο συρταρι και το 3GS πηρε τη θεση του. Εφαρμογες, multimedia, email , social networking απο ΠΑΝΤΟΥ.. Ααα παιρνει και τηλεφωνα ..
Το iPhone σημερα ειναι η συσκευη που ονειρευομασταν με τον Lord Vec οταν το 2002 καναμε ντου στη Στουρναρη 4 λεπτα πριν κλεισουν τα μαγαζια και παρουμε το iPaq 3760 (Compaq ακομα) , και οτι αλλο εχει βγει προς την πορεια αυτη ειναι -ακομα- ενα φτωχο κακεκτυπο.
Ετσι λοιπον ειναι καιρος να αναφωνησω την ετησια δηλωση "ΤΕΡΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 3... καλα, 2 χρονια".... :)
Thursday, September 10, 2009
Εάν το "Χ" ήταν "Ψ"
Στη καθημερινότητα κάθε ανθρώπου που έχει θυσιάσει τη ψυχική του υγεία στον ερεθιστικό θεό του καψίματος με τη τεχνολογία, είναι πολύ συχνό οι συνηθισμένες έννοιες να περιπλέκονται σε ένα αιθέριο χορό με το gaming/tech terminology (ναι μάλλον λήγμένα ήταν τελικά).
Εδώ παραθέτω κάποια αποφθέγματα, κάποια διαμάντια της προαναφερθήσας παραδοχής ότι τα εγκεφαλικά μας κύτταρα γίνονται παρανάλωμα του πυρός for your viewing pleasure:
1. Εάν ένα ξενοδοχείο ήταν MMORPG:
Τα δωμάτια θα ήταν instanced. Έτσι ένα δίκλινο π.χ. θα χωρούσε πολύ περισσότερα άτομα. Τρελό κερδος
Το πρωί οι πελάτες θα έτρωγαν wipe αντί για πρωινό. Κέρδος και εκεί.
Όταν περιχαρείς θα μαθαίνανε το κάθε instanced δωμάτιο θα λέγανε: "Πωπω σήμερα κάναμε clear το Room 24". Πάλι κέρδος, δεν έχεις καθαρίστριες, οι πελάτες κάνουν όλη τη δουλειά.
2. Εάν το Lord Of The Rings (respect) δεν είχε σαν setting τη Middle Earth αλλά μία εταιρεία πληροφορικής:
Ο πρασινωπός διεκδικητής του δαχτυλιδιού θα ήταν DBA και θα τον έλεγαν Column, μάλιστα θα έβηχε και έτσι "COLUMN! COLUMN!"
3. Εάν οι δημοσιογράφοι ήταν force sensitive και βοηθούσαν τον Vader ψάχνωντας για κρυμμένους Jedi:
Θα είχαμε εκπομπή με τη γνωστή παρουσιάστρια ονόματει "Force στο τούνελ".
More to come :P
Εδώ παραθέτω κάποια αποφθέγματα, κάποια διαμάντια της προαναφερθήσας παραδοχής ότι τα εγκεφαλικά μας κύτταρα γίνονται παρανάλωμα του πυρός for your viewing pleasure:
1. Εάν ένα ξενοδοχείο ήταν MMORPG:
Τα δωμάτια θα ήταν instanced. Έτσι ένα δίκλινο π.χ. θα χωρούσε πολύ περισσότερα άτομα. Τρελό κερδος
Το πρωί οι πελάτες θα έτρωγαν wipe αντί για πρωινό. Κέρδος και εκεί.
Όταν περιχαρείς θα μαθαίνανε το κάθε instanced δωμάτιο θα λέγανε: "Πωπω σήμερα κάναμε clear το Room 24". Πάλι κέρδος, δεν έχεις καθαρίστριες, οι πελάτες κάνουν όλη τη δουλειά.
2. Εάν το Lord Of The Rings (respect) δεν είχε σαν setting τη Middle Earth αλλά μία εταιρεία πληροφορικής:
Ο πρασινωπός διεκδικητής του δαχτυλιδιού θα ήταν DBA και θα τον έλεγαν Column, μάλιστα θα έβηχε και έτσι "COLUMN! COLUMN!"
3. Εάν οι δημοσιογράφοι ήταν force sensitive και βοηθούσαν τον Vader ψάχνωντας για κρυμμένους Jedi:
Θα είχαμε εκπομπή με τη γνωστή παρουσιάστρια ονόματει "Force στο τούνελ".
More to come :P
Wednesday, September 9, 2009
Τσάμπα Κάψιμο
Και ναί, το 1ο καμένο πόστ είναι γεγονόsh.
Λοιπόν περιπλανώμενος στο ιντερνέϊτ ανακάλυψα τα παρακάτω τσαbe gamez:
Είμαι σίγουρος οτι θα ξυπνήσουν κάποιες αναμνήσεις σε μερικούς εδώ μέσα (Σκοτεινά υπόγεια με τόνους κάπνας και κάφροmusic στο background-χριστοπαναγίες στο foreground)
Επίσηsh χρησιμέυουν και για “1 στα γρήγορα” :P
Λοιπόν ακονίστε τις κολοτρυπίδες σας, σας περιμένω…
Tuesday, September 8, 2009
Confessions of a Microsoft mind
Σε κάνα μήνα έχουμε εκλογές (ο θεός να βοηθήσει αυτή τη χώρα).
Πριν από περίπου ένα μήνα έγιναν πάλι εκλογές.
Ο ψηφοφόρος;
Χρόνια Microsoftikos.
Το αποτέλεσμα;
Όχι το αναμενόμενο.
Βαθιά στο μυαλό του ψηφοφόρου, χρόνια τώρα, η πεποίθηση ότι ο κάθε ένας μας πρέπει να έχει την προσωπική high tech συσκευή του. Ένα tricorder κάτι. Η βοήθεια της τεχνολογίας στη καθημερινότητα του, ήταν όνειρο που είχε από μικρός, το οποίο μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Η συσκευή αυτή κάποτε ήταν τα PDAs. Αυτά βέβαια με τον καιρό έγιναν phased out αφήνοντας τα κινητά στη θέση αυτή.
Ποια όμως;
Τα mainstream κινητά, το καθένα με το δικό του menu, ΟΧΙ
Τo επόμενο βήμα ήταν κινητό με "λειτουργικό", βλέπε symbian. WoW, κινητό που μπορείς να εγκαταστήσεις ότι εφαρμογή θέλεις.Καλό αλλά...
Επόμενο βήμα (όταν έπεσαν οι τιμές και αυξήθηκαν οι συσκευές) Windows Mobile. Επιτέλους σκέφτηκε, είμαι αμιγώς Microsoft, όλα δουλεύουν ρολόι. Έρχεται meeting request, γίνεται ActiveSync, το βλέπω on the go αργότερα στο κινητό (το gprs/3g ακόμα απλησίαστο), θεϊκά πράγματα.
Και όμως.
Ο καιρός πέρναγε, το hardware άλλαζε, όλο και πιο δυνατό. Τα Windows Mobile, όμως, σαν 40αρα που αρχίζει τα bottox. Ίδια φάτσα αλλά με συνεχή patcharίσματα.
Σιγά σιγά εμφανίζονται (τουλάχιστον στο οπτικό πεδίο του εν λόγω Microsoftikού)και άλλοι παίκτες. H Apple με τις σφιχτοκωλιές της, η Google Μεσσίας με το Android κλπ κλπ.
Τα σπαστικά των Windows Mobile, τα "λείανε" η αγάπη του για τη μαμά Microsoft. Υπομονή στο laggάρισμα, υπομονή στο non touch optimized interface (εν έτει 2009), ξεχνιόταν και λίγο με το touch flo...
Κάποια στιγμή όμως, το ποτήρι ξεχείλισε, η αγάπη καλύφθηκε από τον χείμαρρο της αγανάκτησης.
ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΕΛΕΟΣ!
Ένα SMS πήγα να στείλω και κατέληξα να κάνω uninstall το Google Lattitude????
Και αυτό λίγες μέρες μετά από hard reset παρακαλώ. Πραγματική ιστορία.
Τέρμα, αυτό ήταν.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν by design να ανήκουν σε μία ομάδα. Πέστη ποδοσφαιρική, κομματική, hobyστικη, softwarική. Την υποστηρίζουν, φοράνε τα χρώματά της, τα προγράμματά της κλπ. Όταν όμως η ομάδα σε "προδίδει" πρέπει να την "τιμωρήσεις". Αλλιώς είσαι φανατικός.
Κάπου εκεί η ψήφος για το OS του κινητού άλλαξε.
Microsoftικός ναι, αλλά μάνα MS, τα Windows Mobile, θέλουν γενική επισκευή και πέταμα.
Λόγω κάποιων ψυχολογικών πιέσεων (βλέπε Teo :P) συν των τιμών των Android συσκευών και της (φυσικά) έλλειψής τους στην Ελληνική αγορά, η απόφαση πάρθηκε: iPhone 3GS.
Παίζοντας μαζί του αλλά και κοιτώντας δεξιά αριστερά, καταλαβαίνω γιατί είναι η εποχή της Apple.
Παλιά τα πράγματα ήταν πιο απλά.
Είχες 7 IRQ ξέρω γω, 2MB Ram, έκανες manage το hardware μόνος σου. Φόρτωσε το τάδε εκεί, δώσε στη κάρτα ήχου το IRQ τάδε κλπ κλπ.
Με το καιρό όμως τα πράγματα περιπλέκονται.
Virtual IRQs, Plug and Play κ.ο.κ. Κάπου δεν αντέχεις τη πολυπλοκότητα και αφήνεις τη δουλειά αυτή σε άλλους, πέστους BIOS, πέστους Windows.
To ίδιο με το software. Παλιά ένα απλό copy σε ένα directory και η εφαρμογή έτρεχε. Άντε να πείραζες κάνα .ini. Τώρα, dlls, registry, Framework κ.ο.κ.
Το ίδιο και με την πληροφορία. Κάποτε αγοράζαμε περιοδικά, τώρα; Υπάρχει τέτοια υπερπληροφόρηση που υπάρχει περίπτωση να χάσεις πληροφορίες.
Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις που χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα, τα μεγέθη είναι τέτοια που η μόνη λύση είναι κάποιας μορφής abstraction layer, ή αλλιώς κάποιο φιλτράρισμα.
Αυτό που ονομάζω πλέον (tm) "Το Μάντρωμα της πληροφορίας".
Ο κόσμος κάπου κουράζεται (συνειδητά ή υποσυνείδητα) να ξημεροβραδιάζεται στο google, να έχει συζητήσεις επί συζητήσεων και forum επί forum για το mobo που θέλει να πάρει (το ένα απο τα 10 κομμάτια ενός PC που θέλει να πάρει).
Κάπου κουράζεται να μπαίνει σε 15 sites προκειμένου να διαβάσει από τα 20 συνολικά άρθρα που θα δει, τα 5 που πραγματικά τον ενδιαφέρουν.
Γιαυτό πιστεύω (ταπεινά) ότι λύσεις στυλ Apple κερδίζουν τον κόσμο σιγά σιγά.
Θέλεις PC; Πάρτο, αυτό είναι. Variations δεν υπάρχουν (εκτός από RAM π.χ.) άρα και δεν ασχολείσαι.
Θέλεις κινητό; Πάρτο, αυτό είναι. Ένα configuration, ούτε εάν θα έχει GPS ή A-GPS, ούτε εάν παίρνει SD, miniSD, microSD, περίπουSD, αγαμίσουSD, εάν θα έχει ή όχι 3.5 jack για ακουστικά, εάν θα φορτίζει από mini USB ή όχι, ε ΑΙΣΤΟΔΙΑΟΛΟ.
Θέλεις application για το κινητό; Πάρτο, αυτό είναι, το έχουμε κάνει approve, χρησιμοποιεί τα ίδια "controls" με όλα τα άλλα, άρα έχει και ίδιο στυλιζαρισμένο look. Αναλόγως και κάποια applicationάκια π.χ. για το Wired, για το DVice, ή για μουσική. Μαντρωμένη, φιλτραρισμένη πληροφορία που σου γλυτώνει χρόνο στο ψάξιμο.
Μάντρωμα hardware και software.
Βέβαια, κάποια τέτοια θέματα, συνήθως κάνουν κύκλο.
Είναι ωραίο να ακολουθούνται κανόνες, π.χ. στη συγγραφή software, έχεις ποιοτικά αποτελέσματα. Από την άλλη κάποιος μπορεί να παραπονεθεί όμως ότι οι κανόνες τον δεσμεύουν (βλέπε Cydia underground store). Ήδη υπάρχουν διαμαρτυρίες για τα restrictions του App Store, και το bannariσμα του Google Voice.
Το μοντέλο δηλαδή του να βάζεις τα πράγματα πάνω σε ράγες, προφανώς και αποδίδει τρελά. Φτάνει όμως στη κορυφή του κάποια στιγμή και εκεί συναντάει εκκλήσεις για περισσότερη ελευθερία. Αποφασίζει ο κόσμος να αποδεσμευτεί προς περισσότερο "ελεύθερα" στρατόπεδα, φτάνει εκεί, νιώθει χαρούμενος, μετά από καιρό όμως βλέπει ότι τα πράγματα έχουν γίνει μπάχαλο γιατί ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει, ψάχνει για ποιο "μαντρωμένες" λύσεις κ.ο.κ.
Τέλος πάντων, αφήνοντας πίσω τη φιλοσοφία που μόνο εγώ καταλαβαίνω έτσι που τα γράφω:
Είμαι ευχαριστημένος με το iPhone;
Ναι, τρελά.
Απίστευτο interface που δεν υπάρχει ρε παιδί μου. Σε σημείο να θεωρώ ότι όλα τα υπόλοιπα touch κινητά κοροιδεύουν τον κόσμο.
Performance; Το θέλει το rebootaki του, αλλά πάει σφαίρα.
Applications; Το τι έχει σκεφτεί ο κόσμος δεν λέγεται. Τον βοηθάει όμως και το ποιοτικό hardware (μικρόφωνο, ηχειάκι, accelerometer, πυξίδα, απίστευτη ποιότητα)
Reminders; (σημαντικό) Ψηλο-πατάτα. Εδώ έχουμε θέμα. Μου δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχτηκαν για να μη ξεχνάμε π.χ. να πάρουμε κωλόχαρτο, να θυμηθούμε τα γενέθλια του φίλου μας του Μπερτόδουλου κ.λ.π. δε μου δίνουν αίσθηση σοβαρότητας.
Εάν πιστεύω ότι το iPhone είναι το μέλλον;
ΟΧΙ
Το interface του ναι, είναι από Star Trek.
H έλλειψη background tasks (έστω να δίνανε ξέρω γω 3 slots για να βάζεις 3 εφαρμογές της επιλογής σου να τρέχουν στο background (το κρατάω tm αυτό :P) ) είναι μείον σε σημείο να κάνουνε οι devs κάτι αστεία εντελώς workarounds.
Το μέλλον είναι κάπου ανάμεσα, μεταξύ της σφιχτοκωλιάς στα πάντα (Apple) και της υπερβολικής ελευθερίας από apps μέχρι form factor(WinMo).
Στη παρούσα πάντως, και στη κάλπη του κινητού, η ψήφος μου είναι μήλο.
Περιμένω εναγωνίως να επιστρέψω στα δικά μου στρατόπεδα, αλλά μόνο με μία αξιόλογη λύση.
Ξυπνάτε, CAPACITIVE οθόνες λέμε, multi touch λέμε.
Ουυυφ, ξεμπούκωσα
Πριν από περίπου ένα μήνα έγιναν πάλι εκλογές.
Ο ψηφοφόρος;
Χρόνια Microsoftikos.
Το αποτέλεσμα;
Όχι το αναμενόμενο.
Βαθιά στο μυαλό του ψηφοφόρου, χρόνια τώρα, η πεποίθηση ότι ο κάθε ένας μας πρέπει να έχει την προσωπική high tech συσκευή του. Ένα tricorder κάτι. Η βοήθεια της τεχνολογίας στη καθημερινότητα του, ήταν όνειρο που είχε από μικρός, το οποίο μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Η συσκευή αυτή κάποτε ήταν τα PDAs. Αυτά βέβαια με τον καιρό έγιναν phased out αφήνοντας τα κινητά στη θέση αυτή.
Ποια όμως;
Τα mainstream κινητά, το καθένα με το δικό του menu, ΟΧΙ
Τo επόμενο βήμα ήταν κινητό με "λειτουργικό", βλέπε symbian. WoW, κινητό που μπορείς να εγκαταστήσεις ότι εφαρμογή θέλεις.Καλό αλλά...
Επόμενο βήμα (όταν έπεσαν οι τιμές και αυξήθηκαν οι συσκευές) Windows Mobile. Επιτέλους σκέφτηκε, είμαι αμιγώς Microsoft, όλα δουλεύουν ρολόι. Έρχεται meeting request, γίνεται ActiveSync, το βλέπω on the go αργότερα στο κινητό (το gprs/3g ακόμα απλησίαστο), θεϊκά πράγματα.
Και όμως.
Ο καιρός πέρναγε, το hardware άλλαζε, όλο και πιο δυνατό. Τα Windows Mobile, όμως, σαν 40αρα που αρχίζει τα bottox. Ίδια φάτσα αλλά με συνεχή patcharίσματα.
Σιγά σιγά εμφανίζονται (τουλάχιστον στο οπτικό πεδίο του εν λόγω Microsoftikού)και άλλοι παίκτες. H Apple με τις σφιχτοκωλιές της, η Google Μεσσίας με το Android κλπ κλπ.
Τα σπαστικά των Windows Mobile, τα "λείανε" η αγάπη του για τη μαμά Microsoft. Υπομονή στο laggάρισμα, υπομονή στο non touch optimized interface (εν έτει 2009), ξεχνιόταν και λίγο με το touch flo...
Κάποια στιγμή όμως, το ποτήρι ξεχείλισε, η αγάπη καλύφθηκε από τον χείμαρρο της αγανάκτησης.
ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΕΛΕΟΣ!
Ένα SMS πήγα να στείλω και κατέληξα να κάνω uninstall το Google Lattitude????
Και αυτό λίγες μέρες μετά από hard reset παρακαλώ. Πραγματική ιστορία.
Τέρμα, αυτό ήταν.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν by design να ανήκουν σε μία ομάδα. Πέστη ποδοσφαιρική, κομματική, hobyστικη, softwarική. Την υποστηρίζουν, φοράνε τα χρώματά της, τα προγράμματά της κλπ. Όταν όμως η ομάδα σε "προδίδει" πρέπει να την "τιμωρήσεις". Αλλιώς είσαι φανατικός.
Κάπου εκεί η ψήφος για το OS του κινητού άλλαξε.
Microsoftικός ναι, αλλά μάνα MS, τα Windows Mobile, θέλουν γενική επισκευή και πέταμα.
Λόγω κάποιων ψυχολογικών πιέσεων (βλέπε Teo :P) συν των τιμών των Android συσκευών και της (φυσικά) έλλειψής τους στην Ελληνική αγορά, η απόφαση πάρθηκε: iPhone 3GS.
Παίζοντας μαζί του αλλά και κοιτώντας δεξιά αριστερά, καταλαβαίνω γιατί είναι η εποχή της Apple.
Παλιά τα πράγματα ήταν πιο απλά.
Είχες 7 IRQ ξέρω γω, 2MB Ram, έκανες manage το hardware μόνος σου. Φόρτωσε το τάδε εκεί, δώσε στη κάρτα ήχου το IRQ τάδε κλπ κλπ.
Με το καιρό όμως τα πράγματα περιπλέκονται.
Virtual IRQs, Plug and Play κ.ο.κ. Κάπου δεν αντέχεις τη πολυπλοκότητα και αφήνεις τη δουλειά αυτή σε άλλους, πέστους BIOS, πέστους Windows.
To ίδιο με το software. Παλιά ένα απλό copy σε ένα directory και η εφαρμογή έτρεχε. Άντε να πείραζες κάνα .ini. Τώρα, dlls, registry, Framework κ.ο.κ.
Το ίδιο και με την πληροφορία. Κάποτε αγοράζαμε περιοδικά, τώρα; Υπάρχει τέτοια υπερπληροφόρηση που υπάρχει περίπτωση να χάσεις πληροφορίες.
Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις που χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα, τα μεγέθη είναι τέτοια που η μόνη λύση είναι κάποιας μορφής abstraction layer, ή αλλιώς κάποιο φιλτράρισμα.
Αυτό που ονομάζω πλέον (tm) "Το Μάντρωμα της πληροφορίας".
Ο κόσμος κάπου κουράζεται (συνειδητά ή υποσυνείδητα) να ξημεροβραδιάζεται στο google, να έχει συζητήσεις επί συζητήσεων και forum επί forum για το mobo που θέλει να πάρει (το ένα απο τα 10 κομμάτια ενός PC που θέλει να πάρει).
Κάπου κουράζεται να μπαίνει σε 15 sites προκειμένου να διαβάσει από τα 20 συνολικά άρθρα που θα δει, τα 5 που πραγματικά τον ενδιαφέρουν.
Γιαυτό πιστεύω (ταπεινά) ότι λύσεις στυλ Apple κερδίζουν τον κόσμο σιγά σιγά.
Θέλεις PC; Πάρτο, αυτό είναι. Variations δεν υπάρχουν (εκτός από RAM π.χ.) άρα και δεν ασχολείσαι.
Θέλεις κινητό; Πάρτο, αυτό είναι. Ένα configuration, ούτε εάν θα έχει GPS ή A-GPS, ούτε εάν παίρνει SD, miniSD, microSD, περίπουSD, αγαμίσουSD, εάν θα έχει ή όχι 3.5 jack για ακουστικά, εάν θα φορτίζει από mini USB ή όχι, ε ΑΙΣΤΟΔΙΑΟΛΟ.
Θέλεις application για το κινητό; Πάρτο, αυτό είναι, το έχουμε κάνει approve, χρησιμοποιεί τα ίδια "controls" με όλα τα άλλα, άρα έχει και ίδιο στυλιζαρισμένο look. Αναλόγως και κάποια applicationάκια π.χ. για το Wired, για το DVice, ή για μουσική. Μαντρωμένη, φιλτραρισμένη πληροφορία που σου γλυτώνει χρόνο στο ψάξιμο.
Μάντρωμα hardware και software.
Βέβαια, κάποια τέτοια θέματα, συνήθως κάνουν κύκλο.
Είναι ωραίο να ακολουθούνται κανόνες, π.χ. στη συγγραφή software, έχεις ποιοτικά αποτελέσματα. Από την άλλη κάποιος μπορεί να παραπονεθεί όμως ότι οι κανόνες τον δεσμεύουν (βλέπε Cydia underground store). Ήδη υπάρχουν διαμαρτυρίες για τα restrictions του App Store, και το bannariσμα του Google Voice.
Το μοντέλο δηλαδή του να βάζεις τα πράγματα πάνω σε ράγες, προφανώς και αποδίδει τρελά. Φτάνει όμως στη κορυφή του κάποια στιγμή και εκεί συναντάει εκκλήσεις για περισσότερη ελευθερία. Αποφασίζει ο κόσμος να αποδεσμευτεί προς περισσότερο "ελεύθερα" στρατόπεδα, φτάνει εκεί, νιώθει χαρούμενος, μετά από καιρό όμως βλέπει ότι τα πράγματα έχουν γίνει μπάχαλο γιατί ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει, ψάχνει για ποιο "μαντρωμένες" λύσεις κ.ο.κ.
Τέλος πάντων, αφήνοντας πίσω τη φιλοσοφία που μόνο εγώ καταλαβαίνω έτσι που τα γράφω:
Είμαι ευχαριστημένος με το iPhone;
Ναι, τρελά.
Απίστευτο interface που δεν υπάρχει ρε παιδί μου. Σε σημείο να θεωρώ ότι όλα τα υπόλοιπα touch κινητά κοροιδεύουν τον κόσμο.
Performance; Το θέλει το rebootaki του, αλλά πάει σφαίρα.
Applications; Το τι έχει σκεφτεί ο κόσμος δεν λέγεται. Τον βοηθάει όμως και το ποιοτικό hardware (μικρόφωνο, ηχειάκι, accelerometer, πυξίδα, απίστευτη ποιότητα)
Reminders; (σημαντικό) Ψηλο-πατάτα. Εδώ έχουμε θέμα. Μου δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχτηκαν για να μη ξεχνάμε π.χ. να πάρουμε κωλόχαρτο, να θυμηθούμε τα γενέθλια του φίλου μας του Μπερτόδουλου κ.λ.π. δε μου δίνουν αίσθηση σοβαρότητας.
Εάν πιστεύω ότι το iPhone είναι το μέλλον;
ΟΧΙ
Το interface του ναι, είναι από Star Trek.
H έλλειψη background tasks (έστω να δίνανε ξέρω γω 3 slots για να βάζεις 3 εφαρμογές της επιλογής σου να τρέχουν στο background (το κρατάω tm αυτό :P) ) είναι μείον σε σημείο να κάνουνε οι devs κάτι αστεία εντελώς workarounds.
Το μέλλον είναι κάπου ανάμεσα, μεταξύ της σφιχτοκωλιάς στα πάντα (Apple) και της υπερβολικής ελευθερίας από apps μέχρι form factor(WinMo).
Στη παρούσα πάντως, και στη κάλπη του κινητού, η ψήφος μου είναι μήλο.
Περιμένω εναγωνίως να επιστρέψω στα δικά μου στρατόπεδα, αλλά μόνο με μία αξιόλογη λύση.
Ξυπνάτε, CAPACITIVE οθόνες λέμε, multi touch λέμε.
Ουυυφ, ξεμπούκωσα
Monday, September 7, 2009
Μοnkey Island (και Diablo) Lovers... REJOICE!!!
DeathSpank λέγεται, από τον δημιουργό του Monkey Island και εκτός από τα ωραία 2D-ίζοντα 3D γραφικά έχει και δόσεις σάτιρας του gaming industry.
(Ωραία μουσική btw, τώρα τη πρόσεξα χεχε). Τσεκάρετε και τα stats στο επόμενο, πολύ γέλιο για όσους είχαν/έχουν MMORPG ασθένειες.
Edit: Να δηλώσω εδώ ότι το DeathSpank μου το πρωτοέδειξε ο "πληκτρολόγιο έχω, postia δεν έχω" Kamenosh (tm)
(Ωραία μουσική btw, τώρα τη πρόσεξα χεχε). Τσεκάρετε και τα stats στο επόμενο, πολύ γέλιο για όσους είχαν/έχουν MMORPG ασθένειες.
Edit: Να δηλώσω εδώ ότι το DeathSpank μου το πρωτοέδειξε ο "πληκτρολόγιο έχω, postia δεν έχω" Kamenosh (tm)
Saturday, August 15, 2009
iPhone 3GS πρώτες εντυπώσεις.
Για να δούμε λίγο τι έχει να μας πει το iphone 3gs μιας και ήδη πέρασαν δύο εβδομάδες "ξεσκίσματος" μαζί του.
Λοιπόν καταρχήν πολύ ευχάριστες οι αλλαγές στην iphone 3 OS που δίνει νέα πνοή σε κάθε συσκευή iphone. Έχοντας αφήσει το προηγούμενο iphone κάπου στην 2.1 version με αρκετά σπαστικά πράγματα και ελλείψεις μπορώ να πω πως συγκινήθηκα βλέποντάς κάποια από αυτά να διορθώνονται και wanted feautures να προστίθενται.
Επιτέλους o θείος Steve μας έκανε την χάρη και έχουμε MMS, tethering, autocorrection switch on/off, Ελληνικά, καλύτερο ipod, spotlght και άλλα καλούδια και διορθώσεις.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η "προσφορά" push notifications στους developers μιας και οι εφαρμογές τους δεν επιτρέπεται να τρέχουν στο background συνεπώς χωρίς την χρήση push notifications δεν θα μπορούσαν να πετάνε pop-ups και να ειδοποιούν τον χρήστη..
Βέβαια εδώ έχουμε κάποια θεματάκια μιας και για παράδειγμα αν χρησιμοποιείς μια reminder εφαρμογή (πέρα απο τα events του native calendar) που είναι push-aware πρέπει να έχεις cellular data ενεργό στο τηλέφωνο και να εξαρτάσαι από την υποδομή push και την ποιότητα σήματος της συσκευής για να λάβεις την υπενθύμιση σου!
Δηλαδή έλεος, μέσω Λαμίας ένα πράγμα.
Πάμε τώρα στην συσκευή. Φαίνεται πως όταν λέει κάτι η apple το εννοεί.
Θέλω να πω πως πράγματι το S (speed) δεν είναι τυχαίο ή μαρκετίστικο κολπάκι.Συγκριτικά με την προηγούμενη συσκευή το 3GS τα κάνει όλα πιο γρήγορα.
Πιο γρήγορο boot, καλύτεροι χρόνοι φόρτωσης για όλα τα προγράμματα, ο safari γρηγορότερο rendering και γενικά smooth και snappy καθόλη την διάρκεια ενασχόλησης μαζί του.
Τώρα η μεγάλη έκπληξη έρχεται μόλις ενδώσεις στο jailbreak. Εκεί με βάση την εμπειρία που είχα από το jailbreak του 3G (ξεκώλιασμα, crashaρίσματα, reboot συνέχεια) μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το 3GS.
Ακόμα και μετά από πολύ κάψιμο και καβλάτισμα το τηλέφωνο λειτουργεί αξιοπρεπέστατα χωρίς εμφανή σημάδια κόπωσης ή κάποια δεισλειτουργία.
Εννοείται μια προσοχή στο τι βάζουμε χρειάζεται πάντα, ειδικά σε software που πειράζουν low level πράγματα στο τηλέφωνο (βλέπε patch για sync cracked ipa στο itunes) αλλιώς πολύ γρήγορα και αυτό το iphone θα μας ρίξει μούτζα :) .
Κατά τα άλλα το 3GS είναι ολόιδιο με τον προκάτοχο του με μία ακόμη εξαίρεση την native δυνατότητά εγγραφής video και γενικά την λίγο καλύτερη camera.
Πολύ πίσω σε σχεση με τον ανταγωνισμό και megapixel με το σταγονόμετρο αλλά τουλάχιστον ανεκτή ποιότητα εικόνας και video.
Προσωπικά δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω από αυτό όσον αφορά τον τομέα photo/video. (Δείγμα video ακολουθεί παρακάτω)
Να πούμε βεβαίως εδώ πως bugs και ελλείψεις υπάρχουν ακόμα και γενικά έχουμε δρόμο για να πούμε πως πλησιάζουμε στην πληρότητα.
Το πιο ενοχλητικό bug που διαπίστωσα ( και στην 3 και στην 3.01) ήταν αυτό που συνδυάζεται όμορφα με την χρήση push notifications και vodafone!
Συνδυασμός που σκοτώνει.
Και εννοώ τα εξής:
Όποτε ενεργοποιούσα push και δούλευα κάποια εφαρμογή που κάνει χρήση push notification (beejive 3, notifyme, reqall) εάν βρισκόμουν σε περιοχή χωρίς 3G κάλυψη δεν μπορούσα να λάβω εισέρχομενες κλήσεις!!!
Ενώ είχα σήμα full έστω gsm/gprs οι εισερχόμενες κλήσεις δεν λειτούργουσαν.
Έβγαινε η ειδοποίηση της Vodafone για συνδρομητή εκτός σύνδεσης!!!
Σε δοκιμές με Cosmote το bug δεν εμφανίστηκε!
Από ότι λέγεται δεν είναι μόνο θέμα παρόχου και ελπίζω να διορθωθεί αυτό το αγκάθι στο επόμενο major release το 3.1.
Αν ζητούσα και την προσθήκη batch operations στα mail, messages και contacts θα σου' πεφτε βαρύ Θείε Steve;
Τελειώνοντας να τονίσω πώς η πληθώρα εφαρμογών είναι μαγευτική και δίνουν γενικά την αίσθηση "πολυσουγιά" στο τηλέφωνο, ένω άκρως εντυπωσιακή είναι ή χρήση location services και ο τρόπος που "δένονται" με την εκάστοτε εφαρμογή. Δυστυχώς όμως η μπαταρία του είναι "λιγη" για να τα χαρείς όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται να αγκαλιάζεις την πρίζα κάθε τρεις και λίγο.
Καλό καλοκαίρι σε όλους,
Teo.
Λοιπόν καταρχήν πολύ ευχάριστες οι αλλαγές στην iphone 3 OS που δίνει νέα πνοή σε κάθε συσκευή iphone. Έχοντας αφήσει το προηγούμενο iphone κάπου στην 2.1 version με αρκετά σπαστικά πράγματα και ελλείψεις μπορώ να πω πως συγκινήθηκα βλέποντάς κάποια από αυτά να διορθώνονται και wanted feautures να προστίθενται.
Επιτέλους o θείος Steve μας έκανε την χάρη και έχουμε MMS, tethering, autocorrection switch on/off, Ελληνικά, καλύτερο ipod, spotlght και άλλα καλούδια και διορθώσεις.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η "προσφορά" push notifications στους developers μιας και οι εφαρμογές τους δεν επιτρέπεται να τρέχουν στο background συνεπώς χωρίς την χρήση push notifications δεν θα μπορούσαν να πετάνε pop-ups και να ειδοποιούν τον χρήστη..
Βέβαια εδώ έχουμε κάποια θεματάκια μιας και για παράδειγμα αν χρησιμοποιείς μια reminder εφαρμογή (πέρα απο τα events του native calendar) που είναι push-aware πρέπει να έχεις cellular data ενεργό στο τηλέφωνο και να εξαρτάσαι από την υποδομή push και την ποιότητα σήματος της συσκευής για να λάβεις την υπενθύμιση σου!
Δηλαδή έλεος, μέσω Λαμίας ένα πράγμα.
Πάμε τώρα στην συσκευή. Φαίνεται πως όταν λέει κάτι η apple το εννοεί.
Θέλω να πω πως πράγματι το S (speed) δεν είναι τυχαίο ή μαρκετίστικο κολπάκι.Συγκριτικά με την προηγούμενη συσκευή το 3GS τα κάνει όλα πιο γρήγορα.
Πιο γρήγορο boot, καλύτεροι χρόνοι φόρτωσης για όλα τα προγράμματα, ο safari γρηγορότερο rendering και γενικά smooth και snappy καθόλη την διάρκεια ενασχόλησης μαζί του.
Τώρα η μεγάλη έκπληξη έρχεται μόλις ενδώσεις στο jailbreak. Εκεί με βάση την εμπειρία που είχα από το jailbreak του 3G (ξεκώλιασμα, crashaρίσματα, reboot συνέχεια) μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το 3GS.
Ακόμα και μετά από πολύ κάψιμο και καβλάτισμα το τηλέφωνο λειτουργεί αξιοπρεπέστατα χωρίς εμφανή σημάδια κόπωσης ή κάποια δεισλειτουργία.
Εννοείται μια προσοχή στο τι βάζουμε χρειάζεται πάντα, ειδικά σε software που πειράζουν low level πράγματα στο τηλέφωνο (βλέπε patch για sync cracked ipa στο itunes) αλλιώς πολύ γρήγορα και αυτό το iphone θα μας ρίξει μούτζα :) .
Κατά τα άλλα το 3GS είναι ολόιδιο με τον προκάτοχο του με μία ακόμη εξαίρεση την native δυνατότητά εγγραφής video και γενικά την λίγο καλύτερη camera.
Πολύ πίσω σε σχεση με τον ανταγωνισμό και megapixel με το σταγονόμετρο αλλά τουλάχιστον ανεκτή ποιότητα εικόνας και video.
Προσωπικά δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω από αυτό όσον αφορά τον τομέα photo/video. (Δείγμα video ακολουθεί παρακάτω)
Να πούμε βεβαίως εδώ πως bugs και ελλείψεις υπάρχουν ακόμα και γενικά έχουμε δρόμο για να πούμε πως πλησιάζουμε στην πληρότητα.
Το πιο ενοχλητικό bug που διαπίστωσα ( και στην 3 και στην 3.01) ήταν αυτό που συνδυάζεται όμορφα με την χρήση push notifications και vodafone!
Συνδυασμός που σκοτώνει.
Και εννοώ τα εξής:
Όποτε ενεργοποιούσα push και δούλευα κάποια εφαρμογή που κάνει χρήση push notification (beejive 3, notifyme, reqall) εάν βρισκόμουν σε περιοχή χωρίς 3G κάλυψη δεν μπορούσα να λάβω εισέρχομενες κλήσεις!!!
Ενώ είχα σήμα full έστω gsm/gprs οι εισερχόμενες κλήσεις δεν λειτούργουσαν.
Έβγαινε η ειδοποίηση της Vodafone για συνδρομητή εκτός σύνδεσης!!!
Σε δοκιμές με Cosmote το bug δεν εμφανίστηκε!
Από ότι λέγεται δεν είναι μόνο θέμα παρόχου και ελπίζω να διορθωθεί αυτό το αγκάθι στο επόμενο major release το 3.1.
Αν ζητούσα και την προσθήκη batch operations στα mail, messages και contacts θα σου' πεφτε βαρύ Θείε Steve;
Τελειώνοντας να τονίσω πώς η πληθώρα εφαρμογών είναι μαγευτική και δίνουν γενικά την αίσθηση "πολυσουγιά" στο τηλέφωνο, ένω άκρως εντυπωσιακή είναι ή χρήση location services και ο τρόπος που "δένονται" με την εκάστοτε εφαρμογή. Δυστυχώς όμως η μπαταρία του είναι "λιγη" για να τα χαρείς όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται να αγκαλιάζεις την πρίζα κάθε τρεις και λίγο.
Καλό καλοκαίρι σε όλους,
Teo.
Thursday, August 13, 2009
Touch me, touch me, I want to feel your finger...
Θα είμαι ιδιαίτερα "σπαρτιάτης" σε αυτό το post. Στην ουσία αυτό που θα αναφέρω δεν χρειάζεται καμία ανάλυση. Απλά ο φίλος Vec αγόρασε το iPhone 3GS και μάλιστα σε λευκό...
Αυτά και καλορίζικο Vec :)
Υ.Γ. Τελικά είναι καλό το "ρημάδι" ε?
Wednesday, July 29, 2009
Aliens Vs Predator. Marines FTW!!!
Επιτέλους μετά απο καιρό και διάφορες φήμες έρχεται η ώρα...Game Over Man Game Over...
Video from IGN.com
Tuesday, July 28, 2009
Wednesday, July 22, 2009
Friday, July 17, 2009
Αγάπη μου ζίπαρα το αλμπουμ
Γενικώς η γενιά μας μου φαίνεται είναι με ανοιχτά τα πόδια.
Τι εννοώ.
Έχει το ένα πόδι σε πιο ρομαντικές, αθώες εποχές (είτε μιλάμε για μουσική, gaming, ήθη, αξίες, καταστάσεις γενικώς) ενώ το άλλο είναι βουτηγμένο στο "μέλλον που έρχεται".
Ψηφιακοί καταρράκτες ρέουν συνέχεια στη καθημερινότητά μας SD κάρτες μνήμης για 4 ευρώ, high definition εξοπλισμό (σούπερ must), επικοινωνία μέσω email, δεκαπέντε είδη instant messaging (έρχεται και το google wave), τρόποι επικοινωνίας με κάθε δυνατό πρωτόκολλο (πάει το σκηνάκι με τα ποτηράκια), αμέτρητα games, αμέτρητες παραλλαγές των ίδιων ιδεών, gadgets που σε κάνουν να θαυμάζεις τι ευρηματικότητα τέλος πάντων μπορεί ακόμα να βγάλει αυτό το κρέας μεταξύ των αυτιών σου.
Είμαστε λοιπόν όλοι δικτυωμένοι, με laptop, netbook, κινητά με υπολογιστική ισχύ τρελή (έλεος σε λίγο και dual core βγαίνουνε), δυο-τρεις ψηφιακές σα τους Γιαπωνέζους και χαιρόμαστε τη ψηφιακή μας ζωή, απελευθερωμένοι από τα προβλήματα της εποχής των γονιών μας.
Π.χ. σιγά μη τρέχω εγώ στο κυρ Παύλο να εμφανίσω τις φωτό με το μωρό. Άσε μη τη παίρνει και μάτι ο γιος του ο περίεργος. Σταπαυτά μου, παίρνω με 200 ευρουλάκια μία δεκαφεύγα Megapixels με άλλα 10 μία SD που θα χώραγε ότι βιβλίο έχω διαβάσει στη ζωή μου, παίρνω και ένα εκτυπωτάκο, (φτήνυναν και αυτοί) και είμαι έτοιμος, θεός του καράτε.
Και τα χρόνια περνάνε ψηφιακά...
Έρχεται προχτές η γυναίκα με ένα laptop φιλικού ζευγαριού στα χέρια. Οι ιδιοκτήτες του έντρομοι "δεν ανάβει και έχουμε μέσα όλες τις φωτογραφίες μας". ΟΚ δεν είναι και γιατροί ξέρω γω αλλά έκατσα και το σκέφτηκα λίγο (αφού φυσικά έσωσα 25GB με τις απίστευτες ικανότητές μου).
Φαντάσου, έχοντας μάθει στα καλά της ψηφιακής ζωής, ότι ένας normal χρήστης αποτυπώνει όλη του τη ζωή σε αρχεία (φωτογραφίες, video κλπ) τα οποία τα εμπιστεύεται σε ένα μέσο (HDD) που έχει τελικά ημερομηνία λήξης. Αυτές οι εγγυήσεις είναι κομμένες και ραμμένες ρε παιδί μου, τρία χρόνια ο δίσκος (της σειράς) σε τρία χρόνια πάει, ψόφος κ.ο.κ.
Εδώ κολλάει το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον:
Αν έρθει η θεία Κικίτσα για επίσκεψη, η αγαπημένη ενασχόληση των γονιών είναι να βγάζουνε έξω τα άλμπουμ και να δείχνουν φωτογραφίες (κιτρινισμένες καμιά φορά) από το παρελθόν. Εκεί με φωτισμένα πρόσωπα σου δείχνουν τη γιαγιά τη τάδε, την Ομόνοια ξέρω γω με 3 αμάξια σε rush hour, φωτογραφίες του τάδε γιου με το πουλάκι έξω κλασσικά κλπ κλπ.
Έχουν κάτι αποτυπωμένο και αποθηκευμένο σε ένα format κοινό και αποδεδειγμένο.
Για κάντε fast forward τη ζωή σας με τα δικά μας δεδομένα; Πόσα reinstall έχετε κάνει στο PC σας, πόσοι δίσκοι σας έχουνε καεί, πόσα USB αυτομόλησαν σε άγνωστα file συστήματα; Πόσες SD δεν ξέρετε που είναι; Το flickr θα υπάρχει μετά από είκοσι χρόνια; Το live mesh; Το JPEG format? Οι SD?
Εμείς τι άλμπουμ θα έχουμε να δείχνουμε όταν δε θα καταλαβαίνουμε π.χ. ότι το αμάξι πρέπει να κάνει logon στο cloud για να πάρει μπρός;
Αυτά,
Food for thought.
Τι εννοώ.
Έχει το ένα πόδι σε πιο ρομαντικές, αθώες εποχές (είτε μιλάμε για μουσική, gaming, ήθη, αξίες, καταστάσεις γενικώς) ενώ το άλλο είναι βουτηγμένο στο "μέλλον που έρχεται".
Ψηφιακοί καταρράκτες ρέουν συνέχεια στη καθημερινότητά μας SD κάρτες μνήμης για 4 ευρώ, high definition εξοπλισμό (σούπερ must), επικοινωνία μέσω email, δεκαπέντε είδη instant messaging (έρχεται και το google wave), τρόποι επικοινωνίας με κάθε δυνατό πρωτόκολλο (πάει το σκηνάκι με τα ποτηράκια), αμέτρητα games, αμέτρητες παραλλαγές των ίδιων ιδεών, gadgets που σε κάνουν να θαυμάζεις τι ευρηματικότητα τέλος πάντων μπορεί ακόμα να βγάλει αυτό το κρέας μεταξύ των αυτιών σου.
Είμαστε λοιπόν όλοι δικτυωμένοι, με laptop, netbook, κινητά με υπολογιστική ισχύ τρελή (έλεος σε λίγο και dual core βγαίνουνε), δυο-τρεις ψηφιακές σα τους Γιαπωνέζους και χαιρόμαστε τη ψηφιακή μας ζωή, απελευθερωμένοι από τα προβλήματα της εποχής των γονιών μας.
Π.χ. σιγά μη τρέχω εγώ στο κυρ Παύλο να εμφανίσω τις φωτό με το μωρό. Άσε μη τη παίρνει και μάτι ο γιος του ο περίεργος. Σταπαυτά μου, παίρνω με 200 ευρουλάκια μία δεκαφεύγα Megapixels με άλλα 10 μία SD που θα χώραγε ότι βιβλίο έχω διαβάσει στη ζωή μου, παίρνω και ένα εκτυπωτάκο, (φτήνυναν και αυτοί) και είμαι έτοιμος, θεός του καράτε.
Και τα χρόνια περνάνε ψηφιακά...
Έρχεται προχτές η γυναίκα με ένα laptop φιλικού ζευγαριού στα χέρια. Οι ιδιοκτήτες του έντρομοι "δεν ανάβει και έχουμε μέσα όλες τις φωτογραφίες μας". ΟΚ δεν είναι και γιατροί ξέρω γω αλλά έκατσα και το σκέφτηκα λίγο (αφού φυσικά έσωσα 25GB με τις απίστευτες ικανότητές μου).
Φαντάσου, έχοντας μάθει στα καλά της ψηφιακής ζωής, ότι ένας normal χρήστης αποτυπώνει όλη του τη ζωή σε αρχεία (φωτογραφίες, video κλπ) τα οποία τα εμπιστεύεται σε ένα μέσο (HDD) που έχει τελικά ημερομηνία λήξης. Αυτές οι εγγυήσεις είναι κομμένες και ραμμένες ρε παιδί μου, τρία χρόνια ο δίσκος (της σειράς) σε τρία χρόνια πάει, ψόφος κ.ο.κ.
Εδώ κολλάει το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον:
Αν έρθει η θεία Κικίτσα για επίσκεψη, η αγαπημένη ενασχόληση των γονιών είναι να βγάζουνε έξω τα άλμπουμ και να δείχνουν φωτογραφίες (κιτρινισμένες καμιά φορά) από το παρελθόν. Εκεί με φωτισμένα πρόσωπα σου δείχνουν τη γιαγιά τη τάδε, την Ομόνοια ξέρω γω με 3 αμάξια σε rush hour, φωτογραφίες του τάδε γιου με το πουλάκι έξω κλασσικά κλπ κλπ.
Έχουν κάτι αποτυπωμένο και αποθηκευμένο σε ένα format κοινό και αποδεδειγμένο.
Για κάντε fast forward τη ζωή σας με τα δικά μας δεδομένα; Πόσα reinstall έχετε κάνει στο PC σας, πόσοι δίσκοι σας έχουνε καεί, πόσα USB αυτομόλησαν σε άγνωστα file συστήματα; Πόσες SD δεν ξέρετε που είναι; Το flickr θα υπάρχει μετά από είκοσι χρόνια; Το live mesh; Το JPEG format? Οι SD?
Εμείς τι άλμπουμ θα έχουμε να δείχνουμε όταν δε θα καταλαβαίνουμε π.χ. ότι το αμάξι πρέπει να κάνει logon στο cloud για να πάρει μπρός;
Αυτά,
Food for thought.
Monday, July 13, 2009
40 Χρόνια από την εκτόξευση του Apollo 11
http://wechoosethemoon.org/ Αυτό είναι το site με το οποίο η βιβλιοθήκη και μουσείο John F. Kennedy θέλει να γιορτάσει την επέτειο σε ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.16/7/1969 - 16/7/2009, 40 χρόνια από την ημερομηνία που άλλαξε την ανθρωπότητα και που ακούστηκαν, ίσως, τα πιο διάσημα λόγια από το στόμα ενός ανθρώπου.
"That's one small step for a man, one giant leap for mankind."
Friday, July 10, 2009
District 9 -- Συζώντας με .... τους εξωγήινους
Τι λες τώρα, κατέφτασαν οι εξωγήινοι αλλά αυτοί οι βλοσυροί άνθρωποι οι Αμερικάνοι οι λεγόμενοι (δεν πρέπει να υπάρχουν αλλού στην γη άνθρωποι) τους κρατούν αιχμάλωτους για να τους πάρουν τα λεφτά, εεε τα μυστικά τους συγγνώμη.
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία με μια διαφορετική προσέγγιση από την συνηθισμένη του γ@μιά του εξωγήινου που με τα καουμποϋλίκια του ήρθε να σαρώσει την γη.
Θα χυθεί πράσινο αίμα!
...και το ζόρικο trailerάκι
Wednesday, July 8, 2009
Monday, July 6, 2009
Και εγένετο καθοδήγηση δια βοής...
Επιτέλους το navigation με turn by turn φωνητική καθοδήγηση έγινε πραγματικότητα.Με μία κίνηση αίλουρου η γερμανική Navigon έβγαλε πρώτη ένα σοβαρό πρόγραμμα καθοδήγησης. Εκεί που όλοι περιμέναμε την TomTom, η οποία μάλιστα είχε ανακοινώσει το πρόγραμμά της εδώ και 1 χρόνο, βγαίνει η Navigon με έτοιμο πρόγραμμα και σε τιμή πολύ καλή(74.99€). Αυτή η τιμή ήταν γνωριμίας αλλά περιλάμβανε χάρτες για όλη την Ευρώπη. Η Ελληνική κάλυψη είναι την τάξης περίπου του 85%. Έχει ενημερωμένα POI(Points Of Interest), τουλάχιστον στην Αθήνα και γενικότερα για GPS κινητού θα έλεγα ότι παίζει πολύ καλά. Το έχω χρησιμοποιήσει αρκετά από τότε που το πήρα και θα έλεγα ότι με έχει καλύψει απόλυτα. Αν είχε και τρόπο να αποφεύγεις τον δακτύλιο θα ήταν super!!!! Ίσως με το επόμενο update, το οποίο ακολουθεί σε λίγες μέρες. Η βασικότερη αναβάθμιση θα είναι η φωνητική καθοδήγηση στα Ελληνικά(όχι ότι με χάλαγε η Deborah lol)... Τελικά το iPhone έχει καταφέρει να γίνει η απόλυτη συσκευή. Τα κάνει όλα, δεν ξέρω αν συμφέρει αλλά ότι κάνει το κάνει καλά και κυρίως εύκολα... Και για όσους πιστεύουν ότι είναι πολύ "κλειστό" πάντα υπάρχει ο δρόμος του Jailbreak ;-)
Saturday, July 4, 2009
Transformers 2 : The Revenge of the…Fola
Πριν 2 χρόνια και λίγο πριν προβληθεί στους κινηματογράφους το πρώτο Transformers δεν είχα δώσει καμία σημασία στο buzz που είχε προηγηθεί. Έλεγα, έλα μωρέ τι θα έχει να δώσει τώρα μην τρελαθούμε.
Τελικά ένα βράδυ οι περισσότεροι συντελεστές του blog αυτού βρεθήκανε και πήγανε να το δούνε. Μπορώ να σας πω ότι όλοι μας μαζεύαμε τα σαγόνια από το πάτωμα.
Ας εξετάσουμε το θέμα από την αρχή. Το πρώτο Transformers είχε αυτό που λέμε το κάτι που σε καθήλωνε. Μία υπόθεση ραμμένη και κομμένη όπως έπρεπε, πολύ καλές δόσεις χιούμορ, ωραίο και φρέσκο cast, νεανικό ανάλαφρο τυπικό αμερικάνικο love story και βέβαια απίστευτα εφέ.
Πάμε στο φετινό Revenge of the Fallen… Είχε μόνο απίστευτα και πάλι εφέ και τίποτε άλλο...
Η ταινία ξεκινάει και κατευθείαν σε ρίχνει στις σφαίρες , στις εκρήξεις και στο σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό των αμερικάνων που ώρες ώρες φαίνεται σαν να είναι διαφημιστικό του τύπου «Έχουμε τα καλύτερα μέσα για να εξολοθρεύσουμε τα πάντα». Ο ρυθμός της ταινίας ήταν καταιγιστικός σε σκηνές δράσης σε σημείο που ίσως να με κούρασε και λιγάκι. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι πλέον τα Robot ήταν οι πρωταγωνιστές και όχι τόσο οι ηθοποιοί, αλλά μόνο όσο αφορά της σκηνές δράσης.
Η Megan Fox μπορεί να είναι κουκλάρα αλλά αυτή τη φορά θύμιζε λίγο πορνοστάρ που ερεθίζεται κάθε φορά που γινόταν έκρηξη. Σούφρωνε τα χείλη της επιδεικτικά λες και έκανε διαφήμιση βαζελίνης.
Τα εφέ τι να πούμε... Είναι ότι καλύτερο έχουμε δει έως τώρα. Ο Bay τολμά σε αργή κίνηση να δείχνει πολύπλοκες σκηνές μάχης που ανακατεύουν γραφικά με πραγματικό περιβάλλον και σκοράρει... Σε αυτό το τομέα προσκυνάμε.
Αυτό όμως που θα θέλαμε είναι λίγη παραπάνω υπόθεση, λίγο πιο ουσιαστικούς διάλογους να δώσουν μία μικρή δόση ρεαλιστικότητας στη ταινία. Ίσως το τρίτο μέρος να μας αποζημιώσει...
Τελικά ένα βράδυ οι περισσότεροι συντελεστές του blog αυτού βρεθήκανε και πήγανε να το δούνε. Μπορώ να σας πω ότι όλοι μας μαζεύαμε τα σαγόνια από το πάτωμα.
Ας εξετάσουμε το θέμα από την αρχή. Το πρώτο Transformers είχε αυτό που λέμε το κάτι που σε καθήλωνε. Μία υπόθεση ραμμένη και κομμένη όπως έπρεπε, πολύ καλές δόσεις χιούμορ, ωραίο και φρέσκο cast, νεανικό ανάλαφρο τυπικό αμερικάνικο love story και βέβαια απίστευτα εφέ.
Πάμε στο φετινό Revenge of the Fallen… Είχε μόνο απίστευτα και πάλι εφέ και τίποτε άλλο...
Η ταινία ξεκινάει και κατευθείαν σε ρίχνει στις σφαίρες , στις εκρήξεις και στο σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό των αμερικάνων που ώρες ώρες φαίνεται σαν να είναι διαφημιστικό του τύπου «Έχουμε τα καλύτερα μέσα για να εξολοθρεύσουμε τα πάντα». Ο ρυθμός της ταινίας ήταν καταιγιστικός σε σκηνές δράσης σε σημείο που ίσως να με κούρασε και λιγάκι. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι πλέον τα Robot ήταν οι πρωταγωνιστές και όχι τόσο οι ηθοποιοί, αλλά μόνο όσο αφορά της σκηνές δράσης.
Η Megan Fox μπορεί να είναι κουκλάρα αλλά αυτή τη φορά θύμιζε λίγο πορνοστάρ που ερεθίζεται κάθε φορά που γινόταν έκρηξη. Σούφρωνε τα χείλη της επιδεικτικά λες και έκανε διαφήμιση βαζελίνης.
Τα εφέ τι να πούμε... Είναι ότι καλύτερο έχουμε δει έως τώρα. Ο Bay τολμά σε αργή κίνηση να δείχνει πολύπλοκες σκηνές μάχης που ανακατεύουν γραφικά με πραγματικό περιβάλλον και σκοράρει... Σε αυτό το τομέα προσκυνάμε.
Αυτό όμως που θα θέλαμε είναι λίγη παραπάνω υπόθεση, λίγο πιο ουσιαστικούς διάλογους να δώσουν μία μικρή δόση ρεαλιστικότητας στη ταινία. Ίσως το τρίτο μέρος να μας αποζημιώσει...
Thursday, July 2, 2009
TRASHformers 2
Που να τρέχετε τώρα να δείτε το Transformers 2...
Δείτε αυτό το videaκι το ίδιο κάνει!
lol
USB Sticks… Σε διάφορα μεγέθη, σχέδια, χρώματα και γεύσεις. Ωχ το τελευταίο είναι απο αλλού..
Έκανα τη γνωστή μου ιντερνετική βόλτα απο το Dvice και έπεσε το μάτι μου στο αρθράκι που αναφέρουν το πιο ακριβό usb stick. Ναι είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία και κοστίζει 10.442 dollars!!! Για 16gb αποθηκευτικής απόλαυσης... Δε λέω το design είναι super αλλά το άρθρο έλεγε ότι πρέπει να κάνεις κάτι αλχημείες για να ανοίξεις το port και αφού μετά τελειώσεις μαζί του πρέπει να κάνεις πάλι κάτι μαγικά...Φαντάσου λοιπόν είσαι σε ένα επαγγελματικό ραντεβού και θές να πάρεις κάποια αρχεία και αρχίζεις τώρα να λύνεις τα κυβάκια....και η ώρα περνάει... ο συνομιλητής σου σε κοιτάζει απορημένος και έσυ ιδρωμένος προσπαθείς να λύσεις το γρίφο για να σώσεις ένα απλό xls αρχείο.
Τα usb sticks πλέον έχουν γίνει το απαραίτητο και το πιο απλό μέσο κινητής άμεσης αποθήκευσης. Μικρά, δε ζυγίζουν τίποτα, έχουν πολύ μεγάλη χωρητικότητα, κοστίζουν ελάχιστα (στο εξωτερικό) και από ότι φαινέται το τελευταίο χρόνο μπαίνουν και στα χωράφια του design.
Δε λέω ωραίο να έχει και σχεδιασμό αλλά να μην θυσιάζει την εργονομία και την ευκολία όπως το παραπάνω... Καλά για την τιμή δε το συζητάμε....
Σίγουρα πάντως υπάρχει κατηγορία κόσμου που ακόμα και στη κρίση κοιτάζουν το design και όχι την λειτουργικότητα και παίζει να πετάξουν τόσα χρήματα για κάτι τόσο απλό.
Εάν έχετε δει και εσείς κανά κουλό σχέδιο... Fire Below
Saturday, June 27, 2009
PSPGO…Παίζει να go… όπως ήρθε...
Η Ε3 έγινε. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα κάνανε την εμφάνιση τους όπως το Project Natal της Microsoft για το XBOX360 και το PSPGO για τη Sony.
Ειλικρινα νόμιζα ότι θα παρουσιάζανε ένα ολοκαίνουριο psp αλλά έπεσα μίλια μακριά. Ας ρίξουμε μια ματιά συνοπτικά όμως τι θα έχει αυτό το μηχανάκι.
Οθόνη 3.8”, 43% ελαφρύτερο απο την έκδοση που κυκλοφορεί, 16gb on board flash memory, Bluetooth, Memory Stick Micro και ένα αναλογικό χειριστήριο.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτό το μηχανάκι δεν θα έχει UMD drive. Για άλλη μία φορά η Sony σκοτώνει άλλο ένα format για λόγους οικονομίας... Προωθεί έτσι το Playstation Store για το κατέβασμα παιχνιδιών και ταινειών αναγκάζοντας τους πιτσιρικάδες όλους να χώσουν τις πιστωτικές κάρτες των γονιών τους στα ηλεκτρονικό μαγαζάκι της Sony.
Από την άλλη θα αναγκάζεται κάποιος να αγοράζει συνέχεια memory sticks στην περίπτωση που γεμίζει το ήδη υπάρχον. Και απο κει? Υποθέτουμε ότι θα μπορεί να το συνδέει στο pc για να κρατά αυτά που υποτίθεται δεν χρησιμοποιούμε....
Διαβάζοντας πάντως ένα σχετικό άρθρο στο engadget για το PSP GO οι μαγαζάτορες δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ακόμα δεν έχουν πραγματοποιήσει καμμία παραγγελία...
Ειλικρινα νόμιζα ότι θα παρουσιάζανε ένα ολοκαίνουριο psp αλλά έπεσα μίλια μακριά. Ας ρίξουμε μια ματιά συνοπτικά όμως τι θα έχει αυτό το μηχανάκι.
Οθόνη 3.8”, 43% ελαφρύτερο απο την έκδοση που κυκλοφορεί, 16gb on board flash memory, Bluetooth, Memory Stick Micro και ένα αναλογικό χειριστήριο.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτό το μηχανάκι δεν θα έχει UMD drive. Για άλλη μία φορά η Sony σκοτώνει άλλο ένα format για λόγους οικονομίας... Προωθεί έτσι το Playstation Store για το κατέβασμα παιχνιδιών και ταινειών αναγκάζοντας τους πιτσιρικάδες όλους να χώσουν τις πιστωτικές κάρτες των γονιών τους στα ηλεκτρονικό μαγαζάκι της Sony.
Από την άλλη θα αναγκάζεται κάποιος να αγοράζει συνέχεια memory sticks στην περίπτωση που γεμίζει το ήδη υπάρχον. Και απο κει? Υποθέτουμε ότι θα μπορεί να το συνδέει στο pc για να κρατά αυτά που υποτίθεται δεν χρησιμοποιούμε....
Διαβάζοντας πάντως ένα σχετικό άρθρο στο engadget για το PSP GO οι μαγαζάτορες δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ακόμα δεν έχουν πραγματοποιήσει καμμία παραγγελία...
Tuesday, June 23, 2009
Το βασίλειο μου για ένα lightsaber…
Όλοι οι συντελεστές αυτού του blog έχουν μια τεράστια αδυναμία στο universe του Star Wars. Ατελείωτες ώρες αναλύσεων και σχολιασμων μας εχουν απασχολήσει και θα συνεχίσουν να μας απασχολούν γι αυτό τον φανταστικό κόσμο που δηιούργησε ο George Lucas.
Οι πιο φανατικοί χάρηκαν απίστευτα με τη δημιουργία του Star Wars Galaxies πριν απο αρκετά χρόνια. Το ΜΜΟ που τους έδωσε τη δυνατότητα να πάρουν μέρος στον αγαπημένο τους κόσμο και να ταυτιστούν με τους ήρωες και τις δυνατότητές τους. Παίχτες εδώ απο το blog μας όπως ο Vectivus και Kamenosh έχουν ατελείωτες ιστορίες να πουν απο εκείνο το παιχνίδι μιας και εγώ το πρόλαβα προς το τέλος του που ήδη είχε πάρει καθοδική πορεία μετά τους απιστευτα λάθος χειρισμούς της SOE
Η φαινομενική γιγάντωση του WOW ήταν και το τελειωτικό χτύπημα δείχνωντας πως πρέπει να είναι τα MMO. Ο πληθυσμός μεταφέρθηκε στο αριστούργημα της Blizzard και ατελείωτες ώρες σε raid κανουν πλέον το Galaxies να θυμίζει μια γλυκειά ανάμνηση...
Μετά απο λίγο καιρό και με συνοπτικές διαδικασίες το game μπαίνει σε διαδικασία «διάλυσης» αφού οι περισσότεροι servers ήταν άδειοι. Κάπως έτσι η Δύναμη χάθηκε. Όχι όμως για πάντα...
Το 2008 η Bioware ταράζει τα νερά ανακοινώντας την συνεργασία της με την Lucas Arts και παρουσίαζει το Star Wars The Old Republic. Ενα τίτλο που θα είναι έτοιμος περίπου το 2010 και θα ενώσει όλους τους φανατικούς του είδους.
Η παρέα μας χάρηκε ιδιαίτερα με την ανακοίνωση αυτή και έκτοτε παρακολουθεί απο κοντά τις εξελίξεις και την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι αλλά πρέπει να πω ότι η ιστορία μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι όσοι βγήκανε με τη συμπεριφορά ότι θα «ισοπεδώσουν» το WOW απέτυχαν παταγωδώς. Ευτυχώς οι άνθρωποι της Bioware δεν έχουν δείξει τέτοια συμπεριφορά και αυτό μας δίνει μια ελπίδα ότι πραγματικά κάτι καλό μαγειρεύουν στα εργαστήρια τους. Ούτως η άλλως τα δείγματα που μας έχει δώσει η εταιρεία είναι παραπάνω απο ικανοποιητικά βλέπε Mass Effect.
Ανυπομονούμε πολύ γι αυτό τον τίτλο γιατί θα μας δώσει πίσω ένα παιδικό όνειρο που είναι χαμένο σε ένα γαλαξία far far away και θα μας απαλλάξει απο τη καφρίλα του WOW…
Περισσότερες πληροφορίες εδώ http://www.swtor.com/
Οι πιο φανατικοί χάρηκαν απίστευτα με τη δημιουργία του Star Wars Galaxies πριν απο αρκετά χρόνια. Το ΜΜΟ που τους έδωσε τη δυνατότητα να πάρουν μέρος στον αγαπημένο τους κόσμο και να ταυτιστούν με τους ήρωες και τις δυνατότητές τους. Παίχτες εδώ απο το blog μας όπως ο Vectivus και Kamenosh έχουν ατελείωτες ιστορίες να πουν απο εκείνο το παιχνίδι μιας και εγώ το πρόλαβα προς το τέλος του που ήδη είχε πάρει καθοδική πορεία μετά τους απιστευτα λάθος χειρισμούς της SOE
Η φαινομενική γιγάντωση του WOW ήταν και το τελειωτικό χτύπημα δείχνωντας πως πρέπει να είναι τα MMO. Ο πληθυσμός μεταφέρθηκε στο αριστούργημα της Blizzard και ατελείωτες ώρες σε raid κανουν πλέον το Galaxies να θυμίζει μια γλυκειά ανάμνηση...
Μετά απο λίγο καιρό και με συνοπτικές διαδικασίες το game μπαίνει σε διαδικασία «διάλυσης» αφού οι περισσότεροι servers ήταν άδειοι. Κάπως έτσι η Δύναμη χάθηκε. Όχι όμως για πάντα...
Το 2008 η Bioware ταράζει τα νερά ανακοινώντας την συνεργασία της με την Lucas Arts και παρουσίαζει το Star Wars The Old Republic. Ενα τίτλο που θα είναι έτοιμος περίπου το 2010 και θα ενώσει όλους τους φανατικούς του είδους.
Η παρέα μας χάρηκε ιδιαίτερα με την ανακοίνωση αυτή και έκτοτε παρακολουθεί απο κοντά τις εξελίξεις και την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι αλλά πρέπει να πω ότι η ιστορία μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι όσοι βγήκανε με τη συμπεριφορά ότι θα «ισοπεδώσουν» το WOW απέτυχαν παταγωδώς. Ευτυχώς οι άνθρωποι της Bioware δεν έχουν δείξει τέτοια συμπεριφορά και αυτό μας δίνει μια ελπίδα ότι πραγματικά κάτι καλό μαγειρεύουν στα εργαστήρια τους. Ούτως η άλλως τα δείγματα που μας έχει δώσει η εταιρεία είναι παραπάνω απο ικανοποιητικά βλέπε Mass Effect.
Ανυπομονούμε πολύ γι αυτό τον τίτλο γιατί θα μας δώσει πίσω ένα παιδικό όνειρο που είναι χαμένο σε ένα γαλαξία far far away και θα μας απαλλάξει απο τη καφρίλα του WOW…
Περισσότερες πληροφορίες εδώ http://www.swtor.com/
Κουλή ερώτηση...
... αλλα μου ηρθε σημερα οπως εφευγα απο τα γραφειο (και ειχε ακομα φως) και το 'χω απορια...
Υπαρχει αραγε υπάλληλος της IBM με εταιρικο αυτοκινητο που οι πινακιδες αρχιζουν απο IBM ;;
0=)
Το ξέρω. Έχω καεί.... παω να παιξω X-Men Wolverine Origins στο PSP... βρηκα ενα combo το οποιο απαιτει να εχω εξαρθρωσει και τους 2 αντιχειρες μου για να βγει.
Υπαρχει αραγε υπάλληλος της IBM με εταιρικο αυτοκινητο που οι πινακιδες αρχιζουν απο IBM ;;
0=)
Το ξέρω. Έχω καεί.... παω να παιξω X-Men Wolverine Origins στο PSP... βρηκα ενα combo το οποιο απαιτει να εχω εξαρθρωσει και τους 2 αντιχειρες μου για να βγει.
Tuesday, June 16, 2009
Monday, June 15, 2009
The Return to the Melee Island
Απ'οτι φαίνεται τα καλά πράγματα μερικές φορές επαναλαμβάνονται!!!! Και στην προκειμένη περίπτωση η LucasArts είπε να μας εκπλήξει ευχάριστα.Για PC και στο xbox live, θα κυκλοφορήσει το remake του πολυαγαπημένου Secret Of Monkey Island.
Το story, οι τοποθεσίες και πάνω απ'ολα το αστεία έχουν διατηρηθεί στο ακέραιο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι τα γραφικά, που τώρα έχουν μια αισθητική λίγο watercolor. Επίσης έχει αλλάξει λίγο και ο τρόπος χειρισμού, λογικό αφού τώρα πια έχεις controller και όχι mouse και τέλος έχουμε διαλόγους αντί για text....
Ειδικά στους διαλόγους θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στην LucasArts γιατι χρησημοποίησε την φωνή του Dominic Armato, ο οποίος είχε "δανείσει" την φωνή του στον φίλο μας Guybrush Threepwood στις συνέχειες, The Curse of Monkey Island και Escape fro Monkey Island.
Τέλος έχεις την δυνατότητα να εναλάσεις τις δύο εκδόσεις on the fly αφού ουσιαστικά η παλιά "τρέχει" παράλληλα με την καινούρια!!!!
Λοιπόν, τί λέτε? How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck could chuck wood?
Sunday, June 14, 2009
Τώρα όσο το χαϊδεύεις, τόσο πιο πολλά θα κάνει. OS 3.0 για το Iphone. Νομίζατε κάτι άλλο?
17 Ιουνίου θα είναι διαθέσιμη, και δωρεάν , η τελευταία αναβάθμιση για το iphone. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και το νέο μοντέλο που εξωτερικά δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που ήδη κυκλοφορεί. Η Apple υπόσχεται το πιο γρήγορο iphone που έχουμε δει. Λογικό αφού δε κυκλοφορεί κανένα άλλο…
Η αναβάθμιση επιτέλους φέρνει αυτά που πολλοί χρήστες επιθυμούσαν. Ας ρίξουμε μια ματιά παρακάτω.
Επιτέλους θα υποστηρίζει ελληνικά. Απίστευτο και όμως αληθινό. Μετά από ένα χρόνο της επίσημης κυκλοφορίας της συσκευής ναι θα μπορούμε να γράψουμε ένα sms στα ελληνικά. Επίσης η πληκτρολόγηση των sms θα μπορεί να γίνεται πλέον και σε landscape μορφή που έως τώρα δεν ήταν εφικτό
Cut, Copy & Paste. ΄Ίσως η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά τον τροχό όπου η εταιρεία προσπέρασε σε προηγούμενες αναβαθμίσεις αλλά όχι σε αυτή. Επιτέλους θα μπορούμε να κάνουμε τις γνωστές λειτουργίες και στη συσκευή μας απλουστεύοντας τη ζωή μας.
MMS. Απίστευτο…πέρσι όταν προσγειώθηκε στην Ελλάδα το iphone 3g θεωρήσαμε αυτονόητο ότι όπως λέει η ονομασία του θα μπορούσαμε να στείλουμε φωτογραφίες και video σε κάποια άλλη συσκευή με ένα απλό mms. Και όμως προς μεγάλη μας έκπληξη κοιτάζαμε το μικρό θαύμα στα χέρια μας και απορούσαμε…Γιατί? Υπομονή με το 3.0 θα μπορούμε επιτέλους να στέλνουμε φωτογραφία τα κορμιά από τη παραλία
Spotlight. Από τα desktop της Apple τώρα και στο iphone. Το εργαλείο αναζήτησης που θα «σαρώνει» τη συσκευή σας για κάτι που δεν έχετε θυμηθεί που το έχετε γράψει.
Voice memo. Να θυμηθώ να κατεβάσω το update. Ναι ναι θα γράφει και τέτοια
Internet Tethering. Εάν καταλαβαίνω σωστά η συσκευή μοιράζει δίκτυο μέσω usb ή bluetooth σε laptop… Ανυπομονώ να το δω αυτό.. Εάν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με.
Stereo Bluetooth. Επιτέλους το μήλο δίνει ανάσα στο bluetooth του iphone και το αφήνει να συνδέεται με στερεοφωνικά ακουστικά και άλλες συσκευές. Ελπίζουμε να μπορούμε να ανταλλάσσουμε contacts , photos, μουσικές και διάφορα άλλα…
Αυτά λοιπόν είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της αναβάθμισης που θα γίνει στις 17 Ιουνίου. Εν αναμονή των usb ports μας λοιπόν για περισσότερο χαΐδεμα στην όμορφη οθόνη του iphone.
Saturday, June 13, 2009
Terminator – Salvation…Έχει και συνέχεια κιόλας...
Πήγαμε... το είδαμε... και αυτά...
Κλασσική περίπτωση ταινείας που ήδη έχει δημιουργήσει το μύθο της αλλά δεν συνεχίζει τη παράδοση. Βέβαια το Salvation δεν είναι σαν το 3 (το θυμάστε εκείνο με τη γκόμενα εξολοθρευτή) που ξερνούσες κάθε λεπτό που πέρναγε, αλλά δεν είναι και αυτό που σίγουρα οι περισσότεροι απο εμάς περιμέναμε.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Christian Bale είναι απο τους καλύτερους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή. Κάτι όμως που δεν επιβεβαίωσε σε αυτή τη ταινεία. Υπήρχαν στιγμές που σαν να βαριόταν σαν να έλεγε « Γαμώ τον Τζον Κονορ μου μέσα με έχετε ζαλίσει». Στην αντίπερα όχθη ο Sam Worthington πιστεύω ότι έπαιξε παρα πολύ καλά και ίσως να κοιτάζουμε σε μελλοντικό σταρ.
Τα FX ήταν πάρα πολύ καλά με αποκορύφωμα το cameo του....(δε το λεω γι αυτούς που δεν το έχουν δει) αλλά υπήρξαν στιγμές που ακόμα και οι εξολοθρευτές βαριόντουσαν...
Είναι αξιοσημείωτο πάντως πως καταφέρνουν και ενώ έχουν στα χέρια τους ένα πολύ καλό universe, να το υποβαθμίζουν τόσο πολύ. Ειλικρινά η ταινέια περισσότερο μου θύμισε remake του Mad Max. Απλα εκρήξεις, FX, και αδιάφορη υπόθεση.
Κάποιοι θα σκεφτούν τώρα, καλά το 1 και το 2 δεν ήταν έτσι? Ήταν κάπως έτσι πιστεύω. Υπήρχε όμως ένας σωστός ρυθμός, μία μετάβαση απο σκηνή σε σκηνή που δε σου άφηνε απορίες και σε κρατούσε σε ένταση, διάλογοι που λέγανε πράγματα.
Το Salvation δεν είναι τίποτε άλλο απο μία ακόμα action ταινεία που απλά θα περάσετε καλά εως αδιάφορα 2 ωρίτσες.
Για καλοκαίρι καλή είναι
Κλασσική περίπτωση ταινείας που ήδη έχει δημιουργήσει το μύθο της αλλά δεν συνεχίζει τη παράδοση. Βέβαια το Salvation δεν είναι σαν το 3 (το θυμάστε εκείνο με τη γκόμενα εξολοθρευτή) που ξερνούσες κάθε λεπτό που πέρναγε, αλλά δεν είναι και αυτό που σίγουρα οι περισσότεροι απο εμάς περιμέναμε.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Christian Bale είναι απο τους καλύτερους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή. Κάτι όμως που δεν επιβεβαίωσε σε αυτή τη ταινεία. Υπήρχαν στιγμές που σαν να βαριόταν σαν να έλεγε « Γαμώ τον Τζον Κονορ μου μέσα με έχετε ζαλίσει». Στην αντίπερα όχθη ο Sam Worthington πιστεύω ότι έπαιξε παρα πολύ καλά και ίσως να κοιτάζουμε σε μελλοντικό σταρ.
Τα FX ήταν πάρα πολύ καλά με αποκορύφωμα το cameo του....(δε το λεω γι αυτούς που δεν το έχουν δει) αλλά υπήρξαν στιγμές που ακόμα και οι εξολοθρευτές βαριόντουσαν...
Είναι αξιοσημείωτο πάντως πως καταφέρνουν και ενώ έχουν στα χέρια τους ένα πολύ καλό universe, να το υποβαθμίζουν τόσο πολύ. Ειλικρινά η ταινέια περισσότερο μου θύμισε remake του Mad Max. Απλα εκρήξεις, FX, και αδιάφορη υπόθεση.
Κάποιοι θα σκεφτούν τώρα, καλά το 1 και το 2 δεν ήταν έτσι? Ήταν κάπως έτσι πιστεύω. Υπήρχε όμως ένας σωστός ρυθμός, μία μετάβαση απο σκηνή σε σκηνή που δε σου άφηνε απορίες και σε κρατούσε σε ένταση, διάλογοι που λέγανε πράγματα.
Το Salvation δεν είναι τίποτε άλλο απο μία ακόμα action ταινεία που απλά θα περάσετε καλά εως αδιάφορα 2 ωρίτσες.
Για καλοκαίρι καλή είναι
Thursday, March 5, 2009
Tuesday, March 3, 2009
Sunday, March 1, 2009
Αποδραση απο το Windows PC
Η ιστορια ξεκινησε καπου στο Δεκεμβριο. Γιορτες, δωρα και φυσικα αναζητηση δωρου για τον εαυτο μου. Τα ψιλοειχα παρει με το παλιο/αρχαιο/ρεταλι PC που ειχα απο το 2006 και ελεγα να παρω κατι συγχρονο. Ακομα μου την εσπαγαν τα καλωδια κατω απο το γραφειο -με ζαλιζε και η γυναικα- και λεω ασταδιαλα θα αλλαξω μηχανημα.
Μου αρεσε η ιδεα του iMac. Ολα στην οθονη , 3 καλωδια συνδεεις (πληκτρολογιο, δικτυο, ρευμα) και παιζει και τα εχει και ολα. Δεν ειμαι πλεον και μανιωδης modder να αλλαζω hardware καθε δεύτερη πεμπτη οποτε λεω θα παρω το iMac με την 24αρα οθονη. Σκρουτζάρω τα iMac, μπαινω στο Apple site (ειχα να μπω απο το 2006 που πηρα iPod και το εστειλα στο διαολο μετα απο 3 μηνες) ψαχνω και "χτυπαω" το iMac απο γνωστο ηλεκτρονικο μαγαζι.
Επειδη 2GB RAM δεν ελεγαν και η αντιπροσωπεια ζηταγε τον κωλο της για να στο παει απο 2 σε 4, χτυπησα και απο Internet συμβατες μνημες να το αναβαθμισω (Η μνημη ειναι το μονο που αναβαθμιζεται ευκολα απο Hardware. Μια βιδα στο κατω μερος της οθονης και χλουπ! να οι μνημες.)
Απο OS δεν το συζητουσα καν. "Θα δω το MacOS καμμια βδομαδα και μετα παω για Vista". Ειχα ετοιμα drivers, software ιστοριες να τα περασω ολα μολις βαρεθω με το MacOS, ωσπου ηρθε το "μωρο". Τη διαδικασια αποκαθηλωσης, απεντομωσης του γραφειου και εγκαθιδρυσης του iMac την κατεγραψα για να τη θυμαμαι.
Ανοιγω λοιπον το iMac μπαινω στη διαδικασια αρχικης εγκαταστασης του MacOS και αρχισα να το περιπαιζω ... "πφφ φιγουρατζηδες της Apple, κοιτα γραφικα και παπαρολογιες για νεα wizard 5 βηματων" , "κοιτα fonts μουρατα και smoothness της οθονης" , "Μμμμμ ακου ηχους που κανει η παλιαδερφη" κλπ κλπ κλπ....
Περασα το μισο βραδυ χαζευοντας αριστερα δεξια τα System Preferences, τον Safari , το iLife. Κατεβασα μερικα applications για κανα torrent , κανα winrar (Stuffit Macιστί) , κατεβασα κανα VLC , διαβαζα αρθρα για Mac Switchers και ολο δουλευα το MacOS με τις "ομορφιες" του και την "ευκολια του". Ψιλοζοχαδιαστηκα που σαν αρχαριος εφαγα 15 λεπτα να βρω πως αλλαζουν γλωσσα στο πληκτρολογιο (πολυ γελιο) και λεω "αντε ρημαδι θα σε αλλαξω απο βδομαδα".
Ετσι περασε ενα ΣΚ με το MacOS. Δευτερα παω γραφειο ανοιγω το laptop με τα XP και απο την ωρα που ανοιξε το Desktop κατι δε μου πηγαινε καλα... Αρχισα να αλλαζω το resolution, τα Hz της οθονης, τα χρωματα , το background το screensaver, εβαζα Font Smoothing, το ξαναβγαζα και παλι απο την αρχη.
Μεσα στην ημερα αντιληφθηκα οτι τα XP δε μου δημιουργουσαν το ευχαριστο περιβαλλον χρησης που ειχα με το MacOS... To Windows Desktop Search ηταν παναργο σε σχεση με το Spotlight , αρχισαν τα πρωτα κολληματα της ημερας , αρχισαν τα End Task και τα pskill, το VMWare εσκαγε.... "Μπα λεω , κακη ημερα σημερα. Θα κατσω το βραδυ να βαλω Vista στο Mac να χαλαρωσω".
Ελα ομως που χαλαρωσε με το που ανοιξε το Mac. Η οθονη και το GUI μου φαινονταν πιο ευκολα και φιλικα. Το Spotlight ηταν ραγδαιο... Ολο το ΣΚ που εβαζα και εβγαζα εφαρμογες, δεν αφησαν κανενα "σκουπιδι" πισω και δεν επηρέασαν το ολο performance. Εκατσα και κατεγραψα τι εκανα με το PC σπιτι για να δω αν το κανει το Mac.
- Σερφαρω .. νταξ υπαρχει και Firefox.
- Κατεβαζω με μTorrent.. Υπαρχει το ιδιο σε beta αλλα υπαρχει και το Transmission που ειναι για Mac.
- Εχω τον Picasa για τις φωτογραφιες μου. Μολις ειχε βγει σε beta για Mac αλλα υπαρχει και το iPhoto (ακομα δεν το παραδεχομαι σαν καλυτερο του Picasa)
- Επεξεργαζομαι φωτογραφιες. Ε ενταξει, MAC=Photoshop
- Επεξεργαζομαι τα video που τραβαω. Το iLife που ερχεται μαζι με το MacOS κανει ο,τι θελω. Απο το capture μεχρι και το DVD production.
- Εχω NTFS εξωτερικους δισκους. Τους διαβαζει το Mac αλλα δεν γραφει. Κατεβασα εφαρμογη που ενεργοποιει το Read/Write σε NTFS. Σε εναν αλλο δισκο εβαλα HFS για το Time Machine (online snapshots για backup)
- Γραφω documents. Υπαρχει το Office 2008 και τουλαχιστον αλλες 2 εφαρμογες πληρως συμβατες με office και με σχετικα ευκολο learning curve.
- Παιζω με VMs. Εδω οι επιλογες 2 και εξαιρετικες. VMWare Fusion ή Parallels. Και τα 2 υποστηριζουν μια λειτουργια οπου ενα Windows VM δουλευει ετσι με το MacOS ωστε να τρεχεις τα apps του Windows μεσα απο το MacOS. Στο Parallels λεγεται Coherence Mode και στο VMWare λεγεται Unity. Να πως θα δουλευω και το Visio.
- Εργαλεια network monitoring, network security κλπ ... Η χαρα του Linuxα. Αφου βασιζεται στο FreeBSD υπαρχουν απειρα εργαλεια να κανεις δουλεια.
Με τον καιρο λοιπον ειδα πως ο,τι εγω εκανα με το PC το κανω και με το Mac, και μαλιστα πιο γρηγορα και με λιγοτερο ρισκο conflicts κολληματων. Το εχω απο 29/12/2008 και εχω κανει reboot οσες φορες μου το ζητουσε για εγκατασταση OS updates ή οποτε το ζητουσε καποια εφαρμογη μετα την εγκατασταση. Δεν εχει σκαλωσει ποτε το OS, δεν εχω φαει τιποτε αντιστοιχο του BSOD, δεν εχει σκασει καμμια εφαρμογη. Ετρεχα 3 VMs και το MacOS κοιτουσε και γελουσε ενω το XP laptop παρομοιου configurartion με τα ιδια VMs παρακαλαει για ελεος.
Χωρις λοιπον να το καταλαβω, αγαπησα το MacOS. Κανω ολες τις δουλειες που εκανα με το PC χωρις κανενα προβλημα. Εμαθα να περιηγουμαι αρκετα γρηγορα στο MacOS και χαιρομαι τελικα που τον απεκτησα.
Το μονο μειον : Δεν νιωθω ακομα οτι το εχω ακομα υπο τον ελεγχο μου. Τοσα χρονια με Windows ηξερα οτι αν μου εκανε αυτο, πηγαινα εκει, αλλαζα κατι στη registry, επαιζε. Ειχα προβλημα, διαβαζα event viewer, εψαχνα , το λυνα. Με το MacOS δεν νιωθω οτι το κυβερναω. Απο την αλλη βεβαια δεν με εχει βαλει σε θεση να προσπαθησω να λυσω προβλημα :)
Μου αρεσε η ιδεα του iMac. Ολα στην οθονη , 3 καλωδια συνδεεις (πληκτρολογιο, δικτυο, ρευμα) και παιζει και τα εχει και ολα. Δεν ειμαι πλεον και μανιωδης modder να αλλαζω hardware καθε δεύτερη πεμπτη οποτε λεω θα παρω το iMac με την 24αρα οθονη. Σκρουτζάρω τα iMac, μπαινω στο Apple site (ειχα να μπω απο το 2006 που πηρα iPod και το εστειλα στο διαολο μετα απο 3 μηνες) ψαχνω και "χτυπαω" το iMac απο γνωστο ηλεκτρονικο μαγαζι.
Επειδη 2GB RAM δεν ελεγαν και η αντιπροσωπεια ζηταγε τον κωλο της για να στο παει απο 2 σε 4, χτυπησα και απο Internet συμβατες μνημες να το αναβαθμισω (Η μνημη ειναι το μονο που αναβαθμιζεται ευκολα απο Hardware. Μια βιδα στο κατω μερος της οθονης και χλουπ! να οι μνημες.)
Απο OS δεν το συζητουσα καν. "Θα δω το MacOS καμμια βδομαδα και μετα παω για Vista". Ειχα ετοιμα drivers, software ιστοριες να τα περασω ολα μολις βαρεθω με το MacOS, ωσπου ηρθε το "μωρο". Τη διαδικασια αποκαθηλωσης, απεντομωσης του γραφειου και εγκαθιδρυσης του iMac την κατεγραψα για να τη θυμαμαι.
Ανοιγω λοιπον το iMac μπαινω στη διαδικασια αρχικης εγκαταστασης του MacOS και αρχισα να το περιπαιζω ... "πφφ φιγουρατζηδες της Apple, κοιτα γραφικα και παπαρολογιες για νεα wizard 5 βηματων" , "κοιτα fonts μουρατα και smoothness της οθονης" , "Μμμμμ ακου ηχους που κανει η παλιαδερφη" κλπ κλπ κλπ....
Περασα το μισο βραδυ χαζευοντας αριστερα δεξια τα System Preferences, τον Safari , το iLife. Κατεβασα μερικα applications για κανα torrent , κανα winrar (Stuffit Macιστί) , κατεβασα κανα VLC , διαβαζα αρθρα για Mac Switchers και ολο δουλευα το MacOS με τις "ομορφιες" του και την "ευκολια του". Ψιλοζοχαδιαστηκα που σαν αρχαριος εφαγα 15 λεπτα να βρω πως αλλαζουν γλωσσα στο πληκτρολογιο (πολυ γελιο) και λεω "αντε ρημαδι θα σε αλλαξω απο βδομαδα".
Ετσι περασε ενα ΣΚ με το MacOS. Δευτερα παω γραφειο ανοιγω το laptop με τα XP και απο την ωρα που ανοιξε το Desktop κατι δε μου πηγαινε καλα... Αρχισα να αλλαζω το resolution, τα Hz της οθονης, τα χρωματα , το background το screensaver, εβαζα Font Smoothing, το ξαναβγαζα και παλι απο την αρχη.
Μεσα στην ημερα αντιληφθηκα οτι τα XP δε μου δημιουργουσαν το ευχαριστο περιβαλλον χρησης που ειχα με το MacOS... To Windows Desktop Search ηταν παναργο σε σχεση με το Spotlight , αρχισαν τα πρωτα κολληματα της ημερας , αρχισαν τα End Task και τα pskill, το VMWare εσκαγε.... "Μπα λεω , κακη ημερα σημερα. Θα κατσω το βραδυ να βαλω Vista στο Mac να χαλαρωσω".
Ελα ομως που χαλαρωσε με το που ανοιξε το Mac. Η οθονη και το GUI μου φαινονταν πιο ευκολα και φιλικα. Το Spotlight ηταν ραγδαιο... Ολο το ΣΚ που εβαζα και εβγαζα εφαρμογες, δεν αφησαν κανενα "σκουπιδι" πισω και δεν επηρέασαν το ολο performance. Εκατσα και κατεγραψα τι εκανα με το PC σπιτι για να δω αν το κανει το Mac.
- Σερφαρω .. νταξ υπαρχει και Firefox.
- Κατεβαζω με μTorrent.. Υπαρχει το ιδιο σε beta αλλα υπαρχει και το Transmission που ειναι για Mac.
- Εχω τον Picasa για τις φωτογραφιες μου. Μολις ειχε βγει σε beta για Mac αλλα υπαρχει και το iPhoto (ακομα δεν το παραδεχομαι σαν καλυτερο του Picasa)
- Επεξεργαζομαι φωτογραφιες. Ε ενταξει, MAC=Photoshop
- Επεξεργαζομαι τα video που τραβαω. Το iLife που ερχεται μαζι με το MacOS κανει ο,τι θελω. Απο το capture μεχρι και το DVD production.
- Εχω NTFS εξωτερικους δισκους. Τους διαβαζει το Mac αλλα δεν γραφει. Κατεβασα εφαρμογη που ενεργοποιει το Read/Write σε NTFS. Σε εναν αλλο δισκο εβαλα HFS για το Time Machine (online snapshots για backup)
- Γραφω documents. Υπαρχει το Office 2008 και τουλαχιστον αλλες 2 εφαρμογες πληρως συμβατες με office και με σχετικα ευκολο learning curve.
- Παιζω με VMs. Εδω οι επιλογες 2 και εξαιρετικες. VMWare Fusion ή Parallels. Και τα 2 υποστηριζουν μια λειτουργια οπου ενα Windows VM δουλευει ετσι με το MacOS ωστε να τρεχεις τα apps του Windows μεσα απο το MacOS. Στο Parallels λεγεται Coherence Mode και στο VMWare λεγεται Unity. Να πως θα δουλευω και το Visio.
- Εργαλεια network monitoring, network security κλπ ... Η χαρα του Linuxα. Αφου βασιζεται στο FreeBSD υπαρχουν απειρα εργαλεια να κανεις δουλεια.
Με τον καιρο λοιπον ειδα πως ο,τι εγω εκανα με το PC το κανω και με το Mac, και μαλιστα πιο γρηγορα και με λιγοτερο ρισκο conflicts κολληματων. Το εχω απο 29/12/2008 και εχω κανει reboot οσες φορες μου το ζητουσε για εγκατασταση OS updates ή οποτε το ζητουσε καποια εφαρμογη μετα την εγκατασταση. Δεν εχει σκαλωσει ποτε το OS, δεν εχω φαει τιποτε αντιστοιχο του BSOD, δεν εχει σκασει καμμια εφαρμογη. Ετρεχα 3 VMs και το MacOS κοιτουσε και γελουσε ενω το XP laptop παρομοιου configurartion με τα ιδια VMs παρακαλαει για ελεος.
Χωρις λοιπον να το καταλαβω, αγαπησα το MacOS. Κανω ολες τις δουλειες που εκανα με το PC χωρις κανενα προβλημα. Εμαθα να περιηγουμαι αρκετα γρηγορα στο MacOS και χαιρομαι τελικα που τον απεκτησα.
Το μονο μειον : Δεν νιωθω ακομα οτι το εχω ακομα υπο τον ελεγχο μου. Τοσα χρονια με Windows ηξερα οτι αν μου εκανε αυτο, πηγαινα εκει, αλλαζα κατι στη registry, επαιζε. Ειχα προβλημα, διαβαζα event viewer, εψαχνα , το λυνα. Με το MacOS δεν νιωθω οτι το κυβερναω. Απο την αλλη βεβαια δεν με εχει βαλει σε θεση να προσπαθησω να λυσω προβλημα :)
Thursday, February 26, 2009
Tuesday, February 24, 2009
Όχι άλλο κάρβουνο...
Λοιπόν, καταρχήν συνειδητοποίησα ότι ξεκινάω πολλές μου προτάσεις με το "λοιπόν¨. Λοιπόν αυτό πρέπει να το κόψω. Επίσης λέω πολλές φορές τέλος πάντων. Τέλος πάντων, θέλω να μιλήσω για το χθεσινό υπερ-secret game announcement από τη Capcom, σε μορφή downloadable video από το Live. Μπαίνω εχθές να σαλιώσω τίποτα νέο, βλέπω το secret announcement, ψαρώνω και το βάζω να κατέβει. 450ΜΒ μετά, ξεκινάει, σκάει μύτη ο γιαπωνεζούλης και αρχίζει να μιλάει. Μετά από λίγο, video, επική μουσική ΚΑΙ;
Lost Planet 2 κυρίες και κύριοι.
Πωωωωωωωωρε νεύρα τσατάλια πάλι. Καταρχήν ο Lost planet πλέον δεν είναι και ιδιαίτερα lost. Κατά δεύτερον, τα ατελείωτα χιόνια έλιωσαν (?) και φυτρώσανε στη θέση τους κάτι ζούγκλες. Οι τύποι βέβαια φορούσανε πάλι τις στολές με το thermal energy. Αλλά τώρα με τη ζέστη τι γίνεται; Μήπως "κιεγκώ πάρει φουτζίτσο στολή";
Ε ρε γλέντια.
Το πρώτο Lost Planet ήταν το μόνο game που με έκανε να τα πάρω τόσο πολύ, που ήμουν έτοιμος να καρφώσω το joypad στην TV. Έτσι και σε πετύχαινε ο εχθρός πάει, μία ταινία μικρού μήκους παιζόταν ΚΑΘΕ φορά. Ο ήρωας σφάαααδαζεεεεε, έεεεεπαιφτε κάτω, ξανασηκωνοοοοοόταν, γύυυυυυρναγε προς τον εχθρό... και παααααφ έτρωγε άλλη μία ρουκέτα στη μάπα και γούσταρε. Πάμε πάλι κ.ο.κ.
Άσε που είχα βγάλει κάτι κάλους στους αντίχειρες, σα να μου φυτρώσανε δεύτεροι ήταν, θα μπορούσα θεωρητικά να παίζω multi με τον εαυτό μου :P. Περπατούσε αργά μέσα στο χιόνι, χρατσα-χρούτσα-χράτσα-χρούτσα, κιεγώ να πιέζω ασυναίσθητα τα sticks μπας και πάει γρηγορότερα. Όταν δε έφτανες σε boss, από τις βρισιές χάνεις άνετα τη θέση στο παράδεισο, κατεβαίνανε εξαπτέρυγα.
Αλλά ήταν όμορφο το βρωμο-παίχνιδο, είχε και Mechs μέσα, πως να αντισταθείς. Αλλά δεύτερη φορά εγκεφαλικό; Οοοοοοχι ευχαριστώ, δεν θα καταλήξω με HD ready τηλεόραση με integrated joypad,
thank you but no thank you.
Lost Planet 2 κυρίες και κύριοι.
Πωωωωωωωωρε νεύρα τσατάλια πάλι. Καταρχήν ο Lost planet πλέον δεν είναι και ιδιαίτερα lost. Κατά δεύτερον, τα ατελείωτα χιόνια έλιωσαν (?) και φυτρώσανε στη θέση τους κάτι ζούγκλες. Οι τύποι βέβαια φορούσανε πάλι τις στολές με το thermal energy. Αλλά τώρα με τη ζέστη τι γίνεται; Μήπως "κιεγκώ πάρει φουτζίτσο στολή";
Ε ρε γλέντια.
Το πρώτο Lost Planet ήταν το μόνο game που με έκανε να τα πάρω τόσο πολύ, που ήμουν έτοιμος να καρφώσω το joypad στην TV. Έτσι και σε πετύχαινε ο εχθρός πάει, μία ταινία μικρού μήκους παιζόταν ΚΑΘΕ φορά. Ο ήρωας σφάαααδαζεεεεε, έεεεεπαιφτε κάτω, ξανασηκωνοοοοοόταν, γύυυυυυρναγε προς τον εχθρό... και παααααφ έτρωγε άλλη μία ρουκέτα στη μάπα και γούσταρε. Πάμε πάλι κ.ο.κ.
Άσε που είχα βγάλει κάτι κάλους στους αντίχειρες, σα να μου φυτρώσανε δεύτεροι ήταν, θα μπορούσα θεωρητικά να παίζω multi με τον εαυτό μου :P. Περπατούσε αργά μέσα στο χιόνι, χρατσα-χρούτσα-χράτσα-χρούτσα, κιεγώ να πιέζω ασυναίσθητα τα sticks μπας και πάει γρηγορότερα. Όταν δε έφτανες σε boss, από τις βρισιές χάνεις άνετα τη θέση στο παράδεισο, κατεβαίνανε εξαπτέρυγα.
Αλλά ήταν όμορφο το βρωμο-παίχνιδο, είχε και Mechs μέσα, πως να αντισταθείς. Αλλά δεύτερη φορά εγκεφαλικό; Οοοοοοχι ευχαριστώ, δεν θα καταλήξω με HD ready τηλεόραση με integrated joypad,
thank you but no thank you.
Sunday, February 22, 2009
When Xbox Dies I see the Rings Part IV
Πρωινό Πέμπτης και βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά μου όπως ο περισσότερος κόσμος. Χτυπάει το κινητό μου. Απαντώ στη κλήση και απο την άλλη γραμμή ακούω το ευχάριστο νέο ότι μου φέρνουν την τηλεόραση απο το service. Το ξαφνικό ήταν ότι οι άνθρωποι ήταν ήδη κάτω απο το σπίτι μου χωρίς να σκεφτεί κανένας να με ειδοποιήσει μία μέρα νωρίτερα για να είμαι και εγώ εκεί. Απογοητευμένος τους λέω να τη φέρουν αύριο... Άλλη μία μέρα θα την πέρναγα κοιτώντας τη βάση της TV στο τοίχο... Εντάξει έκατσα και στο pc να είμαι ειλικρινής.Πρωινό Παρασκευής και να οι άνθρωποι φέρνουν την TV. Το όμορφο τέρας των 50” κάνει πρεμιέρα στη πόρτα μου και ρίγη συγκίνησης νιώθω να με διαπερνούν, επιτέλους σκέφτομαι απο μέσα μου.
Παιδιά την βάζουμε στο τοίχο λέω ελπίζω να έχετε μαζί σας ένα κατσαβίδι αλλά πριν τελειώσω τη κουβέντα μου έχουν δώσει ήδη την απόδειξη παραλαβής και την κάνουν τρέχοντας με τη δικαιολογία ότι έχουν και άλλες παραδόσεις... Μένω με το χαρτί στο χέρι σαν... παγωτό. Δεν έχω πολλά να σκεφτώ πρέπει να φύγω και για τη δουλειά.
Το απόγευμα πέρασα από το νέο σπίτι που φτιάχνει ο καλός φίλος Βασίλης. (review του σπιτιού σε λίγο καιρό που θα ολοκληρωθεί). Αφού κάτσαμε και κάναμε (έκανε δηλαδή) κάτι δουλίτσες του ζήτησα να με βοηθήσει στο κρέμασμα. Πεταχτήκαμε απο το σπίτι και επιτέλους βάλαμε το τεχνολογικό κάδρο στο τοίχο. Αφού ο Βασίλης έφυγε, και πήγε στον άλλο ανάπηρο Raven για την επισκευή του καμένου του pc, άρχισα να κάνω τις απαραίτητες προετοιμασίες. Συμμάζεμα τα καλώδια απο πίσω, καθάρισμα και γυάλισμα τον κονσολών και του επίπλου, ξεσκόνισμα τον πολυκάναλο και όλα ΤΕΛΕΙΑ...
Μπιιπ...ακουστηκε το ps3 να κάνει... 1080p ηδονής σε 50” πρόβαλλαν ολοζώντανα... Οκ το ps3 είναι εντάξει λέω...
Βζοοουμμ.. ακούστηκε να κάνει το XBOX360 σαν να απογειώθηκε jumbo jet. Οκ λέω και το box και το κλείνωΕτοιμάζω λοιπόν φαγητό και αποφασίζω να δω το Chronickles of Riddick σε HDDVD. Αφού έχει περάσει καμια ώρα απο τις ετοιμασίες πάω να βάλω και την ταινία. Πατάω το μαγικό Χ button στο χειριστήριο και ακούω από τα ηχεία την εισαγωγική μουσική του box σε διασκευή από τον Εξορκιστή και κολλημένο το λογότυπο στη κάτω δεξιά γωνία... Ρίχνω μια ματιά αγωνίας στο boxaki. Παγωμένο, λευκό μόνο με ένα πράσινο φωτάκι...το χειριστήριο δεν υπακούει. Το ξανακάνω boot και πλέον τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα... τρία κόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν εκνευριστικά... Αυτό το έργο προσωπικά το βλέπω για τέταρτη φορά...
Πραγματικά είναι η τέταρτη φορά που αντιμετωπίζω τα Rings of Death και αυτή τη φορά εκνευρίστηκα πολύ. Ίσως γιατί δεν είχα τηλεόραση για μια εβδομάδα, ίσως γιατί δεν είχα παίξει καθόλου. Κατά βάθος όμως με εκνεύρισε το γεγονός ότι το παθαίνω για τέταρτη φορά...πάλι η ίδια διαδικασία, να επικοινωνήσω με το support, να έρθουν να το μαζέψουν και να μου στείλουν μετά απο καμιά εβδομάδα πάλι μηχάνημα που και αυτό θα βγάλει πρόβλημα μετά απο ένα χρόνο.
Με τη σκέψη αυτή ξύπνησα την επόμενη μέρα και με τον άλλο καλό φίλο Δημήτρη πήγαμε και πήραμε ένα Elite. Έτσι ένα Σάββατο πρωί απο το πουθενά και λόγω της αγάπης που έχουμε για το gaming, 300€ θα είναι μείον απο το μηνιαίο προυπολογισμό μου... Εννοείται ότι θα στείλω το παλιό για αντικατάσταση αλλά ποιος μου λέει ότι δεν θα το ξαναπάθει.
Μιλώντας αργότερα με τον Raven στο τηλέφωνο καταλήξαμε στο γεγονός οτι οι εταιρίες όπως Microsoft και Sony θυσιάζουν την ποιότητα για να βγάλουν όσο πιο γρήγορα γίνεται μια συσκευή. Χωρίς να έχει περάσει ποιοτικά έλεγχο πιστεύουν ότι με την online ικανότητα που έχουν μπορούν με μια απλή αναβάθμιση του λειτουργικού να λύσουν και τα όποια προβλήματα προκύψουν.
Ε λοιπόν Κύριοι δεν είναι έτσι. Κάποια πράγματα απαιτούν και την δική σας συνδρομή και προσοχή σε αυτά που δημιουργείται. Βέβαια εκμεταλλεύονται και το γεγονός ότι υπάρχουν καμένοι που τώρα βλέπουν κάτι και τώρα το θέλουν, όπως εμείς εδώ στο blog αυτό. Ωραία και τι να κάνουμε τώρα.. να περιμένουμε 3 χρόνια μετά να πάρουμε την κονσόλα που θα την έχετε τελειοποιήσει? Μην την βγάλεις ρε φίλε... θα παίξω με το παλιό box και το ps2.
By the way το Elite ταίριαξε καλύτερα στο έπιπλο...
Wednesday, February 18, 2009
Power… More Power…. Unlimited Power…
Μάζεψες επιτέλους το ποσό που χρειάζεται για να αγοράσεις την αγαπημένη σου συσκευή. Τρέχεις στο κατάστημα που την έχεις βρει υποτίθεται σε καλή τιμή και την αγοράζεις. Επιστρέφεις χαρούμενος στο σπίτι. Κάθεσαι αναπαυτικά στο γραφείο σου και ανοίγεις την συσκευασία. Ξεκινάς λοιπόν και βγάζεις διαφημιστικό υλικό, εγγύηση, οδηγίες , καλώδια συνδέσεων την πολυπόθητη συσκευή που τη κρατάς με συγκίνηση στα χέρια σου και τέλος βγάζεις και το ΤΕΡΑΣ. Το τέρας δεν είναι άλλο από το φορτιστή ή το τροφοδοτικό της συσκευής όπου αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι υπεύθυνο για το βάρος και τη μεγάλη συσκευασία που έσερνες τόση ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου.
Το γελοίο του θέματος ξεκινά με τις συσκευές των κινητών. Διαφημίζουν το μικρό μέγεθος και την άνεση στη μετακίνηση και οι φορτιστές είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος. Δηλαδή πας ένα ταξίδι , το τηλέφωνο το έχεις πάνω σου και ο φορτιστής σου πιάνει 3 ζευγάρια κάλτσες χώρο στη βαλίτσα.
Εδώ ξεκινάει και το άλλο παραμύθι το οποίο έρχεται από προσωπική εμπειρία.
Καλοκαίρι ξεκινάω να πάω διακοπές Σαντορίνη και παίρνω μαζί μου, psp και το φορτιστή του, Nintendo DS και το φορτιστή του, laptop και το φορτιστή του, ψηφιακή φωτογραφική και το φορτιστή, κινητό και το φορτιστή…
Στο σύνολο 5 φορτιστές για 5 συσκευές και χρειάζομαι μία extra χειραποσκευή για να τα βάλω όλα μέσα. Είμαστε στο 2009 και ειλικρινά καμία εταιρία δεν έχει σκεφτεί ένα τρόπο να μας απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο? Δεν το πιστεύω. Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στο δίκτυο κάποιες λύσεις αλλά πολύ γρήγορα εξαφανίζονται… Σκόπιμο?
Τα τροφοδοτικά είναι μια άλλη ιστορία… Τρανό παράδειγμα αυτό του XBOX 360. Το τροφοδοτικό πραγματικά μπορεί στηρίξει μπαλκόνι. Κοτζαμαν Microsoft παρουσίαζε την κονσόλα της σαν ένα σχεδιαστικό επίτευγμα αλλά η Kinder έκπληξη μας ήρθε όταν πήραμε το μηχάνημα και ανοίξαμε το κουτί και ξεπρόβαλε το τούβλο. TRASH πολύ TRASH όμως.
Πλέον πρέπει οι εταιρίες να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν θέλει μόνο η συσκευή τους να είναι όμορφη αλλά και η τροφοδοσία τους να είναι ποιο συμμαζεμένη για να μπορεί κάπου να «καθίσει» στο χώρο.
Και μα τα χίλια ρεύματα το ξαναλέω είμαστε στο 2009 τέτοια πράγματα θα έπρεπε να τα είχαν λύσει καιρό τώρα.
Το γελοίο του θέματος ξεκινά με τις συσκευές των κινητών. Διαφημίζουν το μικρό μέγεθος και την άνεση στη μετακίνηση και οι φορτιστές είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος. Δηλαδή πας ένα ταξίδι , το τηλέφωνο το έχεις πάνω σου και ο φορτιστής σου πιάνει 3 ζευγάρια κάλτσες χώρο στη βαλίτσα.
Εδώ ξεκινάει και το άλλο παραμύθι το οποίο έρχεται από προσωπική εμπειρία.
Καλοκαίρι ξεκινάω να πάω διακοπές Σαντορίνη και παίρνω μαζί μου, psp και το φορτιστή του, Nintendo DS και το φορτιστή του, laptop και το φορτιστή του, ψηφιακή φωτογραφική και το φορτιστή, κινητό και το φορτιστή…
Στο σύνολο 5 φορτιστές για 5 συσκευές και χρειάζομαι μία extra χειραποσκευή για να τα βάλω όλα μέσα. Είμαστε στο 2009 και ειλικρινά καμία εταιρία δεν έχει σκεφτεί ένα τρόπο να μας απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο? Δεν το πιστεύω. Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στο δίκτυο κάποιες λύσεις αλλά πολύ γρήγορα εξαφανίζονται… Σκόπιμο?
Τα τροφοδοτικά είναι μια άλλη ιστορία… Τρανό παράδειγμα αυτό του XBOX 360. Το τροφοδοτικό πραγματικά μπορεί στηρίξει μπαλκόνι. Κοτζαμαν Microsoft παρουσίαζε την κονσόλα της σαν ένα σχεδιαστικό επίτευγμα αλλά η Kinder έκπληξη μας ήρθε όταν πήραμε το μηχάνημα και ανοίξαμε το κουτί και ξεπρόβαλε το τούβλο. TRASH πολύ TRASH όμως.
Πλέον πρέπει οι εταιρίες να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν θέλει μόνο η συσκευή τους να είναι όμορφη αλλά και η τροφοδοσία τους να είναι ποιο συμμαζεμένη για να μπορεί κάπου να «καθίσει» στο χώρο.
Και μα τα χίλια ρεύματα το ξαναλέω είμαστε στο 2009 τέτοια πράγματα θα έπρεπε να τα είχαν λύσει καιρό τώρα.
Tuesday, February 17, 2009
Monday, February 16, 2009
CGI στον κινηματογράφο - A retrospective(περίπου)
Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα στο cinema το The curious case of Benjamin Button. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο των γραφικών που χρησιμοποιήθηκαν, σε μια ταινία που δεν είχε καμία σχέση με sci-fi. Είδα και το site που σου αναλύει κάποια από τα ψηφιακά εφέ της ταινίας και εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Το επίπεδο ήταν τόσο υψηλό που κατάφεραν να δείξουν κούρεμα σε ψηφιακά μαλλιά!!!!Για να μην πάμε 2 χρόνια πίσω και στα εφέ του Transformers...
Αναπόφευκτα μου ήρθαν στο μυαλό διάφορες ταινίες της εποχής μου. Τότε που τα CGI έκαναν τα πρώτα, δειλά αλλά σταθερά βήματα στο cinema.
Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί με τον βιτρό ιππότη του Young Sherlock Holmes, Να "ξεκολλάει" από το τζάμι και να επιτίθεται στον πρωταγωνιστή!!!
Στο cinema είχα την τύχη να δω το The Last Starfighter και να μου πέσουν τα σαγόνια κάτω από τα γραφικά. Φτιαγμένα με έναν Cray X-MP παρακαλώ!!!!
Αν και από τα πρώτα, ολοκληρωμένα παραδείγματα CGI, ήταν το TRON του 1982.
Μπορούμε να πάμε και πιο πίσω αλλά οι αναφορές είναι μερικά καρέ ή μερικά δευτερόλεπτα.
Αυτές οι παραπάνω ταινίες την εποχή που τις είχα δει μου φαινόντουσαν μαγικές.
Τώρα ξέρω ότι αν τις ξαναδώ είναι πιθανό να μου φανούν το λιγότερο πρωτόγονες αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάπου εκεί, πριν από 20+ χρόνια ξεκίνησαν τα ψηφιακά εφέ στον κινηματογράφο.
Θέλω Netbook, ποιό όμως;
Αυτό το καιρό, για διάφορους λόγους, λόγω οικονομικής κρίσης, λόγω ενός κενού στις διάφορες κλάσεις laptop (από πλευράς μεγέθους και κόστους), ε και πάντα λόγω της αγάπης για μικρούλικα πράγματα, τα netbooks είναι το current trend και πουλάνε τρελά.
Τώρα, ο σωστός ο καμένος, όταν πρόκειται να αγοράσει ένα κομμάτι hardware κάποιου σημαντικού κόστους (ΟΚ δε λέμε να κάνει κανείς έρευνα αγοράς για 2 βύσματα RJ45) καταστρέφεται στα forums για αρκετές εβδομάδες. Διαβάζει, συγκρίνει, κοιτάει τιμές κλπ κλπ και τελικά καταλήγει στο υπέρτατο μοντέλο. Βέβαια στο μεσοδιάστημα έχουνε βγει άλλα τόσα αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Μιας λοιπόν και πέρασα κι εγώ πρόσφατα από μία τέτοια φάση, ψάχνοντας για netbook, να καταθέσω τη ταπεινή μου γνώμη, σχετικά με τι θεωρώ ότι θα πρέπει κάποιος να ψάχνει.
Καταρχήν η όλη μόδα με τα netbooks χαρακτηρίζεται από δύο λέξεις: μικρό και φτηνό.
Πρόκειται για ultraportable μηχανάκια, που όμως δεν κάνουνε όσο ένα μικρό αμάξι, ικανά ίσα ίσα για σερφάρισμα, κάνα email κλπ κλπ. Γενικώς office δουλειά.
Ας αναλύσουμε τώρα αυτές τις δύο έννοιες αρχικά:
Μικρό:
Υπάρχουν netbooks διαφόρων μεγεθών (βάσει ιντσών οθόνης), 7", 8", 9" και 10". Από αυτές τις διαστάσεις, τελικά, επικρατούν οι 9" και οι 10" για διάφορους λόγους. Τα περισσότερα "current" netbooks δηλαδή θα τα δείτε να παίζουν μεταξύ 8.9 και 10.2 ίντσες.
Γενικώς η αίσθηση είναι ότι με ένα των 9 ιντσών, αρκετές φορές αναγκάζεσαι (κατά το σερφάρισμα) να scrollάρεις δεξιά-αριστερά. Οπότε, για έναν "heavy" user, ίσως να γίνει σε βάθος χρόνου σπαστικό. Τώρα στις 10 ίντσες τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, ΟΚ, παίζει αρκετό scrolling πάνω κάτω μιας και η ανάλυση είναι 9 στις 10 φορές 1024χ600, αλλά κατά τα άλλα είναι σπάνιο να εμφανιστεί κάποιο παράθυρο/dialog που να μην χωράει στην οθόνη.
Οπότε καταρχήν κατέληξα στις 10 ίντσες οθόνη.
Ενημερωτικά, υπάρχει και το εξής μπέρδεμα. Κάποια netbooks είναι μεν 9 ίντσες (οθόνη) αλλά σε "case" 10 ιντσών (το όλο μηχάνημα δλδ έχει διαστάσεις netbook 10 ιντσών). Ψιλομαλακία αυτό, γιατί ένας λόγος να πάρει κανείς 9 ίντσες netbook είναι οι μικρότερες διαστάσεις. Αν είναι να πάρεις μικρότερη οθόνη με μεγαλύτερο case τότε δε λέει.
Οπότε, έχουμε το πρώτο must have feature: 10" Οθόνη.
Συνεχίζουμε με το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό τους, το κόστος.
Την εποχή που κοίταζα εγώ οι τιμές έπαιζαν (στην πανάκριβη κλασικά ελληνική πραγματικότητα) από 300κάτι μέχρι 400φεύγα. Οπότε έκατσα και σκέφτηκα, με τις τιμές στα νορμάλ laptop να έχουν πέσει, τι νόημα έχει να χρυσοπληρώσεις ένα (τελικά) underpowered ή ακόμα καλύτερα, ίσα-ίσα-powered :P μηχανάκι, ενώ με 100π.χ. ευρώ παραπάνω αγοράζεις core 2 duo, μεγαλύτερο δίσκο κλπ κλπ. Εάν κάνεις κάτι τέτοιο, το μόνο που κερδίζεις είναι το portability. Οπότε έθεσα στον εαυτό μου απόλυτο όριο τα 400 ευρώ. Τα 400 ουσιαστικά μεταφράζονται σε ποσό τέτοιο ώστε να είναι αρκετά φτηνότερο το netbook από ένα normal laptop.
Άρα, δεύτερο must have feature: max τιμή-400 euro.
ΟΚ λοιπόν, έχουμε δλδ ένα 10" netbook που δεν χρυσοπληρώσαμε. Τι το κάνουμε; Το έχουμε μαζί μας και απολαμβάνουμε τις χαρές ενός μικρού υπολογιστή όπου και να βρισκόμαστε. Εάν όμως ξεμείνουμε από μπαταρία (στην Rambo/survival καθημερινότητα μας); Μμμμ να ένα ακόμα θέμα, αυτονομία. Τι νόημα έχει να έχεις ένα μικρό όμορφο μηχανάκι που σε καλύπτει σε ένα μεγάλο ποσοστό, εάν αυτό ξεμένει από μπαταρία πολύ εύκολα; Τζι-φόρς. Οι 3cell μπαταρίες που έχουν τα περισσότερα, να σε κρατήσουν κάνα 2ωρο ξέρωγω, άντε λίγο παραπάνω. Ουσιαστικά το portability μειώνεται δραστικά λόγω του ξεμειναμαπομπαταριαbility(tm).
Οπότε, έτσι έχουμε και το τρίτο must have feature: 6cell battery.
Ένα ακόμα σημαντικό κατά τη ταπεινή μου γνώμη χαρακτηριστικό είναι το πόσο εύκολα γίνεται upgrade η RAM. Αυτό φυσικά έχει σημασία εάν κάποιος έχει φαγούρα να βάλει άλλα λειτουργικά, π.χ. κάνα Vista, τπτ Windows 7 (hehe) κλπ. Στην αρχή της μόδας, δεν ήταν εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο σε όλα τα μοντέλα. Μάλιστα κάποιοι κατασκευαστές το θεωρούσαν και παραβίαση της εγγύησης. Αυτά πλέον έχουν ξεπεραστεί, αλλά καλό θα είναι κάποιος να το έχει στα υπόψην.
Συνεχίζοντας, να συγκρίνεις hardware μεταξύ netbook δεν έχει και πολύ νόημα (πάντα βέβαια αναφέρομαι στην εποχή που σάλιωνα εγώ, τώρα τα πράγματα αλλάζουν σιγά σιγά). Τα μόνα features που μπορείς να πεις ότι διαχωρίζουν τη κατηγορία στην οποία εστιάζουμε σιγά σιγά, είναι το πόσο άνετο είναι το πληκτρολόγιο, εάν έχει bluetooth builtin, καμία Wan κάρτα, εάν έχει Wifi G κ.ο.κ. Οπότε, εξασφαλίζοντας τα προηγούμενα "features", ότι παραπάνω από πρόσθετα έχει το netbook, τόσο το καλύτερο.
Επίσης, κάτι που βοηθάει είναι να υπάρχει και ένα καλό user base, τα Asus π.χ. ή το MSI Wind, είναι γνωστά και έχουν από πίσω τους, forums, utilities φτιαγμένα από τους κατόχους τους κλπ, δηλαδή υπάρχει περισσότερη πληροφόρηση. Όχι πως και τα υπόλοιπα είναι άγνωστα στο κόσμο, αυτό το έχει λύσει το ατέρμονο Internet :P.
Έτσι λοιπόν και χρησιμοποιώντας την καταπληκτική μου super-structured λογική (μακάρι να σκεφτόμουνα έτσι και για την εύρεση σπιτιού :P) κατέληξα στο Samsung NC10. Έχει τα πάντα και συμφέρει.
Τώρα, το μέλλον φαίνεται πολύ promising για την επόμενη γενεά netbooks. Σιγά σιγά εμφανίζονται με touch screens και εάν δεν τα χαλάσουνε NVidia και Intel θα μπορούμε σε λίγο από αυτά τα μικρά μηχανάκια να έχουμε και ένα της προκοπής 3d acceleration (Ion chipset) για κάνα παιχνιδάκι on the go ή καμιά ταινιούλα HD.
Οπότε το μελλοντικό wish list:
- 10" screen
- 6cell battery
- Touch screen
- Ion chipset
Τρύπα στο περτιφόλι /λεφτά στο λογαριασμό -> 00:00 :p
Subscribe to:
Posts (Atom)
