"Greek Specials"

Όχι άλλο κάρβουνο...

Λοιπόν, καταρχήν συνειδητοποίησα ότι ξεκινάω πολλές μου προτάσεις με το "λοιπόν¨. Λοιπόν αυτό πρέπει να το κόψω. Επίσης λέω πολλές φορές τέλος πάντων. Τέλος πάντων, θέλω να μιλήσω για το χθεσινό υπερ-secret game announcement από τη Capcom, σε μορφή downloadable video από το Live. Μπαίνω εχθές να σαλιώσω τίποτα νέο, βλέπω το secret announcement, ψαρώνω και το βάζω να κατέβει. 450ΜΒ μετά, ξεκινάει, σκάει μύτη ο γιαπωνεζούλης και αρχίζει να μιλάει. Μετά από λίγο, video, επική μουσική ΚΑΙ;
Lost Planet 2 κυρίες και κύριοι.
Πωωωωωωωωρε νεύρα τσατάλια πάλι. Καταρχήν ο Lost planet πλέον δεν είναι και ιδιαίτερα lost. Κατά δεύτερον, τα ατελείωτα χιόνια έλιωσαν (?) και φυτρώσανε στη θέση τους κάτι ζούγκλες. Οι τύποι βέβαια φορούσανε πάλι τις στολές με το thermal energy. Αλλά τώρα με τη ζέστη τι γίνεται; Μήπως "κιεγκώ πάρει φουτζίτσο στολή";
Ε ρε γλέντια.
Το πρώτο Lost Planet ήταν το μόνο game που με έκανε να τα πάρω τόσο πολύ, που ήμουν έτοιμος να καρφώσω το joypad στην TV. Έτσι και σε πετύχαινε ο εχθρός πάει, μία ταινία μικρού μήκους παιζόταν ΚΑΘΕ φορά. Ο ήρωας σφάαααδαζεεεεε, έεεεεπαιφτε κάτω, ξανασηκωνοοοοοόταν, γύυυυυυρναγε προς τον εχθρό... και παααααφ έτρωγε άλλη μία ρουκέτα στη μάπα και γούσταρε. Πάμε πάλι κ.ο.κ.
Άσε που είχα βγάλει κάτι κάλους στους αντίχειρες, σα να μου φυτρώσανε δεύτεροι ήταν, θα μπορούσα θεωρητικά να παίζω multi με τον εαυτό μου :P. Περπατούσε αργά μέσα στο χιόνι, χρατσα-χρούτσα-χράτσα-χρούτσα, κιεγώ να πιέζω ασυναίσθητα τα sticks μπας και πάει γρηγορότερα. Όταν δε έφτανες σε boss, από τις βρισιές χάνεις άνετα τη θέση στο παράδεισο, κατεβαίνανε εξαπτέρυγα.
Αλλά ήταν όμορφο το βρωμο-παίχνιδο, είχε και Mechs μέσα, πως να αντισταθείς. Αλλά δεύτερη φορά εγκεφαλικό; Οοοοοοχι ευχαριστώ, δεν θα καταλήξω με HD ready τηλεόραση με integrated joypad,
thank you but no thank you.

When Xbox Dies I see the Rings Part IV

Πρωινό Πέμπτης και βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά μου όπως ο περισσότερος κόσμος. Χτυπάει το κινητό μου. Απαντώ στη κλήση και απο την άλλη γραμμή ακούω το ευχάριστο νέο ότι μου φέρνουν την τηλεόραση απο το service. Το ξαφνικό ήταν ότι οι άνθρωποι ήταν ήδη κάτω απο το σπίτι μου χωρίς να σκεφτεί κανένας να με ειδοποιήσει μία μέρα νωρίτερα για να είμαι και εγώ εκεί. Απογοητευμένος τους λέω να τη φέρουν αύριο... Άλλη μία μέρα θα την πέρναγα κοιτώντας τη βάση της TV στο τοίχο... Εντάξει έκατσα και στο pc να είμαι ειλικρινής.
Πρωινό Παρασκευής και να οι άνθρωποι φέρνουν την TV. Το όμορφο τέρας των 50” κάνει πρεμιέρα στη πόρτα μου και ρίγη συγκίνησης νιώθω να με διαπερνούν, επιτέλους σκέφτομαι απο μέσα μου.
Παιδιά την βάζουμε στο τοίχο λέω ελπίζω να έχετε μαζί σας ένα κατσαβίδι αλλά πριν τελειώσω τη κουβέντα μου έχουν δώσει ήδη την απόδειξη παραλαβής και την κάνουν τρέχοντας με τη δικαιολογία ότι έχουν και άλλες παραδόσεις... Μένω με το χαρτί στο χέρι σαν... παγωτό. Δεν έχω πολλά να σκεφτώ πρέπει να φύγω και για τη δουλειά.
Το απόγευμα πέρασα από το νέο σπίτι που φτιάχνει ο καλός φίλος Βασίλης. (review του σπιτιού σε λίγο καιρό που θα ολοκληρωθεί). Αφού κάτσαμε και κάναμε (έκανε δηλαδή) κάτι δουλίτσες του ζήτησα να με βοηθήσει στο κρέμασμα. Πεταχτήκαμε απο το σπίτι και επιτέλους βάλαμε το τεχνολογικό κάδρο στο τοίχο. Αφού ο Βασίλης έφυγε, και πήγε στον άλλο ανάπηρο Raven για την επισκευή του καμένου του pc, άρχισα να κάνω τις απαραίτητες προετοιμασίες. Συμμάζεμα τα καλώδια απο πίσω, καθάρισμα και γυάλισμα τον κονσολών και του επίπλου, ξεσκόνισμα τον πολυκάναλο και όλα ΤΕΛΕΙΑ...
Μπιιπ...ακουστηκε το ps3 να κάνει... 1080p ηδονής σε 50” πρόβαλλαν ολοζώντανα... Οκ το ps3 είναι εντάξει λέω...
Βζοοουμμ.. ακούστηκε να κάνει το XBOX360 σαν να απογειώθηκε jumbo jet. Οκ λέω και το box και το κλείνω
Ετοιμάζω λοιπόν φαγητό και αποφασίζω να δω το Chronickles of Riddick σε HDDVD. Αφού έχει περάσει καμια ώρα απο τις ετοιμασίες πάω να βάλω και την ταινία. Πατάω το μαγικό Χ button στο χειριστήριο και ακούω από τα ηχεία την εισαγωγική μουσική του box σε διασκευή από τον Εξορκιστή και κολλημένο το λογότυπο στη κάτω δεξιά γωνία... Ρίχνω μια ματιά αγωνίας στο boxaki. Παγωμένο, λευκό μόνο με ένα πράσινο φωτάκι...το χειριστήριο δεν υπακούει. Το ξανακάνω boot και πλέον τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα... τρία κόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν εκνευριστικά... Αυτό το έργο προσωπικά το βλέπω για τέταρτη φορά...
Πραγματικά είναι η τέταρτη φορά που αντιμετωπίζω τα Rings of Death και αυτή τη φορά εκνευρίστηκα πολύ. Ίσως γιατί δεν είχα τηλεόραση για μια εβδομάδα, ίσως γιατί δεν είχα παίξει καθόλου. Κατά βάθος όμως με εκνεύρισε το γεγονός ότι το παθαίνω για τέταρτη φορά...πάλι η ίδια διαδικασία, να επικοινωνήσω με το support, να έρθουν να το μαζέψουν και να μου στείλουν μετά απο καμιά εβδομάδα πάλι μηχάνημα που και αυτό θα βγάλει πρόβλημα μετά απο ένα χρόνο.
Με τη σκέψη αυτή ξύπνησα την επόμενη μέρα και με τον άλλο καλό φίλο Δημήτρη πήγαμε και πήραμε ένα Elite. Έτσι ένα Σάββατο πρωί απο το πουθενά και λόγω της αγάπης που έχουμε για το gaming, 300€ θα είναι μείον απο το μηνιαίο προυπολογισμό μου... Εννοείται ότι θα στείλω το παλιό για αντικατάσταση αλλά ποιος μου λέει ότι δεν θα το ξαναπάθει.
Μιλώντας αργότερα με τον Raven στο τηλέφωνο καταλήξαμε στο γεγονός οτι οι εταιρίες όπως Microsoft και Sony θυσιάζουν την ποιότητα για να βγάλουν όσο πιο γρήγορα γίνεται μια συσκευή. Χωρίς να έχει περάσει ποιοτικά έλεγχο πιστεύουν ότι με την online ικανότητα που έχουν μπορούν με μια απλή αναβάθμιση του λειτουργικού να λύσουν και τα όποια προβλήματα προκύψουν.
Ε λοιπόν Κύριοι δεν είναι έτσι. Κάποια πράγματα απαιτούν και την δική σας συνδρομή και προσοχή σε αυτά που δημιουργείται. Βέβαια εκμεταλλεύονται και το γεγονός ότι υπάρχουν καμένοι που τώρα βλέπουν κάτι και τώρα το θέλουν, όπως εμείς εδώ στο blog αυτό. Ωραία και τι να κάνουμε τώρα.. να περιμένουμε 3 χρόνια μετά να πάρουμε την κονσόλα που θα την έχετε τελειοποιήσει? Μην την βγάλεις ρε φίλε... θα παίξω με το παλιό box και το ps2.
By the way το Elite ταίριαξε καλύτερα στο έπιπλο...

Power… More Power…. Unlimited Power…

Μάζεψες επιτέλους το ποσό που χρειάζεται για να αγοράσεις την αγαπημένη σου συσκευή. Τρέχεις στο κατάστημα που την έχεις βρει υποτίθεται σε καλή τιμή και την αγοράζεις. Επιστρέφεις χαρούμενος στο σπίτι. Κάθεσαι αναπαυτικά στο γραφείο σου και ανοίγεις την συσκευασία. Ξεκινάς λοιπόν και βγάζεις διαφημιστικό υλικό, εγγύηση, οδηγίες , καλώδια συνδέσεων την πολυπόθητη συσκευή που τη κρατάς με συγκίνηση στα χέρια σου και τέλος βγάζεις και το ΤΕΡΑΣ. Το τέρας δεν είναι άλλο από το φορτιστή ή το τροφοδοτικό της συσκευής όπου αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι υπεύθυνο για το βάρος και τη μεγάλη συσκευασία που έσερνες τόση ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου.
Το γελοίο του θέματος ξεκινά με τις συσκευές των κινητών. Διαφημίζουν το μικρό μέγεθος και την άνεση στη μετακίνηση και οι φορτιστές είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος. Δηλαδή πας ένα ταξίδι , το τηλέφωνο το έχεις πάνω σου και ο φορτιστής σου πιάνει 3 ζευγάρια κάλτσες χώρο στη βαλίτσα.
Εδώ ξεκινάει και το άλλο παραμύθι το οποίο έρχεται από προσωπική εμπειρία.
Καλοκαίρι ξεκινάω να πάω διακοπές Σαντορίνη και παίρνω μαζί μου, psp και το φορτιστή του, Nintendo DS και το φορτιστή του, laptop και το φορτιστή του, ψηφιακή φωτογραφική και το φορτιστή, κινητό και το φορτιστή…
Στο σύνολο 5 φορτιστές για 5 συσκευές και χρειάζομαι μία extra χειραποσκευή για να τα βάλω όλα μέσα. Είμαστε στο 2009 και ειλικρινά καμία εταιρία δεν έχει σκεφτεί ένα τρόπο να μας απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο? Δεν το πιστεύω. Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στο δίκτυο κάποιες λύσεις αλλά πολύ γρήγορα εξαφανίζονται… Σκόπιμο?
Τα τροφοδοτικά είναι μια άλλη ιστορία… Τρανό παράδειγμα αυτό του XBOX 360. Το τροφοδοτικό πραγματικά μπορεί στηρίξει μπαλκόνι. Κοτζαμαν Microsoft παρουσίαζε την κονσόλα της σαν ένα σχεδιαστικό επίτευγμα αλλά η Kinder έκπληξη μας ήρθε όταν πήραμε το μηχάνημα και ανοίξαμε το κουτί και ξεπρόβαλε το τούβλο. TRASH πολύ TRASH όμως.
Πλέον πρέπει οι εταιρίες να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν θέλει μόνο η συσκευή τους να είναι όμορφη αλλά και η τροφοδοσία τους να είναι ποιο συμμαζεμένη για να μπορεί κάπου να «καθίσει» στο χώρο.
Και μα τα χίλια ρεύματα το ξαναλέω είμαστε στο 2009 τέτοια πράγματα θα έπρεπε να τα είχαν λύσει καιρό τώρα.

Φίλος και πρώην συνάδελφος πρωταγωνιστής στην διαφήμιση του AXE...

CGI στον κινηματογράφο - A retrospective(περίπου)

Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα στο cinema το The curious case of Benjamin Button. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο των γραφικών που χρησιμοποιήθηκαν, σε μια ταινία που δεν είχε καμία σχέση με sci-fi. Είδα και το site που σου αναλύει κάποια από τα ψηφιακά εφέ της ταινίας και εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Το επίπεδο ήταν τόσο υψηλό που κατάφεραν να δείξουν κούρεμα σε ψηφιακά μαλλιά!!!!

Για να μην πάμε 2 χρόνια πίσω και στα εφέ του Transformers...

Αναπόφευκτα μου ήρθαν στο μυαλό διάφορες ταινίες της εποχής μου. Τότε που τα CGI έκαναν τα πρώτα, δειλά αλλά σταθερά βήματα στο cinema.

Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί με τον βιτρό ιππότη του Young Sherlock Holmes, Να "ξεκολλάει" από το τζάμι και να επιτίθεται στον πρωταγωνιστή!!!

Στο cinema είχα την τύχη να δω το The Last Starfighter και να μου πέσουν τα σαγόνια κάτω από τα γραφικά. Φτιαγμένα με έναν Cray X-MP παρακαλώ!!!!

Αν και από τα πρώτα, ολοκληρωμένα παραδείγματα CGI, ήταν το TRON του 1982.

Μπορούμε να πάμε και πιο πίσω αλλά οι αναφορές είναι μερικά καρέ ή μερικά δευτερόλεπτα.
Αυτές οι παραπάνω ταινίες την εποχή που τις είχα δει μου φαινόντουσαν μαγικές.
Τώρα ξέρω ότι αν τις ξαναδώ είναι πιθανό να μου φανούν το λιγότερο πρωτόγονες αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάπου εκεί, πριν από 20+ χρόνια ξεκίνησαν τα ψηφιακά εφέ στον κινηματογράφο.

Θέλω Netbook, ποιό όμως;

Αυτό το καιρό, για διάφορους λόγους, λόγω οικονομικής κρίσης, λόγω ενός κενού στις διάφορες κλάσεις laptop (από πλευράς μεγέθους και κόστους), ε και πάντα λόγω της αγάπης για μικρούλικα πράγματα, τα netbooks είναι το current trend και πουλάνε τρελά.
Τώρα, ο σωστός ο καμένος, όταν πρόκειται να αγοράσει ένα κομμάτι hardware κάποιου σημαντικού κόστους (ΟΚ δε λέμε να κάνει κανείς έρευνα αγοράς για 2 βύσματα RJ45) καταστρέφεται στα forums για αρκετές εβδομάδες. Διαβάζει, συγκρίνει, κοιτάει τιμές κλπ κλπ και τελικά καταλήγει στο υπέρτατο μοντέλο. Βέβαια στο μεσοδιάστημα έχουνε βγει άλλα τόσα αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Μιας λοιπόν και πέρασα κι εγώ πρόσφατα από μία τέτοια φάση, ψάχνοντας για netbook, να καταθέσω τη ταπεινή μου γνώμη, σχετικά με τι θεωρώ ότι θα πρέπει κάποιος να ψάχνει.

Καταρχήν η όλη μόδα με τα netbooks χαρακτηρίζεται από δύο λέξεις: μικρό και φτηνό.
Πρόκειται για ultraportable μηχανάκια, που όμως δεν κάνουνε όσο ένα μικρό αμάξι, ικανά ίσα ίσα για σερφάρισμα, κάνα email κλπ κλπ. Γενικώς office δουλειά.
Ας αναλύσουμε τώρα αυτές τις δύο έννοιες αρχικά:
Μικρό:
Υπάρχουν netbooks διαφόρων μεγεθών (βάσει ιντσών οθόνης), 7", 8", 9" και 10". Από αυτές τις διαστάσεις, τελικά, επικρατούν οι 9" και οι 10" για διάφορους λόγους. Τα περισσότερα "current" netbooks δηλαδή θα τα δείτε να παίζουν μεταξύ 8.9 και 10.2 ίντσες.
Γενικώς η αίσθηση είναι ότι με ένα των 9 ιντσών, αρκετές φορές αναγκάζεσαι (κατά το σερφάρισμα) να scrollάρεις δεξιά-αριστερά. Οπότε, για έναν "heavy" user, ίσως να γίνει σε βάθος χρόνου σπαστικό. Τώρα στις 10 ίντσες τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, ΟΚ, παίζει αρκετό scrolling πάνω κάτω μιας και η ανάλυση είναι 9 στις 10 φορές 1024χ600, αλλά κατά τα άλλα είναι σπάνιο να εμφανιστεί κάποιο παράθυρο/dialog που να μην χωράει στην οθόνη.
Οπότε καταρχήν κατέληξα στις 10 ίντσες οθόνη.
Ενημερωτικά, υπάρχει και το εξής μπέρδεμα. Κάποια netbooks είναι μεν 9 ίντσες (οθόνη) αλλά σε "case" 10 ιντσών (το όλο μηχάνημα δλδ έχει διαστάσεις netbook 10 ιντσών). Ψιλομαλακία αυτό, γιατί ένας λόγος να πάρει κανείς 9 ίντσες netbook είναι οι μικρότερες διαστάσεις. Αν είναι να πάρεις μικρότερη οθόνη με μεγαλύτερο case τότε δε λέει.

Οπότε, έχουμε το πρώτο must have feature: 10" Οθόνη.

Συνεχίζουμε με το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό τους, το κόστος.
Την εποχή που κοίταζα εγώ οι τιμές έπαιζαν (στην πανάκριβη κλασικά ελληνική πραγματικότητα) από 300κάτι μέχρι 400φεύγα. Οπότε έκατσα και σκέφτηκα, με τις τιμές στα νορμάλ laptop να έχουν πέσει, τι νόημα έχει να χρυσοπληρώσεις ένα (τελικά) underpowered ή ακόμα καλύτερα, ίσα-ίσα-powered :P μηχανάκι, ενώ με 100π.χ. ευρώ παραπάνω αγοράζεις core 2 duo, μεγαλύτερο δίσκο κλπ κλπ. Εάν κάνεις κάτι τέτοιο, το μόνο που κερδίζεις είναι το portability. Οπότε έθεσα στον εαυτό μου απόλυτο όριο τα 400 ευρώ. Τα 400 ουσιαστικά μεταφράζονται σε ποσό τέτοιο ώστε να είναι αρκετά φτηνότερο το netbook από ένα normal laptop.

Άρα, δεύτερο must have feature: max τιμή-400 euro.

ΟΚ λοιπόν, έχουμε δλδ ένα 10" netbook που δεν χρυσοπληρώσαμε. Τι το κάνουμε; Το έχουμε μαζί μας και απολαμβάνουμε τις χαρές ενός μικρού υπολογιστή όπου και να βρισκόμαστε. Εάν όμως ξεμείνουμε από μπαταρία (στην Rambo/survival καθημερινότητα μας); Μμμμ να ένα ακόμα θέμα, αυτονομία. Τι νόημα έχει να έχεις ένα μικρό όμορφο μηχανάκι που σε καλύπτει σε ένα μεγάλο ποσοστό, εάν αυτό ξεμένει από μπαταρία πολύ εύκολα; Τζι-φόρς. Οι 3cell μπαταρίες που έχουν τα περισσότερα, να σε κρατήσουν κάνα 2ωρο ξέρωγω, άντε λίγο παραπάνω. Ουσιαστικά το portability μειώνεται δραστικά λόγω του ξεμειναμαπομπαταριαbility(tm).

Οπότε, έτσι έχουμε και το τρίτο must have feature: 6cell battery.

Ένα ακόμα σημαντικό κατά τη ταπεινή μου γνώμη χαρακτηριστικό είναι το πόσο εύκολα γίνεται upgrade η RAM. Αυτό φυσικά έχει σημασία εάν κάποιος έχει φαγούρα να βάλει άλλα λειτουργικά, π.χ. κάνα Vista, τπτ Windows 7 (hehe) κλπ. Στην αρχή της μόδας, δεν ήταν εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο σε όλα τα μοντέλα. Μάλιστα κάποιοι κατασκευαστές το θεωρούσαν και παραβίαση της εγγύησης. Αυτά πλέον έχουν ξεπεραστεί, αλλά καλό θα είναι κάποιος να το έχει στα υπόψην.
Συνεχίζοντας, να συγκρίνεις hardware μεταξύ netbook δεν έχει και πολύ νόημα (πάντα βέβαια αναφέρομαι στην εποχή που σάλιωνα εγώ, τώρα τα πράγματα αλλάζουν σιγά σιγά). Τα μόνα features που μπορείς να πεις ότι διαχωρίζουν τη κατηγορία στην οποία εστιάζουμε σιγά σιγά, είναι το πόσο άνετο είναι το πληκτρολόγιο, εάν έχει bluetooth builtin, καμία Wan κάρτα, εάν έχει Wifi G κ.ο.κ. Οπότε, εξασφαλίζοντας τα προηγούμενα "features", ότι παραπάνω από πρόσθετα έχει το netbook, τόσο το καλύτερο.
Επίσης, κάτι που βοηθάει είναι να υπάρχει και ένα καλό user base, τα Asus π.χ. ή το MSI Wind, είναι γνωστά και έχουν από πίσω τους, forums, utilities φτιαγμένα από τους κατόχους τους κλπ, δηλαδή υπάρχει περισσότερη πληροφόρηση. Όχι πως και τα υπόλοιπα είναι άγνωστα στο κόσμο, αυτό το έχει λύσει το ατέρμονο Internet :P.
Έτσι λοιπόν και χρησιμοποιώντας την καταπληκτική μου super-structured λογική (μακάρι να σκεφτόμουνα έτσι και για την εύρεση σπιτιού :P) κατέληξα στο Samsung NC10. Έχει τα πάντα και συμφέρει.
Τώρα, το μέλλον φαίνεται πολύ promising για την επόμενη γενεά netbooks. Σιγά σιγά εμφανίζονται με touch screens και εάν δεν τα χαλάσουνε NVidia και Intel θα μπορούμε σε λίγο από αυτά τα μικρά μηχανάκια να έχουμε και ένα της προκοπής 3d acceleration (Ion chipset) για κάνα παιχνιδάκι on the go ή καμιά ταινιούλα HD.
Οπότε το μελλοντικό wish list:
- 10" screen
- 6cell battery
- Touch screen
- Ion chipset
Τρύπα στο περτιφόλι /λεφτά στο λογαριασμό -> 00:00 :p

Σημάδι των ημερών?

Ώρα: 23:59
Τόπος: Το σαλόνι μου, μπροστά στην TV.
Αποστολή: Να ανέβω κανένα level στο COD5(Call of duty: World at war)

Ευλαβικά κάθομαι στον καναπέ, τοποθετώ το redbull στο σουβέρ (μην πέσει παντόφλα από την σύζυγο), κάνω ελαφρύ μασάζ στα χέρια και ανάβω το 360.

Multiplayer>Xbox Live και έτοιμος για μία ακόμα επέλαση σε έναν τόπο που όλα συμβαίνουν και όλα επιτρέπονται.

Το παιχνίδι ξεκινάει στο Airfield(καλή πίστα και όχι ιδιαίτερα μικρή). Οκ λέω, πάμε, γερά, προσεκτικά. Έχω αρχίσει να πίνω και την νόμιμη "drogga", η οποία λειτουργεί επάνω μου σαν το spell heist για τους παλιούς γνώστες.

Στρίβοντας από μία γωνία πέφτω σχεδόν μούρη με μούρη με έναν αντίπαλο. Ενώ δεν έχω lag και είμαι σίγουρος ότι πάτησα την σκαντάλη(επιβεβαίωση αυτού ο πόνος στην άρθρωση του δεξιού μου δείκτη) καταλήγω να κοιτάζω τα βλίτα από την ρίζα...

Μάστα... οκ οκ shit happens... πάμε γερά... Αυτή τη φορά ο ίδιος αντίπαλος από απόσταση, bang-bang tiiiing(headshot) πριν καν προλάβω να "σηκώσω" το όπλο... βλίτα... again...

Μετά από 10' παιχνιδιού και τα νεύρα μακαρόνια με κιμά ετοιμασμένα από τα χεράκια του Sakis και έχοντας οριζοντιωθεί 9 φορές από τον ίδιο παίκτη τελειώνει επιτέλους ο Γολγοθάς μου.

Στο lobby τον ακούω να μιλάει... ξεκινάει και τελειώνει σχεδόν κάθε πρόταση με την λέξη fuck. Ενδιάμεσα στις προτάσεις πετάει κάτι cunt, pussy, shit κλπ... Μασάει τσίχλα και έχει προφορά γελαδάρη από κάποιο ξεχασμένο προάστιο του Texas.

Το ποιο εκνευριστικό? Δεν πρέπει να είναι πάνω από 10 χρονών...

Και αρχίζουν να περνάνε από τον εγκέφαλό μου, που παρατρίχα γλύτωσε το εγκεφαλικό, σκέψεις του στιλ "γιατί δεν είναι στο κρεβάτι του τέτοια ώρα?", "οι γονείς του ξέρουν πως παίζει παιχνίδια που είναι για 18 και πάνω?" και άλλα τέτοια γεροντίστικα...

Ίσως εγώ να είμαι υπερβολικός, ίσως να φταίει ότι τα αντανακλαστικά μου δεν είναι τόσο καλά. Ίσως... ίσως...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο και περισσότερα πιτσιρίκια παίζουν online παιχνίδια που δεν έπρεπε ούτε καν να γνωρίζουν την ύπαρξή τους. Δεν σέβονται τους συμπαίκτες τους, χλευάζουν, κάνουν ρατσιστικά σχόλια...

Καταλαβαίνω πως η ηλικία δικαιολογεί πολλά. Σίγουρα όμως μεγάλο μερίδιο για την κατάντια αυτή φέρουν και οι γονείς που δεν ξέρουν που πάνε τα 4 και αδιαφορούν για το τι κάνει και με τι ασχολείται το παιδί τους.

Τόσα χρόνια βιομηχανία του gaming, ακόμα να μάθουνε

Ρε γαμώτο, τόσα χρόνια gamer, τόσες εταιρείες, τόσα games, τόσο game design, πως διάολο λέγεται και ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΙΔΙΑ. Για τι ακριβώς I am beatchin about:
Είχα πάρει το Gears Of War 2 στο launch αλλά λόγω κάποιας παρανόησης σχετικά με το CO-OP (4 player co-op ahem), δεν τόχα αγγίξει. ΟΚ, έσκασε και το Lich King εκείνες τις μέρες, οπότε όλοι μας που είχαμε "ορκιστεί" ότι δεν θα ξαναπαίξουμε Wow, εμ ξέρετε, ξαναπαίξαμε. Οπότε τα πάντα πήγαν άπατα. Τέσπα, το έχω ψιλοπιάσει αυτές τις μέρες και είχα κολήσει στο σημείο με τα τεράστια riggs που πάνε για (εμ πως λέγεται τώρα αυτό, απόβαση δεν είναι εμμ), για επίθεση τέλος πάντων. Ξεκινάει το chapter, τρελά γραφικά, χαμός, mortars, διαλύονται τα βουνά, πεθαίνουν γύρω σου τα fellow gears, εκρήξεις, πανικός, επική μουσική, γενικώς τρέχουν τα σάλια πάνω στο χειριστήριο, το σαγόνι παθαίνει κράμπα κλπ κλπ, τα γνωστά συμπτώματα της πώρωσης Κάποια στιγμή ξεκινάει το πανηγύρι, πρέπει να πετύχεις τα mortars για να μην καταστρέψουν το rigg σου. OK πάμε. Τα γέρικα δάχτυλά μου αγωνίζονται να αντιδράσουν στις εντολές του άσχετου στο σημάδι εγκεφάλου μου. Πααααφ ψόφος. Πάμε πάλι. Εκρήξεις, πανικός, χαμός στο ίσωμα, στο πλάτωμα, σε όλες τις διαστάσεις. Χράπα-χρούπα άρμ, μπαμ μπου. Ψόφος 2 the return. Χάνω πάλι. Oh well, πήγα λίγο καλύτερα. Ξανά μανά.
Το θέμα όμως ποιο είναι.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ πρέπει να δω το video από την αρχή μέχρι να αποκτήσω control του χαρακτήρα. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που χάνω. Και οκ, δεν είναι και τεράστιο, είναι κάποια δευτερόλεπτα. Αλλά ξανά, ξανά, ξανά, τελικά μέχρι να αποκτήσεις control σου φαίνεται αιωνιότητα. Μιλάμε είμουν έτοιμος να κάνω heroic disappearance (έτσι λέγεται το combo, quit group-/gquit/logoff/shutdown PC κλπ κλπ όταν δεν μας πάει καλά το raid και φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς) . Η τσαντίλα είχε φτάσει (και μεγάλωνε τραγικά σε κάθε game over) σε επίπεδα Lost Planet: ξέρετε, εκεί που όταν έτρωγε καμιά σφαίρα από εχθρό γινότανε ολόκληρη ταινία μικρού μήκους, σφάδαζε ο χαρακτήρας, έεεεεεπεφτε ηρωικά κααααάτω, προσπαθούσε να σηκωωωωωθειιιιί μπλα μπλα μπλα και στο μεσοδιάστημα το mob είχε ρίξει και άλλη, η οποία μια χαρά σε πετύχενε και πάμε πάλι, rinse and repeat.
Δηλαδή, οραίο game ρε πεδιά, τρελό κλπ, αλλά ένα φάκιν skip δε μπορούσε να έχει σε τέτοια σημεία? Ουυυφ τέσπα τα είπα και ξαλάφρωσα, τελικά το προχώρησα και το συνέχισα με τον SlickRunner ο οποίος βέβαια τι ώρα έκανε join?

00:00

:P

Ζωή χωρίς TV… Brain Dead…

4 μέρες χωρίς τηλεόραση φίλοι μου… μία άδεια βάση στο τοίχο και ένα μάτσο καλώδια να κρέμονται σαν μαραμένα τριαντάφυλλα. Ένας άδειος καναπές, ένα xbox360 σβηστό, ένα ps3 απενεργοποιημένο (καλά αυτό έχει συνηθίσει) και ένας πολυκάναλος ενισχυτής σε αναμονή. Ούτε μία ιδέα κατανάλωσης ενέργειας…
Σέρνομαι σε ένα σπίτι άδειο αναζητώντας νόημα στην ύπαρξή μου… Πάλι καλά που το βασικό μου hobby είναι η μουσική και κάνω κάνα mix στο ταπεινό μου studio. Να ναι καλά τα mac που δε ψοφάνε εύκολα.
Μια φαγούρα στη παλάμη… Όχι δεν είναι αυτό που σκεφτήκατε γεροσάτυροι όλοι. Απλά με τρώει να έπαιζα ένα παιχνιδάκι… Ένα Dead Space έτσι λίγο να αυξήσω καρδιακούς ρυθμούς, λίγο Gears of War 2 να πυροβολήσω στο ψαχνό κάτι, ένα Fifa 09 στη τελική ρε παιδιά λίγο να βρίσω κανέναν στο Live… τίποτα….
Το ρίχνω στο wipe out στο psp και σε κανένα Mario στο DS. Γεμίζουν λίγο το κενό, αλλά και πάλι… φοβερό πάντως, τόση τεχνολογία γύρω μου και εξαρτάται από μία οθόνη… Πότε θα έρθει από το service άγνωστο… Μαύρη σημαία έξω από το σπίτι… δεν κατεβαίνει μπουκιά. Δύο κιλά έχω χάσει από τότε που έφυγε…

KillZone 2. Έφτασε, επιτέλους, νομίζω, σίγουρο είναι έτσι?

27 Φεβρουαρίου 2009 θα είναι η μέρα που επιτέλους θα κυκλοφορήσει το Killzone 2 και επιτέλους οι χρήστες του PS3 θα ξαραχνιάσουν τις κονσόλες τους για να παίξουν ένα σοβαρό παιχνίδι.
Πάμε 4 χρόνια πίσω. Στην Ε3 του 2005 όπου όταν προβλήθηκε το trailer ανατριχιάσαμε όλοι με αυτό που είδαμε και ψάχναμε να βρούμε τι μας χτύπησε. ( αν θέλετε να θυμηθείτε εκείνο το φοβερό trailer πατήστε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=Ko9xC6TMdiw).
H Sony χαρακτήρισε τον τίτλο σαν Flagship και έλεγε ότι μετά την κυκλοφορία της κονσόλας το παιχνίδι θα ήταν σύντομα διαθέσιμο (σχεδόν launch title)
Ιαπωνία 11 Νοεμβρίου 2006. Το διαμάντι της Sony βγαίνει στα καταστήματα. 6 μέρες αργότερα ξεκινά η διάθεση της κονσόλας και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Μάρτιο του 2007 η κονσόλα κάνει πρεμιέρα και στην Ευρώπη… Το Killzone που είναι…?
Το trailer δημιουργεί το δικό του μύθο. Τα blogs και οι σχετικές ιστοσελίδες αναλύουν καρέ καρέ αυτό το θαύμα. Παράλληλα διαρρέει στη δημοσιότητα ότι το trailer του Motorstorm είναι CGI…Πλήγμα πρώτο για τον Cell Samurai… φίδια αρχίζουν και μας ζώνουν… Λες? Να μας κάνουν καμιά λαχτάρα με την υπερπαιχνιδάρα? Μετά από λίγο καιρό το «μανιτάρι» σκάει… Το trailer του Killzone 2 είναι CGI… Η Sony και η Guerilla σπεύδουν να δηλώσουν ότι παρόλα αυτά το παιχνίδι θα μοιάζει πάρα πολύ με αυτό που δείξανε… Πανικόβλητοι fanboyz αρχίζουν πλέον να κοιτούν την κονσόλα τους προβληματισμένοι και παρηγορούνται με την εξής σκέψη, «τουλάχιστο έχει Blue Ray». Παράλληλα η Guerilla ανακοινώνει ότι το παιχνίδι θα καθυστερήσει να κυκλοφορήσει… Η χρήστες του ps3 πνίγουν τον πόνο τους στις Blue ray ταινίες.
Το περιοδικό EDGE σε κάθε τεύχος του έχει διαφήμιση της Guerilla που αναζητά άτομα για την δημιουργία του flagship τίτλου για την κονσόλα της Sony. Ο χρόνος περνάει… μετά από καιρό ένα δεύτερο trailer κάνει την εμφάνιση του. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε δει στην Ε3 του 2005. Φαγωμάρα στο Ιαπωνικό μέτωπο που ευτυχώς μετριάζεται κάπως με τις κυκλοφορίες κάποιων τίτλων που κρατάνε ακόμη ψηλά το ενδιαφέρον. Οι fan των FPS της ιαπωνικής κονσόλας παίζουν το μίζερο Resistance και ονειρεύονται Killzone. Στην αντίπερα όχθη το Gears of War ρίχνει σκόνη στα μούτρα τους διπλασιάζοντας έτσι τη μιζέρια τους…
Μετά από 4 χρόνια φτάνουμε στο σήμερα… Είναι γεγονός ότι στις 27 του μηνός το game θα είναι διαθέσιμο. Μην περιμένετε βέβαια αυτό που είδατε το 2005 έτσι? Γεγονός όμως είναι ότι, παίζοντας το demo της προάλλες, το παιχνίδι είναι απίστευτο. Ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στο PS3 κάνοντας έτσι την αναμονή να αξίζει. Αλλοίμονο αν το καθυστερούσανε τόσο και να έβγαινε πατάτα. Τολμώ να πω ότι ίσως τώρα να ξεκινάει και η εποχή που το ps3 θα καλύψει την αρχική χασούρα.
Άντε… αφού τελειώσω το campaign θα σας καμαρώσω στο multiplayer…
Σημειώστε gamertag dkor71. Είναι σαν training dummy, κάτι σαν λαγός που κάθεται ακίνητος για να τον πετύχεις. Καλός για να παίρνεις πόντους.

Intro

Πολύ καιρό τώρα,
η παρέα μας όπως και πολύς κόσμος, ενημερώνεται καθημερινά για τα ωραία πράγματα σε αυτή τη μάταιη ζωή, όπως τα video games, gadgets, μουσική, ταινίες, σχετικές σειρές στην TV, υπολογιστές και γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με τη κουλτούρα που αγκαλιάζει όλα τα προαναφερθέντα ενδιαφέροντα.
Όντας λοιπόν ώριμοι άνθρωποι, κάποιας σεβαστής ηλικίας (γκουχγεροιγκουχ), είναι λογικό ο καθένας μας να αποκτά μία άποψη και βάσει αυτής να υπερασπίζεται/κατηγορεί (βλέπε flames αλλά σε φιλικό ύφος) τη μία κονσόλα, την άλλη κονσόλα, το τάδε game ή τη τάδε ταινία.
Επειδή τελικά φτάσαμε σε σημείο να κάνουμε κάτι τρελές συζητήσεις (με τρελές ατάκες και πολύ γέλιο), είπαμε να τα αποτυπώσουμε, όσον αυτό είναι δυνατόν, σε κάποιο ηλεκτρονικό (φυσικά) μέσο και να συνεχίσουμε τη πλακομάρα online και με περισσότερα άτομα χεχε.
Τώρα επόμενο βήμα ήταν να καταλήξουμε σε ένα όνομα. Ρωτήσαμε λοιπόν τον Αμερικάνο της παρέας και μας πέταξε το "twelveoclockers".
Τι είναι αυτό:
Έτσι λέγονται όλοι οι θεοί του καράτε που αγοράζουν συσκευές με digital clocks και είτε λόγω ασχετοσύνης, είτε λόγω βαρεμάρας, ποτέ δεν κάνουν configure το ρολόι της συσκευής, με αποτέλεσμα να αναβοσβήνει συνέχεια το "00:00".
Ξεχειλώνοντας το παραπάνω, ίσως να μας ταιριάζει και για τον εξής λόγο: Πάμε δουλειά, τελειώνουμε, πάμε για κάνα καφέ, καμιά εξωτερική δουλειά, το ένα, το άλλο και κατά τις δώδεκα επιτέλους, ανοίγει ο ένας το PS3 του, ο άλλος κάνει logon στο Warcraft, ο τρίτος πάει για κάνα γύρο Call Of Duty κ.ο.κ.

Αυτά τα ολίγα, για πάμε ...